Meesteres of leerling
Als
jong kind en puber werd er niet gevraagd naar mijn expertise, mening of
inzichten. Ik geloofde zelf niet eens dat er iets was waar ik in uitblonk. Op
school staarde ik het grootste gedeelte van de dag uit het raam en later op de
middelbare school naar de klasgenoot waar ik in stilte verliefd op was. Ik was
niet geïnteresseerd in wat er onderwezen werd en geloofde niet dat mijn inbreng
enige waarde had of iemand kon inspireren.
Mijn vader bemoeide zich met mijn schoolcarrière, ik kreeg daar de zenuwen van. Hij overhoorde mij als ik schei- of natuurkunde toetsen had. Hij gaf uitleg over wiskunde, ik begreep er de balle van.
Op de één of andere manier begon ik aan te nemen dat ik niet echt slim was. Leren dat was iets dat mijn oudere zus kon, zij zat op het VWO, en mijn vader was arts ook hij was slim. Zijn goedbedoelde hulp werkte averechts, mijn zelfvertrouwen kromp tot het punt dat het me niet eens meer kon schelen wat er qua scholing van mij terecht zou komen.
Mijn moeder zag me en sprak me altijd bemoedigend toe:' Mailin je bent een laadbloeier, zei ze dan, het komt echt goed met jou, ik heb er alle vertrouwen in'. Het rare was dat ik dit vooral van mijn vader wilde horen, misschien wel omdat ik tegen hem opkeek, hij leek alles te weten en te snappen, kon overal over meepraten en kwam altijd met bizarre details over landen, volkeren, geschiedenis en politiek.
Mijn moeder kreeg gelijk, op mijn 16e kreeg ik eindelijk door hoe leren 'moest'. Drie jaar later haalde ik zonder teveel moeite mijn havo diploma. Jaren later op de sociale academie en weer wat jaren daarna op de pabo ging het leren me eindelijk makkelijk af.
Meesterschap, voelen en weten wanneer je expert of leerling bent, ik had het er vandaag over. Het is pas sinds een paar jaartjes dat ik over sommige onderwerpen weet dat ik het weet en daar voor durf te gaan staan.
Maar ook gebeurt het nog altijd dat ik mijzelf zie als een vertraagd persoon. Iemand die langzaam opgang komt, die de tijd nodig heeft om het totaal te overzien, die beelden en voorbeelden nodig heeft om iets nieuws werkelijk te kunnen doorgronden. Die teksten pas helemaal doorleest als er werkelijke interesse is, en anders slechts scant en dan soms het belangrijkste mist.
Omdat ik deze achtergrond qua leren heb en de overtuiging leeft dat ik traag ben, kan ik in het bijzijn van zij die meesterschap hebben over onderwerpen waar ik ook veel talent voor heb, maar moeilijk blijven staan. Ik voel dan een strijd, wie weet werkelijk waar het overgaat? En die strijd die ik wil niet aan gaan. Een oude strategie van me klein maken, voelt dan vreemd genoeg veiliger want die is bekender.
Ik heb namelijk ook ontdekt dat me kwetsbaar opstellen heel krachtig kan zijn, in bepaalde kringen, in bepaald gezelschap wordt dat kwetsbare en eerlijke zeer gewaardeerd.
Voor mezelf wil ik nu gaan onderzoeken, dus gaan experimenteren met surrendered leadership nemen, durven vertrouwen en in mijn kracht gaan staan, zelfs als er andere 'meesters' bij zijn. En daarbij is mijn uitdaging dus vooral vertrouwen op mijn helderheid en weten en de oude beperkende overtuigingen los te laten. Daarmee gepaard gaat het voelen en toestaan wanneer ik de leerling mag zijn.
Ik ben benieuwd.
To be continued...
Mijn vader bemoeide zich met mijn schoolcarrière, ik kreeg daar de zenuwen van. Hij overhoorde mij als ik schei- of natuurkunde toetsen had. Hij gaf uitleg over wiskunde, ik begreep er de balle van.
Op de één of andere manier begon ik aan te nemen dat ik niet echt slim was. Leren dat was iets dat mijn oudere zus kon, zij zat op het VWO, en mijn vader was arts ook hij was slim. Zijn goedbedoelde hulp werkte averechts, mijn zelfvertrouwen kromp tot het punt dat het me niet eens meer kon schelen wat er qua scholing van mij terecht zou komen.
Mijn moeder zag me en sprak me altijd bemoedigend toe:' Mailin je bent een laadbloeier, zei ze dan, het komt echt goed met jou, ik heb er alle vertrouwen in'. Het rare was dat ik dit vooral van mijn vader wilde horen, misschien wel omdat ik tegen hem opkeek, hij leek alles te weten en te snappen, kon overal over meepraten en kwam altijd met bizarre details over landen, volkeren, geschiedenis en politiek.
Mijn moeder kreeg gelijk, op mijn 16e kreeg ik eindelijk door hoe leren 'moest'. Drie jaar later haalde ik zonder teveel moeite mijn havo diploma. Jaren later op de sociale academie en weer wat jaren daarna op de pabo ging het leren me eindelijk makkelijk af.
Meesterschap, voelen en weten wanneer je expert of leerling bent, ik had het er vandaag over. Het is pas sinds een paar jaartjes dat ik over sommige onderwerpen weet dat ik het weet en daar voor durf te gaan staan.
Maar ook gebeurt het nog altijd dat ik mijzelf zie als een vertraagd persoon. Iemand die langzaam opgang komt, die de tijd nodig heeft om het totaal te overzien, die beelden en voorbeelden nodig heeft om iets nieuws werkelijk te kunnen doorgronden. Die teksten pas helemaal doorleest als er werkelijke interesse is, en anders slechts scant en dan soms het belangrijkste mist.
Omdat ik deze achtergrond qua leren heb en de overtuiging leeft dat ik traag ben, kan ik in het bijzijn van zij die meesterschap hebben over onderwerpen waar ik ook veel talent voor heb, maar moeilijk blijven staan. Ik voel dan een strijd, wie weet werkelijk waar het overgaat? En die strijd die ik wil niet aan gaan. Een oude strategie van me klein maken, voelt dan vreemd genoeg veiliger want die is bekender.
Ik heb namelijk ook ontdekt dat me kwetsbaar opstellen heel krachtig kan zijn, in bepaalde kringen, in bepaald gezelschap wordt dat kwetsbare en eerlijke zeer gewaardeerd.
Voor mezelf wil ik nu gaan onderzoeken, dus gaan experimenteren met surrendered leadership nemen, durven vertrouwen en in mijn kracht gaan staan, zelfs als er andere 'meesters' bij zijn. En daarbij is mijn uitdaging dus vooral vertrouwen op mijn helderheid en weten en de oude beperkende overtuigingen los te laten. Daarmee gepaard gaat het voelen en toestaan wanneer ik de leerling mag zijn.
Ik ben benieuwd.
To be continued...
Reacties
Een reactie posten