Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Ook bij LIFE! hebben we dit jaar kerst gevierd, want zo gaat dat nou eenmaal. Er zou een kerstspel komen, een potpuck kerstdiner met studenten EN de opvoeders, een open podium en dj Mees zou draaien.  Ik had maandag toegezegd wel iets met het kerstspel te willen doen. De dag dat we het zouden vieren, kreeg ik pas de overdracht per mail. Heel spannend allemaal. Er was slechts 1 keer geoefend met de nog onvolledige cast. Aan mij de nobele opdracht er één geheel van te maken. 'Succes!', riepen een paar collega's met een lach in hun stem. 'Mailin jij kan dit, gewoon de studenten volgen', zei de één. 'Mailin lekker uit je comfort zone', zei de ander. 'Ik weet het ook niet', sprak de volgende. 'Maar wie speelt dan Maria?', vroeg de vierde. 'Zoek een simpel verhaal op internet', tipte de vijfde. De ouders arriveerden, de presentatie over de crowdfunding zat erop en het podium was vrij en ik mocht mijn ding gaan doen. In de hoek zat

Volgens mij waren Kavanblaa en ik de bedenkers, tenminste zo voelde dat want we waren de eerste in mijn omgeving die dit deden. En dat was maar half fijn, om niet te zeggen vreselijk moeilijk soms. Zoals pioniers zullen beamen, je hoeft niet op begrip te wachten want dat is er gewoon nog niet. We gingen uit elkaar, dat was duidelijk. Ik studeerde fulltime en Kavanblaa was huisvader geweest. Heel logisch dat hij de zorg voor Angel wilde voortzetten. En ik deed de sociale academie module socialisatie thema feminisme en las dus Anja Meulenbelt; 'De Schaamte voorbij'. De alleenstaande studerende moeder, dat wilde ik ook! Een fifty fifty verdeling van het ouderschap leek mij de meest eerlijke oplossing. Mijn ouders dachten daar heel anders over.'Een kind hoort bij zijn moeder te zijn', herhaalde mijn moeder telkens weer, ik voelde me niet begrepen.  Andere moeders in mijn omgeving, dit waren geen vrouwen van mijn leeftijd want ik was de eerste moeder in mi

Ontwaken, er valt niet zoveel meer over te zeggen, zo voelt het.  Steeds als ik een poging doe de juiste woorden te vinden, begrijp ik dat zwijgen goud is  Steeds als ik een poging doe het te snappen, begrijp ik dat ik in verwarring ben  Steeds als ik een poging doe één verhelderende vraag te stellen, komen er 108 nieuwe vragen voor in de plaats Dus ja In stilte verblijf ik.... Ahee!

Wist ik veel. Nog nooit had ik van het woord satsang gehoord, dus logisch dat ik ook nog nooit naar satsang geweest was. Het kwam gek genoeg in mijn wereld niet voor. Laat ik zeggen niet op een manier die mij aansprak. En een reden daarvoor was waarschijnlijk mijn gehechtheid aan het Tibetaans Boeddhisme.  Hoewel de wens van Boeddha was dat elk wezen ontwaakt, begreep ik als boeddhist onbewust altijd dat het ontwaken of verlicht zijn, weggelegd was voor slechts enkelen, zeer fanatieke boeddhisten maar dan waarschijnlijk pas in hun volgende leven.  Ik had geen enkel idee dat het een haalbaar iets zou zijn, laat staan dat er een hele wereld zou ik willen zeggen, zou zijn waar ontwaken het doel is en waar elke bijeenkomst dat als doel heeft, het jezelf realiseren...satsang dus. Ergens voelde ik me bijna in de maling genomen, om de tuin geleid of simpelweg onnozel, waarom had niemand mij ooit hierop geattendeerd? Waarom ben ik zelf nooit verder gaan zoeken naar die onbetwist

Yasho: Ja zo kan je het noemen een liefdes-experiment dus Mara: Goh dat je er weer helemaal voor gegaan bent, best dapper toch? Yasho: Hoe bedoel je dat precies? Mara: Nou na al die voorgaande relaties die, ja hoe zeg ik dat een beetje neutraal, toch allen sneuvelden om legitieme redenen, dapper dat je het nog een keer wil proberen zeg maar. Yasho: Proberen??? Ik ga er voor, niks proberen, het is voor het eggie hoor. Mara: Ooh oke, sorry, ben je geirriteerd of zo? Yasho: Ehh ja ik geloof dat het me wel raakt dat je zo verbaasd bent. Mara: Nou laat ik het zo zeggen, na mijn scheiding van Kali, heeft het best een tijd geduurd voordat ik weer het vertrouwen in mannen terug had en het geloof in mijzelf als geschikte partner en in relaties in het algemeen dus. Yasho: Dat kan, kijk ik ben ondertussen een veteraan als het gaat om relaties eindigen en nieuwe relaties starten, dus ja gek genoeg maakt dat me wel hoogmoedig misschien of zoals jij het noemt dapper. Been there,

Me aanpassen of mezelf onzichtbaar maken, ik ben er ontzettend goed in, schijnt. De vragen zijn dan;'Waar komt die gewoonte vandaan? Wanneer leerde ik dat te doen? Ik weet het wel, ik weet het heel goed. Slechts 3 tropenjaartjes verbleven wij als gezin op Curacao, ik voelde mij er als een vis in het water. De voor mij ongewenste overgang naar Doetinchem zorgde voor een cultuurshock. Opeens werd ik mij bewust van mijn huidskleur en daarmee het anders zijn dan mijn omgeving. Er werd door kinderen van mijn leeftijd niet positief op gereageerd en dus was ik er zelf ook niet blij mee. Het liefst was ik net als zij. Telkens als ik voor het eerst in een voor mij onbekende omgeving was waar kinderen waren, kwamen er tegengestelde verlangens in mij naar boven. Een wens om te spelen met leeftijdsgenoten maar direct daar achteraan een grote angst wederom uitgelachen te worden om mijn huidskleur. Ik ontdekte onbewust dat me klein maken, niet opvallen, oftewel gewoon meebewegen met

Wanneer ik me ongemakkelijk voel met een situatie dan kan ik doen alsof dat niet zo is. Met man en macht kan ik mijn gevoelens onderdrukken, ze deleten, doen alsof ze er niet zijn. Daar ben ik best goed in...geweest. Maar waar ik eigenlijk veel beter in ben...geworden, is in het uitspreken van mijn ware gevoelens, Open kaart spelen dus geen blad voor de mond.  Dat gaat niet zo maar 1,2,3. Dat bleek vanmiddag maar weer. Ik leidde mijn focuszusje om de tuin. Niet helemaal natuurlijk want ze had het door, voelde het aan. Uiteindelijk nam ik geen blad meer voor mijn mond en sprak ongefilterd uit dat wat er was. DOODENG. Gevoelens van schaamte over mijn onvolwassenheid, mijn gevoeligheid, mijn identificatie met mijn ego en andere ongemakkelijkheden passeerden de revue. Maar ik ging door, er dwars doorheen. Met af en toe mijn handen voor mijn gezicht dat verkleurde. En wat is bevrijdender dan ook dat dan uit te spreken. En waar kwam ik vandaag achter; niet alleen het uitspreken zo