So far so good, zou je zeggen
Op zich is aan een derde kind beginnen helemaal niet zo ingewikkeld als je zou denken. Het komt er op neer dat je, op het juiste moment, moet neuken met de persoon die je het liefst als de vader van dat derde kind wenst en dan… hoppa zwanger. Tenminste zo ging dat bij mij.
Ik weet heus wel dat het bij vrouwen van mijn leeftijd, 40+ zogezegd, wel eens heel anders kan lopen. Sinds ik weet dat ik zo vruchtbaar ben, heb ik mijn partner met geen vinger meer aangeraakt, dat is de keerzijde van makkelijk zwanger raken. Vier kinderen is andere koek.
De zwangerschap zelf liep zeer gesmeerd, de bevalling liep als een sneltrein (nog gesmeerder dus) en de kleine telg doet het waanzinnig in ons gezin, ze past er helemaal bij. Op mijn werk regelde ik het zo dat ik meteen mijn ouderschapsverlof op kon nemen tot en met de zomervakantie. Vandaar dat ik nu dag en nacht met m’n meisje ben en ook daar geniet ik enorm van. So far so good zou je zeggen. En zeg dat wel want ik besef me goed hoe gezegend ik ben met al dit moois en goeds in mijn leven. Helaas komt aan dat ouderschapsverlof ooit een einde. Zoals alles in dit leven eindig is. Na de zomervakantie zal ook ik de positie van luxe paard moeten inruilen voor die van het werkende paard, zoals mijn partner dat altijd zo subtiel weet te vermelden. Werken om brood op de plank te krijgen, het zij zo.
Gisteravond kregen wij, ouders van de kleine, een rondleiding in de crèche die wij hebben uitgekozen. Het is een crèche na mijn hart; baby-yoga, babymassage, muziek voor baby’s, hoogopgeleide leidsters, suikervrij beleid (ook op feestdagen!), houten speelgoed en biologisch eten. Maar er hangt, of course, wel een prachtig prijskaartje aan deze opvang. Waar het op neer komt is dat ik wel erg hard moet werken, wil ik de crèche kunnen betalen. En dan te bedenken dat ik de opvoeding van mijn kind helemaal niet uit handen wil geven. Het liefst blijf ik de eerste 18 maanden bij haar. Ze zal dan af en toe eens bij een familielid logeren prima maar hele dagen op een crèche of onder het toeziend oog van een oppasmoeder…nee. Ik wil het zelf doen. Deze laatste woorden waren mijn eigen eerste woorden toen ik als kotertje begon te praten; “zelf doen!” En nog altijd is dat mijn favoriete lijfspreuk.
Niet werken betekent financieel te veel inleveren. Het voelt als een patstelling, ik kom er voorlopig niet uit. Jaren geleden had ik al snel een oordeel als moeders vertelden het liefst thuis bij hun baby te willen blijven. Ik vond dat maar ouderwets en ongeëmancipeerd. Nu ik zelf weer moeder ben en voel dat ik gedwongen word om weer aan de slag te gaan buiten de deur, merk ik dat mijn oordeel totaal veranderd is. Het mooiste zou het zijn als moeders zelf zouden kunnen kiezen; thuis blijven als dat goed voelt en aan het werk gaan wanneer daar de behoefte toe is. Beide keuzes zonder dwang dat is voor mij emancipatie, dat je als vrouw het recht hebt om zelf keuzes te maken en niet gedwongen wordt tot iets dat niet goed voelt. Voorlopig geniet ik nog enorm van het opvoeden van mijn dochter, heerlijk om het op mijn eigen, en stiekem dus beste, manier te kunnen doen.
Mailin Fleur Landvreugd
Ik weet heus wel dat het bij vrouwen van mijn leeftijd, 40+ zogezegd, wel eens heel anders kan lopen. Sinds ik weet dat ik zo vruchtbaar ben, heb ik mijn partner met geen vinger meer aangeraakt, dat is de keerzijde van makkelijk zwanger raken. Vier kinderen is andere koek.
De zwangerschap zelf liep zeer gesmeerd, de bevalling liep als een sneltrein (nog gesmeerder dus) en de kleine telg doet het waanzinnig in ons gezin, ze past er helemaal bij. Op mijn werk regelde ik het zo dat ik meteen mijn ouderschapsverlof op kon nemen tot en met de zomervakantie. Vandaar dat ik nu dag en nacht met m’n meisje ben en ook daar geniet ik enorm van. So far so good zou je zeggen. En zeg dat wel want ik besef me goed hoe gezegend ik ben met al dit moois en goeds in mijn leven. Helaas komt aan dat ouderschapsverlof ooit een einde. Zoals alles in dit leven eindig is. Na de zomervakantie zal ook ik de positie van luxe paard moeten inruilen voor die van het werkende paard, zoals mijn partner dat altijd zo subtiel weet te vermelden. Werken om brood op de plank te krijgen, het zij zo.
Gisteravond kregen wij, ouders van de kleine, een rondleiding in de crèche die wij hebben uitgekozen. Het is een crèche na mijn hart; baby-yoga, babymassage, muziek voor baby’s, hoogopgeleide leidsters, suikervrij beleid (ook op feestdagen!), houten speelgoed en biologisch eten. Maar er hangt, of course, wel een prachtig prijskaartje aan deze opvang. Waar het op neer komt is dat ik wel erg hard moet werken, wil ik de crèche kunnen betalen. En dan te bedenken dat ik de opvoeding van mijn kind helemaal niet uit handen wil geven. Het liefst blijf ik de eerste 18 maanden bij haar. Ze zal dan af en toe eens bij een familielid logeren prima maar hele dagen op een crèche of onder het toeziend oog van een oppasmoeder…nee. Ik wil het zelf doen. Deze laatste woorden waren mijn eigen eerste woorden toen ik als kotertje begon te praten; “zelf doen!” En nog altijd is dat mijn favoriete lijfspreuk.
Niet werken betekent financieel te veel inleveren. Het voelt als een patstelling, ik kom er voorlopig niet uit. Jaren geleden had ik al snel een oordeel als moeders vertelden het liefst thuis bij hun baby te willen blijven. Ik vond dat maar ouderwets en ongeëmancipeerd. Nu ik zelf weer moeder ben en voel dat ik gedwongen word om weer aan de slag te gaan buiten de deur, merk ik dat mijn oordeel totaal veranderd is. Het mooiste zou het zijn als moeders zelf zouden kunnen kiezen; thuis blijven als dat goed voelt en aan het werk gaan wanneer daar de behoefte toe is. Beide keuzes zonder dwang dat is voor mij emancipatie, dat je als vrouw het recht hebt om zelf keuzes te maken en niet gedwongen wordt tot iets dat niet goed voelt. Voorlopig geniet ik nog enorm van het opvoeden van mijn dochter, heerlijk om het op mijn eigen, en stiekem dus beste, manier te kunnen doen.
Mailin Fleur Landvreugd
Reacties
Een reactie posten