Holbewoner, ik ben

Me aanpassen of mezelf onzichtbaar maken, ik ben er ontzettend goed in, schijnt. De vragen zijn dan;'Waar komt die gewoonte vandaan? Wanneer leerde ik dat te doen?

Ik weet het wel, ik weet het heel goed.

Slechts 3 tropenjaartjes verbleven wij als gezin op Curacao, ik voelde mij er als een vis in het water. De voor mij ongewenste overgang naar Doetinchem zorgde voor een cultuurshock. Opeens werd ik mij bewust van mijn huidskleur en daarmee het anders zijn dan mijn omgeving. Er werd door kinderen van mijn leeftijd niet positief op gereageerd en dus was ik er zelf ook niet blij mee. Het liefst was ik net als zij.

Telkens als ik voor het eerst in een voor mij onbekende omgeving was waar kinderen waren, kwamen er tegengestelde verlangens in mij naar boven. Een wens om te spelen met leeftijdsgenoten maar direct daar achteraan een grote angst wederom uitgelachen te worden om mijn huidskleur.

Ik ontdekte onbewust dat me klein maken, niet opvallen, oftewel gewoon meebewegen met de rest, mij onzichtbaar maakten en de kans op vervelende opmerkingen aanzienlijk deed verkleinen. Daarbij werkte de volgende hele simpele strategieën ook goed; ik nam niet het hoogste woord en maakte geen grappen. 

Na een paar jaar, en dit ging allemaal heel geleidelijk, werd het mijn tweede natuur om me naadloos aan te passen aan anderen. Waar en met wie ik ook was, binnen een mum van tijd, had ik de onzichtbare gedragscodes in de vingers.

Hoe ziet dit er tegenwoordig uit, hoor ik je denken.
Hier volgt een honest expressie...oei:


In plaats van me klein maken, doe ik niet anders dan aandachttrekken door innerlijk en uiterlijk te etaleren. Het liefst sta ik op een podium en voer ik het hoogste woord serieus of grappenmakend dat maakt me niet uit. 
Maar!

Er is ook nog een andere kant. Die is minder cool, vind ik. Wanneer ik me ongemakkelijk voel in gezelschap, trek ik me terug in mijn eigen space (klinkt minder autistisch dan wereldje maar dat is het feitelijk mijn eigen veilige wereldje). Ik doe dat uit zelfbescherming. Het werkt zo; nog voordat iemand me weg kan sturen of af kan wijzen, neem ik de benen, lekker veilig en trots in mijn eigen cave. Yabadabadoeoeoe.

Voor anderen is dit behoorlijk verwarrend en kan het iets triggeren. Mensen kunnen zich verbazen of ongemakkelijk voelen; 'Wat is er met Mailin, waarom is ze zo stil, waarom gaat ze ergens anders zitten, watsgeburt?' 
Waar ik bang voor was, namelijk voor vreemde eend aangezien te worden, is precies wat gebeurt. En dan is de cirkel dus weer rond.

Razend interessant om dit patroon onder de loep te nemen. Het eerst liefdevol te omarmen om het vervolgens stiekem weg te laten vliegen zoals een helium ballon uit de te kleine hand van een verbaasde peuter glipt.

Ik ga ervoor is alles dat ik NU kan en wil zeggen.

Ahee!