Gele en witte bollen
‘Doe maar tennissokken of een pen. Tennisballen mag ook’. Wat ik me van Alfreds verjaardagen herinner is de daaraan voorafgaande zoektocht naar het onvindbare cadeau. Totdat ik besefte dat Alfred niet blij te maken is met cadeaus, want pennen, tennissokken en -ballen heeft hij in overvloed.
Zo weet ik nog goed het moment dat de Herengracht leeggehaald moest worden voor de verhuizing. In de berging beneden vond ik een ton van een meter hoog propvol met oude tennisballen. Daarnaast stonden twee overvolle vuilniszakken eveneens gevuld met gebruikte tennisballen. Uit beleefdheid, je mag nou eenmaal niet andermans spullen weg kegelen zonder toestemming van de eigenaar, iedereen weet dat, vroeg ik of deze ballast mee moest naar het nieuwe huis.
Met de ton en één van de vuilniszakken onder mijn armen geklemd wrong ik me reeds door de deuropening richting het grofvuil toen het antwoord van Alfred tot mij door begon te dringen. ‘Nee, absoluut niet wegdoen, die kunnen we nog gebruiken’, sprak Alfred streng. ‘Geef ze maar hier ik draag ze wel naar boven’, en voor ik het door had, had Alfred de vuilniszak plus ton van mij over genomen en liep hij in gedecideerde pas de gang door naar het trappetje.
Ik rende achter hem aan met de overgebleven tweede vuilniszak, ‘Weet je het zeker, het zijn er wel duizend?!’ “Geef maar hier, zei Alfred die stil was gaan staan, hij luisterde niet naar de uitkomst van mijn berekening, maar probeerde met de hand van zijn arm die om het tonnetje geklemd zat mijn vuilniszak over te nemen. ‘Nee ben je gek zei ik (en dacht ik…) ik draag het wel naar boven’.
In de woonkamer was Renske druk bezig met spullen sorteren in stapels. Links lag alles dat weg mocht en rechts alles dat moest blijven. Ik ging rechts staan en probeerde wat draagvlak te creëren voor het uit de weg ruimen van de overvloed aan gele en witte bollen in tonnen en vuilniszakken. ‘Rens, moet je zien Alfred wil die 2300 ballen bewaren, nee sterker nog mee nemen naar jullie nieuwe huis, ik dacht dat jij een leeg huis wilde?’
Zeker weten zou Rens zich aan mijn zijde scharen, verhuizen is weggooien, loslaten, opnieuw beginnen, iedereen kent de principes, zo ook Renske…
”Neee niet weggooien ben je gek, die kunnen we nog prima gebruiken’ sprak ze zonder aarzeling terwijl ze iets van de linker stapel naar de rechter stapel verschoof. Ik weet nog dat ik diep zuchtte en tegelijkertijd stiekem in mezelf lachte.
Lieve Alfred, je bent niet alleen ontzettend lief, zorgzaam, gul, eigenwijs en super grappig, je weet als geen ander dat wie wat bewaard wat heeft. Dat je nog vele jaren tennisballen mag bewaren en veel belangrijker wellicht mijn vader mag zijn.
Zo weet ik nog goed het moment dat de Herengracht leeggehaald moest worden voor de verhuizing. In de berging beneden vond ik een ton van een meter hoog propvol met oude tennisballen. Daarnaast stonden twee overvolle vuilniszakken eveneens gevuld met gebruikte tennisballen. Uit beleefdheid, je mag nou eenmaal niet andermans spullen weg kegelen zonder toestemming van de eigenaar, iedereen weet dat, vroeg ik of deze ballast mee moest naar het nieuwe huis.
Met de ton en één van de vuilniszakken onder mijn armen geklemd wrong ik me reeds door de deuropening richting het grofvuil toen het antwoord van Alfred tot mij door begon te dringen. ‘Nee, absoluut niet wegdoen, die kunnen we nog gebruiken’, sprak Alfred streng. ‘Geef ze maar hier ik draag ze wel naar boven’, en voor ik het door had, had Alfred de vuilniszak plus ton van mij over genomen en liep hij in gedecideerde pas de gang door naar het trappetje.
Ik rende achter hem aan met de overgebleven tweede vuilniszak, ‘Weet je het zeker, het zijn er wel duizend?!’ “Geef maar hier, zei Alfred die stil was gaan staan, hij luisterde niet naar de uitkomst van mijn berekening, maar probeerde met de hand van zijn arm die om het tonnetje geklemd zat mijn vuilniszak over te nemen. ‘Nee ben je gek zei ik (en dacht ik…) ik draag het wel naar boven’.
In de woonkamer was Renske druk bezig met spullen sorteren in stapels. Links lag alles dat weg mocht en rechts alles dat moest blijven. Ik ging rechts staan en probeerde wat draagvlak te creëren voor het uit de weg ruimen van de overvloed aan gele en witte bollen in tonnen en vuilniszakken. ‘Rens, moet je zien Alfred wil die 2300 ballen bewaren, nee sterker nog mee nemen naar jullie nieuwe huis, ik dacht dat jij een leeg huis wilde?’
Zeker weten zou Rens zich aan mijn zijde scharen, verhuizen is weggooien, loslaten, opnieuw beginnen, iedereen kent de principes, zo ook Renske…
”Neee niet weggooien ben je gek, die kunnen we nog prima gebruiken’ sprak ze zonder aarzeling terwijl ze iets van de linker stapel naar de rechter stapel verschoof. Ik weet nog dat ik diep zuchtte en tegelijkertijd stiekem in mezelf lachte.
Lieve Alfred, je bent niet alleen ontzettend lief, zorgzaam, gul, eigenwijs en super grappig, je weet als geen ander dat wie wat bewaard wat heeft. Dat je nog vele jaren tennisballen mag bewaren en veel belangrijker wellicht mijn vader mag zijn.
Reacties
Een reactie posten