Na het derde nummer stopte het danspaar
Van de buitenkant leek ‘La Sosa’ totaal niet op de foto die Charlie op internet had gezien. Daarom was ze er ook al twee keer voorbij gelopen. Pas toen de live muziek begon en het eerste danspaar de vloer betrad, herkende Charlie de sfeer waarvan ze thuis had gedacht hem hier aan te treffen. ‘La Sosa’ was een tangosalon zoals je die in documentaires zag, spiegels aan de muren, kroonluchter aan het plafond en een echte houten glimmende dansvloer.
Uit de leren schoudertas die ze die ochtend op de hippiemarkt gekocht had, graaide Charlie haar pen en opschrijfboekje. Er stond al veel in maar een echt verhaal moest ze nog maken. Het leek wel of er gewoon teveel gebeurde en Charlie bang was dat wanneer ze haar ogen op het papier zou richten ze bijzondere momenten zou missen. Haar pen legde ze op de bladzijde waar ruimte was om te schrijven en klapte het boekje dicht. Hoewel Charlie in een stad was waar waarschijnlijk niemand haar woorden zou kunnen ontcijferen, wilde ze het risico niet lopen dat iemand haar teksten zou lezen.
Recht voor Charlie zat een oudere man met een zwarte hoed. Vanaf het moment dat hij voor haar was komen zitten had hij zijn maté gedronken en met niemand een woord gewisseld. Naast het fluwelen gordijn en een palmplant stond het kleine orkestje.
Na het derde nummer stopte het danspaar en maakte met een buiging duidelijk dat iedereen nu mee mocht dansen. Gelijk met de vele mannen die opstonden om vrouwen ten dans te vragen, stond ook de oude man op. Hij liet zijn koperen matébeker op tafel staan en legde zijn hoed ernaast. Terwijl de paartjes op de dansvloer hun posities innamen liep hij rustig tussen de mensen door richting de muzikanten, Charlie rook een vleugje van zijn kruidige parfum. De Pianist stond op van zijn lage krukje en pakte van achter het gordijn een standaard met daarin een microfoon. De oude man bleek zijn stem gespaard te hebben voor de laatste drie nummers voor de pauze.
Later ’s avonds in het kleine tweepersoonsbed dacht Charlie terug aan de zanger. Hij was in de pauze op haar afgestapt met de vraag wat haar talent was. Zodra ze hem verteld had over haar viool had hij haar lang aangekeken zonder iets te zeggen. Pas nadat Charlie voor de tweede keer vroeg of hij elke avond optrad zei hij: ‘Je lijkt sprekend op mijn dochter Soledad, zij speelde goed viool, trad met mij op maar is 10 jaar geleden met haar vriend vertrokken naar Parijs. Sindsdien heb ik nooit meer iets van haar gehoord’. Even wilde Charlie weten hoe die dochter er precies uitzag. Ook moest ze moeite doen niet door te vragen over de vreemde verdwijning. Maar voordat ze hem kort op zijn wang zoende en zich omdraaide om de ruimte te verlaten zei ze zonder dat ze zelf begreep waarom: ‘Op een dag komt ze terug, zorg dat je dan klaar bent om haar echt te ontvangen’.
Uit de leren schoudertas die ze die ochtend op de hippiemarkt gekocht had, graaide Charlie haar pen en opschrijfboekje. Er stond al veel in maar een echt verhaal moest ze nog maken. Het leek wel of er gewoon teveel gebeurde en Charlie bang was dat wanneer ze haar ogen op het papier zou richten ze bijzondere momenten zou missen. Haar pen legde ze op de bladzijde waar ruimte was om te schrijven en klapte het boekje dicht. Hoewel Charlie in een stad was waar waarschijnlijk niemand haar woorden zou kunnen ontcijferen, wilde ze het risico niet lopen dat iemand haar teksten zou lezen.
Recht voor Charlie zat een oudere man met een zwarte hoed. Vanaf het moment dat hij voor haar was komen zitten had hij zijn maté gedronken en met niemand een woord gewisseld. Naast het fluwelen gordijn en een palmplant stond het kleine orkestje.
Na het derde nummer stopte het danspaar en maakte met een buiging duidelijk dat iedereen nu mee mocht dansen. Gelijk met de vele mannen die opstonden om vrouwen ten dans te vragen, stond ook de oude man op. Hij liet zijn koperen matébeker op tafel staan en legde zijn hoed ernaast. Terwijl de paartjes op de dansvloer hun posities innamen liep hij rustig tussen de mensen door richting de muzikanten, Charlie rook een vleugje van zijn kruidige parfum. De Pianist stond op van zijn lage krukje en pakte van achter het gordijn een standaard met daarin een microfoon. De oude man bleek zijn stem gespaard te hebben voor de laatste drie nummers voor de pauze.
Later ’s avonds in het kleine tweepersoonsbed dacht Charlie terug aan de zanger. Hij was in de pauze op haar afgestapt met de vraag wat haar talent was. Zodra ze hem verteld had over haar viool had hij haar lang aangekeken zonder iets te zeggen. Pas nadat Charlie voor de tweede keer vroeg of hij elke avond optrad zei hij: ‘Je lijkt sprekend op mijn dochter Soledad, zij speelde goed viool, trad met mij op maar is 10 jaar geleden met haar vriend vertrokken naar Parijs. Sindsdien heb ik nooit meer iets van haar gehoord’. Even wilde Charlie weten hoe die dochter er precies uitzag. Ook moest ze moeite doen niet door te vragen over de vreemde verdwijning. Maar voordat ze hem kort op zijn wang zoende en zich omdraaide om de ruimte te verlaten zei ze zonder dat ze zelf begreep waarom: ‘Op een dag komt ze terug, zorg dat je dan klaar bent om haar echt te ontvangen’.
Reacties
Een reactie posten