Gele en witte bollen
‘Doe maar tennissokken of een pen. Tennisballen mag ook’. Wat ik me van Alfreds verjaardagen herinner is de daaraan voorafgaande zoektocht naar het onvindbare cadeau. Totdat ik besefte dat Alfred niet blij te maken is met cadeaus, want pennen, tennissokken en -ballen heeft hij in overvloed. Zo weet ik nog goed het moment dat de Herengracht leeggehaald moest worden voor de verhuizing. In de berging beneden vond ik een ton van een meter hoog propvol met oude tennisballen. Daarnaast stonden twee overvolle vuilniszakken eveneens gevuld met gebruikte tennisballen. Uit beleefdheid, je mag nou eenmaal niet andermans spullen weg kegelen zonder toestemming van de eigenaar, iedereen weet dat, vroeg ik of deze ballast mee moest naar het nieuwe huis. Met de ton en één van de vuilniszakken onder mijn armen geklemd wrong ik me reeds door de deuropening richting het grofvuil toen het antwoord van Alfred tot mij door begon te dringen. ‘Nee, absoluut niet wegdoen, die kunnen we nog gebruiken’, spr