Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Durven zonder aanmoediging  Gaan zonder bestemming  Blijven staan in de beweging   Dromen maar wakker zijn Omhelzen wat ik ben Schrijven vanuit leegte  Aanraken op afstand Kijken naar wat gebeurt Leven met hoe het gaat

De examentijd breekt aan. Dat hoort erbij wanneer je iets aan het leren bent. Zei ik leren? Dat moest leven zijn.  Wat ik sinds 24 juli dit jaar doe, is leven volgens het hogere plan.  Ik heb de touwtjes uit handen gegeven, ik strek mijn handen uit naar de hemel en geef me over. Niks 'vrije wil' of sturen maar gewoon volgen, vertrouwen en zien wat er gebeurt. So far nothing new, zou je zeggen. En nu komt het, om er zeker van te zijn dat ik voor het echie ga, krijg ik een examen, een test case. Want ja, zeggen dat ik iets wil, is een makkie, maar het ook echt doen, is andere koek. Dit was even een intro, nu dus het examen. Heb ik werkelijk vertrouwen? Durf ik nog steeds de regie uit handen te geven? Zit ik stiekem toch te sturen? Het voelt alsof de moeilijkheidsgraad wordt opgevoerd. Ik word nu steeds vaker geconfronteerd met de negatieve gevoelens van mensen die heel dichtbij me staan. Al handelen ook zij alleen vanuit liefde voor mij, voor mijn gezin, voor mijn k

Het moederschap. Er zijn boeken over geschreven en films overgemaakt en nog raak ik er niet over uitgepraat en gedacht. Als kind dacht ik niet veel na over mijn moeder, maar was wel haar grootste fan, alles van haar wilde ik nadoen, op straat haar hand vasthouden, jaloers was ik op de liefde en aandacht van mijn moeder voor mijn jongere zusje en ik  adoreerde  mijn moeders schoonheid.  In de puberteit sloegen die gevoelens en behoeftes als een blad aan de boom om. Ik kwam in een fase dat ik alles wilde weten over mijn Surinaamse achtergrond. Opeens was er interesse in mijn vader en zijn achtergrond en concludeerde ik vooral dat mijn moeder niet zwart was. Een pijnlijk proces voor haar, regelmatig zei ze:' Maar je bent ook Nederlands hoor, verloochen dat deel niet'. Ik luisterde maar half en ging door met het laten groeien van mijn dreads. In diezelfde periode van mijn jeugd, beleefde ik er plezier in mijn mening te geven. Vooral als die mening haaks stond op die van mijn m

Zo door de liefde bevangen, kan ik NU alleen nog schrijven over dat wat ik lief heb. Komt ie: Liefde is: de teennagels van mijn liefje goudkleurig lakken tijdens het eerste bezoekje aan zijn moeder Liefde is: hand in hand door de stad fietsen, slingerend van verliefdheid Liefde is: constant met hem willen zoenen, los van wie dat ziet of merkt Liefde is: nieuwe muziek luisteren omdat ik dan aan hem denk Liefde is: samen naar de supermarkt gaan en bij elke schap elkaar in de ogen staren Liefde is: dromen en praten over samenwonen Liefde is: steeds het gevoel hebben dat alles klopt Liefde is: als een puber aan elkaar zitten en niks anders willen dan dat Liefde is: bruisend en rustig tegelijk Liefde is: al die verschillende rollen zijn, sexbom en wijze vrouw, kind en moeder, maar ook puber en maatje, geven en nemen in een stromende balans  Liefde is: mijn mooiste zelf tonen, steeds weer zonder enkele moeite Liefde is: heaven! I rest my case....ahee!

Liefhebben vanuit vertrouwen en rust, kan dat? Vandaag werd ik me bewust van de diepere laag onder het uitspreken van zorgen om de ander. Dit gebeurde nadat Ik met mijn familieleden deelde hoe het met me gaat.  Als kind hoorde ik niet anders dan;' Pas op, kijk uit en doe voorzichtig!' Het was mijn ouders' manier om te zeggen; 'Lieve Mailin Fleur, wat hou ik toch van je'. Dit hoorde ik als kind overigens helemaal nooit, ik wist het ergens wel, maar de woorden waren er nooit. Als uitgaande puber kwamen er specifieke waarschuwingen bij, altijd met een lugubere ondertoon waarbij een willekeurige luisteraar zou kunnen vermoeden dat mijn ouders in hun vrije tijd niks anders deden dan naar misdaadseries en politieberichten kijken. Hun angst voor verkrachting, beroving en als laatste troef moord, was zo groot dat ik zelf ook werkelijk begon te geloven dat ik onveilig was 's nachts. Nee ik woonde niet in Mexico city, het was Doetinchem weet je nog? Nooit dacht ik

Leven volgens het hogere plan. Ik doe dat nu precies een maand en wil graag delen hoe dat is en hoe dat gaat. Al één keer eerder in mijn leven, liet ik een belangrijke beslissing over aan iets buiten mijn eigen wil. Het besluit wel of niet zwanger te willen worden, zou alles bepalend zijn in mijn leven. Ik kwam er niet uit en besloot mijn lama te vragen om helderheid. Zijn advies volgde ik op en vanaf dat moment liep alles rondom het zwanger worden en mijn dochters geboorte in een flow. Sinds ik door puur en alleen de aanwijzingen van het hogere plan te volgen een nieuwe man heb, leef ik in een constante flow. Af en toe lijkt het bijna een droom. Met dit grote verschil dat ik me steeds zo bewust ben van het NU. En in dat NU is er eigenlijk het 'niet weten'. Gisteravond wandelde ik met mijn nieuwe man buiten in de avondzon. We wandelden in stilte en ik zag alles dat er was. Elk detail verwonderde me, de geluiden, kleuren, vormen en sensaties onder mijn schoenzolen, afw

'Vertel eens even, wat gebeurt er nou allemaal met jou Mailin Fleur?', vroeg een Facebookvriend me van deze week. In een privebericht, dat wel, maar toch voel ik de behoefte om wat uit de doeken te doen. Waarom is er nu nog een man in mijn leven, waar komt 'dat' opeens vandaan? Het is voor mij een opeenvolging van flow die maakte dat ik totaal onbezorgd en in pure overgave deze liefdesrelatie, of hoort u liever, dit avontuur of experiment  ben aangegaan.  Om niet mezelf te uitgebreid te herhalen ga ik even over op staccatostijl: Goedkope Open Up kaartjes min of meer in de schoot geworpen Mijn New Story, alleen nog leven volgens hoger plan Stilte tipi, mijn vraag om sturing in het 'mezelf neerzetten in deze wereld' De ontmoeting met een astroloog die mij inzichten gaf en stuurde Mijn grote wens werkelijk gezien te worden Ik die de inzichten totaal omarmden en in puur vertrouwen en absolute rust de opdracht uitvoerde 'Maak contact met die man w