Verhuisdozen en andere chickies
Er moesten vandaag verhuisdozen ingepakt worden. Ik had daar helemaal geen zin in. Het is namelijk heel moeilijk om iets in te moeten pakken terwijl het goed mogelijk is dat je het een uur later weer nodig hebt. Zo miste ik de servetten, mijn woordenboek en de geeltjes maar vond ik daarentegen wel rietjes, kneedgum en aangebroken fles rode wijn terwijl ik een e-mail aan het beantwoorden was en de notulen moest uitwerken, altijd handig.
Mijn collega Pascal begon in te pakken. Hij is daar heel goed ik, hij haalt nog net niet zijn arm over zijn bureau met de verhuisdoos onder de rand om alles erin te kieperen maar het komt in de buurt. Om de vijf minuten stond hij naast mijn bureau met een duidelijk gespeelde geëmotioneerde blik in zijn ogen. ´Mailin een cadeau in verband met je vervroegde pensioen´, of ´Hier ik weet dat je er al jaren van droomt´. Hoe zijn openingszin ook begon er volgde steevast een cadeau waar ik helemaal niet op zat te wachten. Zo ontving ik een twee jaar oude ROC ASA kalender met foto´s van bloemstukken, de video-opname van een mislukte talentenshow en het ongewassen T-shirt van een van school verwijderde leerling. De geschenken heb ik uiteindelijk ,toen Pascal eventjes de kamer verliet om papier in de papierbak te storten, uit het raam gegooid. Ik hoop niet dat het ooit tegen mij gebruikt gaat worden, maar dat zien we dan wel weer.
Om kwart over één verstuurde ik allen de notulen en moest ik vertrekken voor twee stagebezoeken. Het gebeurt mij te vaak dat ik een slechte planning maak voor mijn bezoekjes en daarom twee keer te laat arriveer op de plaats van bestemming. Dat is dan een onprettige binnenkomer, als docent zelf te laat komen hoort gewoon niet. Vandaag had ik me voorgenomen om dit eens even geheel anders aan te gaan pakken. Om van Venserpolder naar de Haarlemmermeerstraat te rijden had ik een dik half uur gerekend. Dit was veel te veel zo bleek. Ik moest mijn tijd even doden.
Bij het jongerencentrum stond een jonge vrouw, de begeleidster van mijn leerling zo bleek al snel, een peuk te roken. Zodra ik dichtbij kwam verscheen er een lach op haar gezicht en vroeg ze of ik de docent van het ROC was, wat ik uiteraard beaamde. Ik liep door om vast binnen te gaan zitten. Zodra ik de inloopruimte (tafelvoetbal, doorgezakte bank, bar met krukken, gekopieerde flyers en uitgelopen graffiti´s aan de muren) binnenkwam zag ik mijn leerling zitten; jongen met extreem grote jas nog aan, zittend op een kruk aan de bar. Ik sprak zijn naam uit, hij draaide zich langzaam om. De verlegen glimlach gleed over zijn gezicht.
Meteen hoorde ik de stem van Kelly de begeleidster. ´Wat ontzettend leuk dat je kon komen´ Een koffietje?´´Nou liever een Rozenthee´….Had ik het echt gezegd of slechts gedacht. ´Thee kan ook hoor´. Kelly bleef maar lachen, mij ontging het geluksmoment totaal en even wist ik me niet echt een houding. Totdat er uit de witte kastjes boven het aanrecht het bekende groene Pickwick theezakje kwam.(Iemand moet het me werkelijk een keer uitleggen want vooralsnog tast ik wekelijks in het duister. Waarom gebruiken ´ze´ in alle jongerencentra in Amsterdam de groene Pickwickthee, het liefst zwart getrokken) Als ik iets smerig vind…dus gaf ik een korte en duidelijke instructie:´ Heel licht voor mij alsjeblieft´. Kelly had me gehoord zonder daar fysiek of verbaal blijk van te geven maar zodra ze mijn glas met water gevuld had en er een theezakje boven hield zei ze´Zeg maar wanneer het genoeg is´.
We namen plaats aan een met Barbapa-achtige figuren beschilderde tafel. Kelly pakte een stapel papieren en begon daarin te bladeren, ik wachtte even tot ze klaar was. Zodra ze de papieren volgens een voor mij onduidelijke systematiek gerangschikt had, sprak ze wederom haar lof uit over het feit dat ik er nu was.
Ik nam het woord en vertelde wat precies de bedoeling was van dit gesprek. Ik stelde mijn eerste vraag. De leerling beantwoordde hem, Kelly leek wederom meer geïnteresseerd in haar paperassen dan in ons gesprek totdat de leerling moest benoemen wat zijn sterke kanten zijn. Nu richtte Kelly zich op en verscheen er opnieuw een grijns rond haar mond. Een paar keer klonk haar telefoon luidt door onze conversatie heen waarna ze hem oppakte en beantwoordde met de mededeling dat ze in een vergadering zat. Wat mij zeer verbaasde omdat ik niet wist wie voorzitter was of wanneer de notulen klaar moesten zijn, maar verder heeft Kelly zich werkelijk keurig gedragen.
Aan het einde van het gesprek vroeg ik of Kelly en leerling nog vragen of opmerkingen hadden. Behalve een compliment over het feit dat ik er die middag bij was, kwam mij niets nieuws ter oren. Ik stond op en schudde hun handen. Buiten stond mijn Subaru met op de bijrijderstoel het boeket dat ik van de administratie gekregen had in verband met ons vertrek naar de andere locatie. Ik startte de motor en Sade zong voor de derde keer vandaag mijn favoriete nummer. Ik was op weg naar huis en had besloten om niet te gaan joggen maar wel een blog te schrijven.
