Een welkom en afscheid tegelijk
Precies een jaar geleden ging het heel slecht met mijn vader. Het zou achteraf gezien zijn allerlaatste dag op deze wereld zijn. Ik had hem de donderdag ervoor nog aan de telefoon gehad. Hij vertelde mij dat hij in Oostenrijk, 4 dagen daarvoor, een prachtig schilderij had gezien. Een schilderij met een blauw huis, in zijn stem klonk een bepaalde toon die ik kende van de keren dat hij ergens laaiend enthousiast over sprak. Heel kort had het gesprek geduurd. Ik wist niet dat dat de laatste keer zou zijn dat ik hem zou spreken.
Twee weken daarvoor was ik nog bij mijn ouders op bezoek geweest. Mijn vader had draadjesvlees gemaakt om de zomer welkom te heten. Hij wilde die dag nog even bij elkaar komen voordat wij weer allemaal zouden vertrekken naar verschillende vakantieoorden. Het etentje was, zo bleek achteraf een welkom en afscheid tegelijk.
Morgen is er een jaar verstreken sinds zijn dood. Zoveel is er gebeurd waar hij bij hoorde te zijn. Zoveel is er gebeurd waar hij gelukkig geen getuige van is geweest. Zoveel is er gebeurd waar ik zijn mening of luisterend oor bij gemist heb.
Dat ik hem werkelijk nooit meer zal zien, dringt nog steeds niet tot mij door. Het is iets onwerkelijks dat past in het straatje van; eeuwigheid, het heelal en andere ongrijpbare zaken. Ik heb het feit dat mijn vader dood is en ik hem nooit meer als zodanig kan meemaken gelabeld als; 'ik doe geen moeite het te bevatten'. En dat geeft, moet ik toegeven, rust in mijn hoofd.
Laatst droomde ik over Alfred. En steeds wanneer ik over hem droom, stel ik hem dezelfde vraag: 'Alfred, hoe was het nou om dood te gaan?' Maar steeds wanneer ik de vraag stel, dringt tegelijkertijd tot mij door dat ik droom en Alfred er niet meer is.
Ik vertelde Luna de droom. Hij luisterde en zei; 'Je kan hem nog steeds de vraag stellen, zelf als je weet dat je droomt'.
Vorige week droomde ik weer over Alfred, ik wist wel degelijk dat ik droomde maar herinnerde mij Luna's advies en hoorde eindelijk Alfreds antwoord op mijn priemende vraag.
Twee weken daarvoor was ik nog bij mijn ouders op bezoek geweest. Mijn vader had draadjesvlees gemaakt om de zomer welkom te heten. Hij wilde die dag nog even bij elkaar komen voordat wij weer allemaal zouden vertrekken naar verschillende vakantieoorden. Het etentje was, zo bleek achteraf een welkom en afscheid tegelijk.
Morgen is er een jaar verstreken sinds zijn dood. Zoveel is er gebeurd waar hij bij hoorde te zijn. Zoveel is er gebeurd waar hij gelukkig geen getuige van is geweest. Zoveel is er gebeurd waar ik zijn mening of luisterend oor bij gemist heb.
Dat ik hem werkelijk nooit meer zal zien, dringt nog steeds niet tot mij door. Het is iets onwerkelijks dat past in het straatje van; eeuwigheid, het heelal en andere ongrijpbare zaken. Ik heb het feit dat mijn vader dood is en ik hem nooit meer als zodanig kan meemaken gelabeld als; 'ik doe geen moeite het te bevatten'. En dat geeft, moet ik toegeven, rust in mijn hoofd.
Laatst droomde ik over Alfred. En steeds wanneer ik over hem droom, stel ik hem dezelfde vraag: 'Alfred, hoe was het nou om dood te gaan?' Maar steeds wanneer ik de vraag stel, dringt tegelijkertijd tot mij door dat ik droom en Alfred er niet meer is.
Ik vertelde Luna de droom. Hij luisterde en zei; 'Je kan hem nog steeds de vraag stellen, zelf als je weet dat je droomt'.
Vorige week droomde ik weer over Alfred, ik wist wel degelijk dat ik droomde maar herinnerde mij Luna's advies en hoorde eindelijk Alfreds antwoord op mijn priemende vraag.
Reacties
Een reactie posten