Moedig moederen

Het moederschap. Er zijn boeken over geschreven en films overgemaakt en nog raak ik er niet over uitgepraat en gedacht.
Als kind dacht ik niet veel na over mijn moeder, maar was wel haar grootste fan, alles van haar wilde ik nadoen, op straat haar hand vasthouden, jaloers was ik op de liefde en aandacht van mijn moeder voor mijn jongere zusje en ik adoreerde mijn moeders schoonheid. 

In de puberteit sloegen die gevoelens en behoeftes als een blad aan de boom om. Ik kwam in een fase dat ik alles wilde weten over mijn Surinaamse achtergrond. Opeens was er interesse in mijn vader en zijn achtergrond en concludeerde ik vooral dat mijn moeder niet zwart was. Een pijnlijk proces voor haar, regelmatig zei ze:' Maar je bent ook Nederlands hoor, verloochen dat deel niet'. Ik luisterde maar half en ging door met het laten groeien van mijn dreads.

In diezelfde periode van mijn jeugd, beleefde ik er plezier in mijn mening te geven. Vooral als die mening haaks stond op die van mijn moeder. Ik zag dat haar rol in het gezin er een was die weinig aanzien kreeg. Ze deed veel vrijwilligers werk maar deed dat vooral in de uurtjes dat wij als dochters buiten de deur waren. Zelden kwam ik thuis in een leeg huis, bijna altijd was zij beschikbaar met thee en een luisterend oor. In mijn beleving trok ze weinig haar eigen plan. Het irriteerde me.

Weer wat jaartjes later ondertussen zelf moeder geworden en bevriend met Zon. Hierdoor ontdekte ik een heel ander soort moeder. De moeder van Zon was een vrouw die volledig bewust keuzes maakte. Zelfs als die niet per se stroomden met wat haar kinderen wensten. Het facineerde me, vooral omdat ik nergens een spoor van ongemakkelijkheid bespeurde bij de moeder in kwestie. 

Ze volgde cursussen om NEE te leren zeggen en praktiseerde haar nieuw verworven skill op haar kinderen. Naast de woonboot die ze met haar gezin bewoonde, was ze in het bezit van haar eigen woonark die dus helemaal van haar was. Daar zonderde ze zich soms af. 
Om kort te gaan, ze nam volledig haar eigen space en voelde zich daar wel bij.

Wanneer ik in haar buurt was, keek ik mijn ogen uit. Ergens hoopte ik een beetje van haar lef en vrijheid over te kunnen nemen, maar de  corrigerende stemmen in mijn hoofd bestempelden haar gedrag als egoïstisch.

Toch bleef ik steeds vaker vrouwen tegenkomen die ook een leven naast het moederschap hadden. Een leven waarin ze beslissingen durfden nemen die volgens hun omgeving niet correct waren. 'Wat een moed', dacht ik dan.

In mijn relatie met Patrick heb ik geleerd om werkelijk moeder te zijn. Ook groeide ik in mijn rol en volgde trainingen om mijn liefde meer vorm te kunnen geven. Nu voelt het dat ik in balans ben: zowel in mijn eigen kracht, mijn dromen aan het realiseren als wel in aandacht, zachtheid en liefde met mijn kinderen zijn. Die balans en het besef die te leven maakt dat ik straal en leef.

Ahee!