‘Dus ben ik eerlijk…’

‘Je wilt toch dat ik eerlijk tegen je ben, vroeg Duco. Carlotta draaide zich van hem weg en trok de deken met zich mee. ‘Trek niet zo en geef eens antwoord, ik vraag je iets’. Carlotta wilde geen antwoord geven. Het was haar duidelijk waar dit gesprek heen zou gaan. ‘Dus ben ik eerlijk, vervolgde Duco zijn monoloog, ik heb totaal geen zin om vandaag naar je ouders te gaan’. Duco duwde tegen haar schouder en trok aan de deken maar toen Carlotta daar niet op reageerde sprong hij plotseling uit bed.

‘Je bekijkt het maar’, hoorde Carlotta en daarna voelde ze een koude windvlaag over haar naakte lichaam glijden, ze verstijfde. Duco was op zo’n manier het bed uitgegaan dat de deken aan het voeteneind was komen te liggen.

In de badkamer hoorde Carlotta duidelijk hoe hij de douchekraan opendraaide. Het water kletterde tegen de tegels. Duco had de gewoonte de kraan vast aan te zetten terwijl hij naar het toilet ging, iets waar Carlotta vaak over geklaagd had.

Ze stond op, haar hele lichaam was koud geworden. Op de stoel naast het raam lagen haar kleren zoals ze die de vorige avond uitgetrokken had. Haar zwarte bh bovenop met daaronder een zwart T-shirt en het dikke donkerbruine zelfgebreide vest. Vlug kleedde ze zich aan en verliet de slaapkamer.

De eettafel lag bezaaid met kranten en post. Carlotta schoof alles naar één kant en stapelde het geheel op elkaar. Er was nu plek om haar hoofd neer te leggen op haar armen. Het deed haar denken aan vroeger op school. Wanneer de les saai was en zij achter in het lokaal zat, gebeurde dit vaak. Het ging altijd gepaard met een gevoel van lak hebben aan alles en iedereen.

Carlotta deed net alsof ze niets merkte toen Duco tegenover haar aan tafel kwam zitten. ‘Wil je een ei, ik ga er één bakken?’ hoorde ze maar nog steeds weigerde ze antwoord te geven. Ze hoorde hoe hij zijn stoel naar achteren schoof en om de tafel heen liep. Vervolgens voelde ze dat hij achter haar kwam staan. 

Ze schrok toen hij zijn handen op haar schouder legde en haar kort in haar nek zoende. ‘Lotta, het spijt me maar ik heb vandaag echt geen zin, dat begrijp je toch wel?’ Een steek schoot door haar maag en even moest ze slikken.

Nadat Carlotta haar moeder gebeld had om het bezoek af te zeggen, kwam Duco voor haar staan. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Dat is lief van je. Wat zei je moeder?’ vroeg hij terwijl hij met zijn hand langs haar wang streek. Carlotta keek Duco aan, even overwoog ze hem precies te vertellen wat haar moeder gezegd had maar ze durfde niet. Dus loog ze. ‘Het kwam hen eigenlijk wel goed uit want mama is ziek’. ‘Wat vervelend, zei Duco, wil je een eitje Lotta?’.