Mailin Fleur Landvreugd
Mijn collega Pascal begon in te pakken. Hij is daar heel goed ik, hij haalt nog net niet zijn arm over zijn bureau met de verhuisdoos onder de rand om alles erin te kieperen maar het komt in de buurt. Om de vijf minuten stond hij naast mijn bureau met een duidelijk gespeelde geëmotioneerde blik in zijn ogen. ´Mailin een cadeau in verband met je vervroegde pensioen´, of ´Hier ik weet dat je er al jaren van droomt´. Hoe zijn openingszin ook begon er volgde steevast een cadeau waar ik helemaal niet op zat te wachten. Zo ontving ik een twee jaar oude ROC ASA kalender met foto´s van bloemstukken, de video-opname van een mislukte talentenshow en het ongewassen T-shirt van een van school verwijderde leerling. De geschenken heb ik uiteindelijk ,toen Pascal eventjes de kamer verliet om papier in de papierbak te storten, uit het raam gegooid. Ik hoop niet dat het ooit tegen mij gebruikt gaat worden, maar dat zien we dan wel weer.
Om kwart over één verstuurde ik allen de notulen en moest ik vertrekken voor twee stagebezoeken. Het gebeurt mij te vaak dat ik een slechte planning maak voor mijn bezoekjes en daarom twee keer te laat arriveer op de plaats van bestemming. Dat is dan een onprettige binnenkomer, als docent zelf te laat komen hoort gewoon niet. Vandaag had ik me voorgenomen om dit eens even geheel anders aan te gaan pakken. Om van Venserpolder naar de Haarlemmermeerstraat te rijden had ik een dik half uur gerekend. Dit was veel te veel zo bleek. Ik moest mijn tijd even doden.
Bij het jongerencentrum stond een jonge vrouw, de begeleidster van mijn leerling zo bleek al snel, een peuk te roken. Zodra ik dichtbij kwam verscheen er een lach op haar gezicht en vroeg ze of ik de docent van het ROC was, wat ik uiteraard beaamde. Ik liep door om vast binnen te gaan zitten. Zodra ik de inloopruimte (tafelvoetbal, doorgezakte bank, bar met krukken, gekopieerde flyers en uitgelopen graffiti´s aan de muren) binnenkwam zag ik mijn leerling zitten; jongen met extreem grote jas nog aan, zittend op een kruk aan de bar. Ik sprak zijn naam uit, hij draaide zich langzaam om. De verlegen glimlach gleed over zijn gezicht.
Meteen hoorde ik de stem van Kelly de begeleidster. ´Wat ontzettend leuk dat je kon komen´ Een koffietje?´´Nou liever een Rozenthee´….Had ik het echt gezegd of slechts gedacht. ´Thee kan ook hoor´. Kelly bleef maar lachen, mij ontging het geluksmoment totaal en even wist ik me niet echt een houding. Totdat er uit de witte kastjes boven het aanrecht het bekende groene Pickwick theezakje kwam.(Iemand moet het me werkelijk een keer uitleggen want vooralsnog tast ik wekelijks in het duister. Waarom gebruiken ´ze´ in alle jongerencentra in Amsterdam de groene Pickwickthee, het liefst zwart getrokken) Als ik iets smerig vind…dus gaf ik een korte en duidelijke instructie:´ Heel licht voor mij alsjeblieft´. Kelly had me gehoord zonder daar fysiek of verbaal blijk van te geven maar zodra ze mijn glas met water gevuld had en er een theezakje boven hield zei ze´Zeg maar wanneer het genoeg is´.
We namen plaats aan een met Barbapa-achtige figuren beschilderde tafel. Kelly pakte een stapel papieren en begon daarin te bladeren, ik wachtte even tot ze klaar was. Zodra ze de papieren volgens een voor mij onduidelijke systematiek gerangschikt had, sprak ze wederom haar lof uit over het feit dat ik er nu was.
Ik nam het woord en vertelde wat precies de bedoeling was van dit gesprek. Ik stelde mijn eerste vraag. De leerling beantwoordde hem, Kelly leek wederom meer geïnteresseerd in haar paperassen dan in ons gesprek totdat de leerling moest benoemen wat zijn sterke kanten zijn. Nu richtte Kelly zich op en verscheen er opnieuw een grijns rond haar mond. Een paar keer klonk haar telefoon luidt door onze conversatie heen waarna ze hem oppakte en beantwoordde met de mededeling dat ze in een vergadering zat. Wat mij zeer verbaasde omdat ik niet wist wie voorzitter was of wanneer de notulen klaar moesten zijn, maar verder heeft Kelly zich werkelijk keurig gedragen.
Aan het einde van het gesprek vroeg ik of Kelly en leerling nog vragen of opmerkingen hadden. Behalve een compliment over het feit dat ik er die middag bij was, kwam mij niets nieuws ter oren. Ik stond op en schudde hun handen. Buiten stond mijn Subaru met op de bijrijderstoel het boeket dat ik van de administratie gekregen had in verband met ons vertrek naar de andere locatie. Ik startte de motor en Sade zong voor de derde keer vandaag mijn favoriete nummer. Ik was op weg naar huis en had besloten om niet te gaan joggen maar wel een blog te schrijven.
Mailin Fleur Landvreugd
Reacties
Een reactie posten