Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Wist ik veel. Nog nooit had ik van het woord satsang gehoord, dus logisch dat ik ook nog nooit naar satsang geweest was. Het kwam gek genoeg in mijn wereld niet voor. Laat ik zeggen niet op een manier die mij aansprak. En een reden daarvoor was waarschijnlijk mijn gehechtheid aan het Tibetaans Boeddhisme.  Hoewel de wens van Boeddha was dat elk wezen ontwaakt, begreep ik als boeddhist onbewust altijd dat het ontwaken of verlicht zijn, weggelegd was voor slechts enkelen, zeer fanatieke boeddhisten maar dan waarschijnlijk pas in hun volgende leven.  Ik had geen enkel idee dat het een haalbaar iets zou zijn, laat staan dat er een hele wereld zou ik willen zeggen, zou zijn waar ontwaken het doel is en waar elke bijeenkomst dat als doel heeft, het jezelf realiseren...satsang dus. Ergens voelde ik me bijna in de maling genomen, om de tuin geleid of simpelweg onnozel, waarom had niemand mij ooit hierop geattendeerd? Waarom ben ik zelf nooit verder gaan zoeken naar die onbetwist

Yasho: Ja zo kan je het noemen een liefdes-experiment dus Mara: Goh dat je er weer helemaal voor gegaan bent, best dapper toch? Yasho: Hoe bedoel je dat precies? Mara: Nou na al die voorgaande relaties die, ja hoe zeg ik dat een beetje neutraal, toch allen sneuvelden om legitieme redenen, dapper dat je het nog een keer wil proberen zeg maar. Yasho: Proberen??? Ik ga er voor, niks proberen, het is voor het eggie hoor. Mara: Ooh oke, sorry, ben je geirriteerd of zo? Yasho: Ehh ja ik geloof dat het me wel raakt dat je zo verbaasd bent. Mara: Nou laat ik het zo zeggen, na mijn scheiding van Kali, heeft het best een tijd geduurd voordat ik weer het vertrouwen in mannen terug had en het geloof in mijzelf als geschikte partner en in relaties in het algemeen dus. Yasho: Dat kan, kijk ik ben ondertussen een veteraan als het gaat om relaties eindigen en nieuwe relaties starten, dus ja gek genoeg maakt dat me wel hoogmoedig misschien of zoals jij het noemt dapper. Been there,

Me aanpassen of mezelf onzichtbaar maken, ik ben er ontzettend goed in, schijnt. De vragen zijn dan;'Waar komt die gewoonte vandaan? Wanneer leerde ik dat te doen? Ik weet het wel, ik weet het heel goed. Slechts 3 tropenjaartjes verbleven wij als gezin op Curacao, ik voelde mij er als een vis in het water. De voor mij ongewenste overgang naar Doetinchem zorgde voor een cultuurshock. Opeens werd ik mij bewust van mijn huidskleur en daarmee het anders zijn dan mijn omgeving. Er werd door kinderen van mijn leeftijd niet positief op gereageerd en dus was ik er zelf ook niet blij mee. Het liefst was ik net als zij. Telkens als ik voor het eerst in een voor mij onbekende omgeving was waar kinderen waren, kwamen er tegengestelde verlangens in mij naar boven. Een wens om te spelen met leeftijdsgenoten maar direct daar achteraan een grote angst wederom uitgelachen te worden om mijn huidskleur. Ik ontdekte onbewust dat me klein maken, niet opvallen, oftewel gewoon meebewegen met

