En ik dacht; 'Fuck you!'

Ook bij LIFE! hebben we dit jaar kerst gevierd, want zo gaat dat nou eenmaal. Er zou een kerstspel komen, een potpuck kerstdiner met studenten EN de opvoeders, een open podium en dj Mees zou draaien. 

Ik had maandag toegezegd wel iets met het kerstspel te willen doen. De dag dat we het zouden vieren, kreeg ik pas de overdracht per mail. Heel spannend allemaal. Er was slechts 1 keer geoefend met de nog onvolledige cast. Aan mij de nobele opdracht er één geheel van te maken. 'Succes!', riepen een paar collega's met een lach in hun stem.

'Mailin jij kan dit, gewoon de studenten volgen', zei de één. 'Mailin lekker uit je comfort zone', zei de ander. 'Ik weet het ook niet', sprak de volgende. 'Maar wie speelt dan Maria?', vroeg de vierde. 'Zoek een simpel verhaal op internet', tipte de vijfde.

De ouders arriveerden, de presentatie over de crowdfunding zat erop en het podium was vrij en ik mocht mijn ding gaan doen. In de hoek zaten 2 ezels, Maria huilde omdat haar hoofddoek scheef zat, het kindje Jezus wilde liever engel zijn en Jozef was in geen velden of wegen te bekennen. 'Mailin jij mag nu, herhaalde mijn collega met een glimlach. 

En ik dacht: 'Fuck you, LIFE!'.

Maar toen gebeurde er iets. Ik stuurde alle opvoeders en stafleden naar het nieuwe gebouw voor een rondleiding en stelde voor nog 1 keer te oefenen met de nog incomplete cast. Op een klein kleuterstoeltje nam ik plaats en realiseerde me dat ik hard bezig was iets anders te wensen dan dat wat er NU was. Ik hoefde alleen maar aanwezig te zijn en niks te forceren wist ik en een nooit eerder gevoelde rust of was het een weten, viel in mij.

Alle spelers renden om me heen met vragen over hun rol, hun kleding en andere details van belang. Ik haalde adem en antwoordde dat wat uit mijn mond kwam. Twee collega's namen de rol als herder en opeens bleken alle rollen verdeeld en leek elke speler tevreden.

De opvoeders kwamen terug, namen plaats en ik begon te vertellen. Er werd muziek gemaakt, tekst onthouden en vergeten, gelachen en geluisterd. Ik deed helemaal geen enkele moeite, alles ging vanzelf.

Later tijdens de potluck kwamen opvoeders en collega's naar me toe en gaven complimenten. En de engel zei nog nooit zo'n mooi kerstspel te hebben gespeeld.

En ik dacht: 'Love you LIFE!'