Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Hoe 'open of naakt' durf ik te zijn? En ben ik dan wel waarachtig of speel ik een spel? Het spel van kwetsbaar zijn om geaccepteerd te worden?  Een strategie om erbij te horen in de groep? Want niks of niemand kan mij meer iets doen als ik al mijn gekwetste zelf tentoonspreid. Is het 'me open en eerlijk opstellen', niet gewoon een maniertje geworden om wel gezien maar niet geraakt te worden? En is mijn openheid eigenlijk bedoeld als een schild tegen de aanval met eventuele pijn als gevolg?  Is er zoveel angst om weer gekwetst te worden dat ik dat zo hoop te voorkomen? Ben ik misschien nog niet 'klaar' met oude pijn en loop ik daarvoor weg? Wie ben ik dan zonder dat spel? Hoe naakt kan ik werkelijk zijn?

Als jong kind en puber werd er niet gevraagd naar mijn expertise, mening of inzichten. Ik geloofde zelf niet eens dat er iets was waar ik in uitblonk. Op school staarde ik het grootste gedeelte van de dag uit het raam en later op de middelbare school naar de klasgenoot waar ik in stilte verliefd op was. Ik was niet geïnteresseerd in wat er onderwezen werd en geloofde niet dat mijn inbreng enige waarde had of iemand kon inspireren. Mijn vader bemoeide zich met mijn schoolcarrière, ik kreeg daar de zenuwen van. Hij overhoorde mij als ik schei- of natuurkunde toetsen had. Hij gaf uitleg over wiskunde, ik begreep er de balle van. Op de één of andere manier begon ik aan te nemen dat ik niet echt slim was. Leren dat was iets dat mijn oudere zus kon, zij zat op het VWO, en mijn vader was arts ook hij was slim. Zijn goedbedoelde hulp werkte averechts, mijn zelfvertrouwen kromp tot het punt dat het me niet eens meer kon schelen wat er qua scholing van mij terecht zou komen. Mijn mo

Mijn vakantie zit er bijna op. Morgen begin ik bij mijn nieuwe baan. De afgelopen 5 weken hebben me veel gebracht.  De eerste 10 dagen stonden in het teken van koffie & thee op Open Up. Ik ontdekte hoe ik leiding geef. Mijn onderzoek was erop gericht vanuit flow te handelen.  Flow is voor mij; moeiteloos steeds op het juiste moment het juiste doen, horen, zeggen of vragen. Om dat te kunnen doen, mag ik mijn eigen tempo volgen. Dus vertragen zelfs wanneer anderen versnellen maar ook 'niet doen' wanneer anderen in de 'doe modus' zitten. Een spannende uitdaging. Het is me goed gelukt. Er gebeurde nog veel meer op Open Up.  Ik was er voor het eerst met mijn grote liefde. Dat is natuurlijk niet helemaal waar, aangezien onze harten zich  daar vorig jaar  openden voor elkaar.  Dit was ons eerste festival als  geliefden. Oude pijntjes verstopten zich. Oude angsten verrasten me. Nieuwe vreugde, verdieping en dankbaarheid dienden zich aan, in meervoud.  En

Circling is Contact maken met de ander Laten zien wat gezien wil worden Laten horen, wat gehoord wil worden En niet weten hoe het ontvangen wordt Kwetsbaar mogen zijn Of er voor kiezen dat niet te zijn En dan voelen wat dat doet Uitproberen, experimenteren, observeren Emoties voelen Emoties uitspreken Contact durven maken Niet durven en toch doen Inzichten krijgen In mezelf In de ander In het leven Circling is altijd NU en daarom echt

Het was niet bepaald voor de hand liggend om de dingen te doen die ik deed. Mijn zoon zou later kunnen zeggen; 'Toen ik 19 was, ging mijn moeder uit huis'. Toch voelde het twijfeloos als de enige oplossing, een glasheldere impuls zo zou je het ook mogen noemen. Ik vertrok met in mijn kielzog mijn minderjarige dochter. Zij 'vaarde' half met me mee. Half omdat er co-ouderschap ontstond met haar vader, de stiefvader van mijn toen nog 19 jarige zoon. In mijn directe omgeving leek slechts een enkeling mij in te voelen, het was een vreemde tijd. Mijn relatie met mijn zoon veranderde zoveel dat ik er maar half aan kon wennen. We zagen elkaar heel weinig en het begrijpen en begrepen worden verliep stroef. De astroloog die mij tijdens Open Up inspireerde om mijn nieuwe liefde te ontmoeten, voorspelde ook een crisis met mijn zoon. Ik wilde de voorspelde crisis weglachen maar iets in mij wist dat hij gelijk zou krijgen. Er ontstond een nieuwe woonsituatie voor alle betr

Als kind van een christelijk opgevoede moeder groeide ik op met een geloof in God. Ik maakte stiekem toch een beeld van een man, die volgens de aanwijzingen man nog vrouw was, vader van Jezus was, in de hemel woonde, alles zag, wist en hoorde en dus mij ook altijd kon zien en horen en me dus volledig kende. Mijn basis- en middelbare school hadden een christelijke grondslag en daarom hoorde ik vanaf mijn vierde wekelijks bijbelverhalen.  Voor het slapen gaan, zongen we een liedje tot God en vanaf mijn zesde begon ik te bidden, wat zoiets was als in mijn hoofd praten tot en vragen stellen aan God.  De familie van mijn moeder was christelijk, mijn opa las na elke maaltijd een stuk voor uit de bijbel voor. Dat deed hij op een onnatuurlijke bijna monotone wijze, ik begreep never nooit wat ik ermee moest of kon. Het verhaal van Jezus die verraadde werd door zijn beste vriend Petrus en daarna 'moest sterven voor al onze dus ook mijn zonden', vond ik een lastige. Rond die tij

'Ik ben nog steeds in mijn verliefde fase', zeg ik vaak wanneer mensen mij achterdochtig aankijken nadat ik weer eens ontzettend enthousiast over mijn liefdesrelatie praat. 'Ooh, nou dat gaat wel weer over', volgt er dan vaak, alsof het nodig is om mij gerust te stellen. En als het niet als geruststelling bedoeld is, worden de woorden waarschijnlijk uitgesproken om mij te waarschuwen voor de gevreesde teleurstelling die kan volgen, mocht de verliefde modus plotsklaps verdwenen zijn. Ik heb dat allemaal niet nodig. De reden waarom ik zo razend enthousiast praat over dat wat er is in mijn leven, is ook omdat ik het een ieder gun hierin te geloven en het zelf te ervaren. Mijn overtuiging is dat wanneer je ergens weet dat er gelukzaligheid mogelijk is in de liefde in dit geval, je je daar onbewust voor openstelt. En je openstellen voor mogelijkheden, is in mijn ervaring een soort van tunen/resoneren zodat er zich iets kan manifesteren. Laatst op de Open Up strandd