Geen blad voor de mond

Wanneer ik me ongemakkelijk voel met een situatie dan kan ik doen alsof dat niet zo is. Met man en macht kan ik mijn gevoelens onderdrukken, ze deleten, doen alsof ze er niet zijn. Daar ben ik best goed in...geweest.
Maar waar ik eigenlijk veel beter in ben...geworden, is in het uitspreken van mijn ware gevoelens, Open kaart spelen dus geen blad voor de mond. 

Dat gaat niet zo maar 1,2,3. Dat bleek vanmiddag maar weer. Ik leidde mijn focuszusje om de tuin. Niet helemaal natuurlijk want ze had het door, voelde het aan. Uiteindelijk nam ik geen blad meer voor mijn mond en sprak ongefilterd uit dat wat er was. DOODENG.

Gevoelens van schaamte over mijn onvolwassenheid, mijn gevoeligheid, mijn identificatie met mijn ego en andere ongemakkelijkheden passeerden de revue. Maar ik ging door, er dwars doorheen. Met af en toe mijn handen voor mijn gezicht dat verkleurde. En wat is bevrijdender dan ook dat dan uit te spreken.

En waar kwam ik vandaag achter; niet alleen het uitspreken zorgt voor verlichting en helderheid in mezelf, ook het grotesk maken van die gevoelens, ze theatraal maken en uitspelen, zorgt voor grote opluchting. 

Tijdens dat dramatiseren, hoorde ik mezelf, zag ik mezelf en moest ik gewoon lachen. Hilarisch hoe ik me nog steeds identificeer met dat wat komt en gaat: 'gevoelens'. 
Dieptriest of dolkomisch.
Dan kies ik maar voor het laatste, want heel simpel; dan valt er tenminste iets te lachen.

Haha!