Het naakte spel

Hoe 'open of naakt' durf ik te zijn?
En ben ik dan wel waarachtig of speel ik een spel?
Het spel van kwetsbaar zijn om geaccepteerd te worden? Een strategie om erbij te horen in de groep?

Want niks of niemand kan mij meer iets doen als ik al mijn gekwetste zelf tentoonspreid.

Is het 'me open en eerlijk opstellen', niet gewoon een maniertje geworden om wel gezien maar niet geraakt te worden?

En is mijn openheid eigenlijk bedoeld als een schild tegen de aanval met eventuele pijn als gevolg? 

Is er zoveel angst om weer gekwetst te worden dat ik dat zo hoop te voorkomen? Ben ik misschien nog niet 'klaar' met oude pijn en loop ik daarvoor weg?

Wie ben ik dan zonder dat spel? Hoe naakt kan ik werkelijk zijn?