Wanneer ik me ongemakkelijk voel met een situatie dan kan ik doen alsof dat niet zo is. Met man en macht kan ik mijn gevoelens onderdrukken, ze deleten, doen alsof ze er niet zijn. Daar ben ik best goed in...geweest. Maar waar ik eigenlijk veel beter in ben...geworden, is in het uitspreken van mijn ware gevoelens, Open kaart spelen dus geen blad voor de mond.  Dat gaat niet zo maar 1,2,3. Dat bleek vanmiddag maar weer. Ik leidde mijn focuszusje om de tuin. Niet helemaal natuurlijk want ze had het door, voelde het aan. Uiteindelijk nam ik geen blad meer voor mijn mond en sprak ongefilterd uit dat wat er was. DOODENG. Gevoelens van schaamte over mijn onvolwassenheid, mijn gevoeligheid, mijn identificatie met mijn ego en andere ongemakkelijkheden passeerden de revue. Maar ik ging door, er dwars doorheen. Met af en toe mijn handen voor mijn gezicht dat verkleurde. En wat is bevrijdender dan ook dat dan uit te spreken. En waar kwam ik vandaag achter; niet alleen het uitspreken zo

Er is geen enkele toevalligheid aan de feiten dat ik zonen heb en mijn lief dochters, ik mijn vader miste en hij zijn moeder. Want NU mogen we ervaren, patronen doorzien en helen. Mijn gevoel van niet 'gezien worden' door mijn vader, leidde tot mijn ontmoeting met F. Mijn besluit verder te gaan,  leidde tot een echtscheiding en een afstand tussen mijn zonen. En om wederom tot verdiepende verbinding met mijn zonen te komen en mijn gemis als dochter te helen, kan ik mijn liefdesexperiment gebruiken. Tijdens mijn verblijf in San Pedro de Atacama 18 jaar geleden, ontmoette ik Jaime. Het was vriendschap op het eerste gezicht. Van hem leerde ik, nam ik de wetenschap twijfeloos aan, dat in een liefdesrelatie er balans is wanneer beide partners om beurten in de rol van kind en ouder durven stappen.  Ik nam het geluidloos aan, maar leefde het nooit in mijn vele verschillende liefdesrelaties. Er was nooit het bewustzijn om het te doen, er ontbrak de openhei

Langgeleden in Utrecht aan de Jamaicadreef had ik als peuter voor het eerst een eigen slaapkamer. Er zijn nog wat vage beelden, een donkergroen bedje en een geel teddy beertje. Elke avond wanneer ik ging slapen mocht ik eerst even bij Amber in bed liggen terwijl we voorgelezen werden. Na het zingen van een Christelijk slaapliedje, werd ik naar mijn eigen kamer en bed gebracht. Een paar jaartjes later woonden we op Curacao. Daar hadden Amber en ik een gezamenlijke slaapkamer. De kamer was ruim, een grote kast met speelgoed en genoeg plek op de grond om samen te spelen. Een herinnering is nog erg levend, de grote vreugde die ik voelde toen we van mijn vader een doos vol Fisher Price kregen, nadat we op vakantie waren geweest in Nederland. Amber en ik speelden tot we op de grond in slaap vielen. Weer een paar jaartjes verder woonden we in Doetinchem. Onze nieuwe kamer had een vrolijk gele vloer. Weer was er genoeg ruimte om samen te spelen. Maar op een voor mij onverwacht moment b

Maar dat is snel! Nu al? Weet je het zeker?  Ik noem een paar reacties wanneer ik vertel samen te wonen. En mijn vraag is vervolgens; 'Maar wat is snel?' Onder snel versta ik; dat wat ik niet kan bijbenen. Snel is; het gebrek aan analyse, de afwezigheid van het invoelen, een gevoel van haast en het vergeten van de algehele reality check.  Heb ik werkelijk alle plussen en minnen tegen elkaar afgewogen? Heb ik alle doemscenario's tot me door laten dringen? Ben ik eventueel bereid alles te verliezen? De waarheid is; de t ijd zal het leren.  Er is niet veel dat ik kan voorspellen. Het enige dat er NU is, is een gevoel van rust en kalmte in mijn lichaam. En een vreemd soort bekendheid alsof ik dit al eerder geleefd heb. En dat is het, ik weet 100% zeker, dat ik dit niet eerder geleefd heb.  Nooit eerder trok ik in bij een man. Nooit eerder liet ik huis en haard achter. Nooit eerder liet ik zoveel materiele dingen los. Het is allemaal gloednieuw maar voelt par