Is dit wel naar waarheid ingevuld?

Eén uurtje geef ik mezelf. 1 uurtje en dan moet het klaar zijn. Eén uurtje en dan moet het staan als een huis. Maar voor ik kan beginnen moeten er nog wel wat maatregelen getroffen worden. Er staat een cd op repeat met begeleidende muziek bij het verhaal van Barbar de olifant. Mijn wekker staat op scherp. Mijn peuter moet zichzelf zo meteen even vermaken.60 minuten lang, of kort als je het van mij uit bekijkt.

Met de afstandsbediening, zet ik de cd iets zachter als ik denk dat de tweejarige het niet door heeft, maar hoor na twee seconde al een klacht. Of het als-je-blieft weer harder mag. En aangezien ik geen slapende honden wil wakker maken doe ik braaf wat mij gevraagd wordt. Hoewel ik het verhaaltje en de daarbij behorende dramatische tonen ondertussen kan dromen en de klanken geen inspirerende werking op mij hebben.

Hoe doen andere schrijvende ouders dat, is een gedachte die mij steeds bezig houdt. Want niet elke schrijver brengt zijn kinderen naar de opvang voordat er begonnen kan worden. Ik heb mijn dochter verwend met aandacht. Want overdag wanneer we samen zijn, staat bijna alles in het teken van madam. Als ik de bijlage van de zaterdagkrant stiekem lees, terwijl zij haar ontbijt opeet, voel ik me schuldig dat ik haar geen aandacht geef. Tegelijkertijd weet ik dat ik het nodig heb om te lezen, te denken en creatief bezig te zijn met woorden en taal. Het maakt mij de moeder die ik wil zijn.

Meestal gebruik ik als alibi voor de afwezigheid van nieuwe teksten het te kort aan tijd voor mijzelf. Maar is dit wel naar waarheid ingevuld? Wie bepaalt er precies wanneer het mijn tijd is? Waar houdt mijn tijd op en begint de tijd voor anderen? Het komt er op neer dat wanneer je echt iets wil doen je tijd moet inleveren. Waar kan ik dan op inleveren? Waar gaat mijn tijd aan op? Kan ik korter slapen, minder kranten en bijlages lezen, minder tv-series en docu’s kijken, minder afspreken met geliefde en of familie, minder sporten, mediteren en opruimen of schoonmaken.

Wil ik dat? Minder slapen geeft me hoofdpijn, van minder kranten lezen raak ik de draad kwijt, minder tv-series en docu’s kijken, maakt me nieuwsgierig en minder mediteren geeft stress, minder sporten pijntjes, minder opruimen chaos en minder schoonmaken smetvrees, minder tijd met mijn geliefde een relatiecrisis en ten slotte minder tijd met mijn familie een eenzaam gevoel.

Dan maar een wekkertje zetten en gaan zitten schrijven. Ook omdat ik moet leren om iets voor mezelf op te eisen. Al is het maar 1 uurtje per week. En mijn dochter, die is ondertussen met een dekentje in een plastic bak gaan liggen. Over 2 minuten gaat mijn wekker en kan ik mijn peuter weer de volle aandacht geven terwijl ik ondertussen trots kan zijn op mijzelf. Want ja ik heb me aan mijn afspraak gehouden en ben gaan schrijven terwijl de randvoorwaarden voor de ideale schrijfmodus ver te zoeken waren. Capeau!