Wist ik veel

Wist ik veel. Nog nooit had ik van het woord satsang gehoord, dus logisch dat ik ook nog nooit naar satsang geweest was. Het kwam gek genoeg in mijn wereld niet voor. Laat ik zeggen niet op een manier die mij aansprak. En een reden daarvoor was waarschijnlijk mijn gehechtheid aan het Tibetaans Boeddhisme. 

Hoewel de wens van Boeddha was dat elk wezen ontwaakt, begreep ik als boeddhist onbewust altijd dat het ontwaken of verlicht zijn, weggelegd was voor slechts enkelen, zeer fanatieke boeddhisten maar dan waarschijnlijk pas in hun volgende leven. 

Ik had geen enkel idee dat het een haalbaar iets zou zijn, laat staan dat er een hele wereld zou ik willen zeggen, zou zijn waar ontwaken het doel is en waar elke bijeenkomst dat als doel heeft, het jezelf realiseren...satsang dus. Ergens voelde ik me bijna in de maling genomen, om de tuin geleid of simpelweg onnozel, waarom had niemand mij ooit hierop geattendeerd? Waarom ben ik zelf nooit verder gaan zoeken naar die onbetwiste waarheid die ik als kleuter al wilde ontdekken?

In het Tibetaans Boeddhisme was er een gevoel van thuiskomen vanaf de allereerste bijeenkomst. Toch was er ook altijd een beklemmend gevoel van niet verder mogen zoeken,  geen breuk mogen plegen, trouw moeten blijven. Want het had ooit zo ontzettend passend gevoeld en dan kon ik dat toch niet zomaar loslaten voor iets anders?

Mijn wensen (die dit jaar enorm in intentie toenamen) om volgens het hogere plan te leven, me te laten leiden door mijn innerlijke stem en mijn hart te volgen, hebben mij weer tot de kern gebracht. 
Want wat ik werkelijk wil, is ontwaken. Linksom of rechtsom, dat maakt me niet uit, maar of moet ik zeggen EN er is wel een groot verlangen dat het NU, NU, NU gebeurt. 

Welkom satsang en leraren, ik ben er!