De makkelijke weg?
De examentijd breekt aan. Dat hoort erbij wanneer je iets aan het leren bent. Zei ik leren? Dat moest leven zijn.
Wat ik sinds 24 juli dit jaar doe, is leven volgens het hogere plan.
Ik heb de touwtjes uit handen gegeven, ik strek mijn handen uit naar de hemel en geef me over. Niks 'vrije wil' of sturen maar gewoon volgen, vertrouwen en zien wat er gebeurt. So far nothing new, zou je zeggen.
En nu komt het, om er zeker van te zijn dat ik voor het echie ga, krijg ik een examen, een test case. Want ja, zeggen dat ik iets wil, is een makkie, maar het ook echt doen, is andere koek.
Dit was even een intro, nu dus het examen. Heb ik werkelijk vertrouwen? Durf ik nog steeds de regie uit handen te geven? Zit ik stiekem toch te sturen?
Het voelt alsof de moeilijkheidsgraad wordt opgevoerd. Ik word nu steeds vaker geconfronteerd met de negatieve gevoelens van mensen die heel dichtbij me staan. Al handelen ook zij alleen vanuit liefde voor mij, voor mijn gezin, voor mijn kinderen, voor dat wat was, het komt er vaak wat aanvallend uit. Aan mij dan steeds de nobele taken de parels eruit te vissen, te vertrouwen en los te laten. Niet voor dummy's dus.
Ik zit er nog middenin, laat dat duidelijk zijn, en toch voel ik dat ik nog steeds het hogere plan volg. De afgelopen week was er één om nooit te vergeten in dit proces. Belangrijke stappen heb ik genomen en ik ben confrontaties niet uit de weg gegaan.
Mijn moeder vertellen dat Patrick en ik uit zijn, over en sluiten, ik zocht het juiste moment om het haar te vertellen. 3 Keer eerder in mijn leven als haar dochter, zocht ik zo'n moment. Haar pijn en ongeloof troffen me.
Tegelijkertijd hoorde ik deze week een paar mensen die me kennen opmerkingen maken in de zin van;'Je bent moedig, het is voor jou ook niet makkelijk deze situatie en mooi hoe je twijfeloos gaat staan voor wat goed voelt'. Iemand zei: 'Ik zou niet in jouw schoenen willen staan'. Vreemd maar waar, die opmerking gaf me een gevoel van zachtheid en begrepen worden.
Gestuurd door liefde, enkel en alleen ontstaan uit stilte beweeg ik
Ahee!
Wat ik sinds 24 juli dit jaar doe, is leven volgens het hogere plan.
Ik heb de touwtjes uit handen gegeven, ik strek mijn handen uit naar de hemel en geef me over. Niks 'vrije wil' of sturen maar gewoon volgen, vertrouwen en zien wat er gebeurt. So far nothing new, zou je zeggen.
En nu komt het, om er zeker van te zijn dat ik voor het echie ga, krijg ik een examen, een test case. Want ja, zeggen dat ik iets wil, is een makkie, maar het ook echt doen, is andere koek.
Dit was even een intro, nu dus het examen. Heb ik werkelijk vertrouwen? Durf ik nog steeds de regie uit handen te geven? Zit ik stiekem toch te sturen?
Het voelt alsof de moeilijkheidsgraad wordt opgevoerd. Ik word nu steeds vaker geconfronteerd met de negatieve gevoelens van mensen die heel dichtbij me staan. Al handelen ook zij alleen vanuit liefde voor mij, voor mijn gezin, voor mijn kinderen, voor dat wat was, het komt er vaak wat aanvallend uit. Aan mij dan steeds de nobele taken de parels eruit te vissen, te vertrouwen en los te laten. Niet voor dummy's dus.
Ik zit er nog middenin, laat dat duidelijk zijn, en toch voel ik dat ik nog steeds het hogere plan volg. De afgelopen week was er één om nooit te vergeten in dit proces. Belangrijke stappen heb ik genomen en ik ben confrontaties niet uit de weg gegaan.
Mijn moeder vertellen dat Patrick en ik uit zijn, over en sluiten, ik zocht het juiste moment om het haar te vertellen. 3 Keer eerder in mijn leven als haar dochter, zocht ik zo'n moment. Haar pijn en ongeloof troffen me.
'Wie beloofde me dat het hogere plan volgen een makkelijke weg is?' 'Niemand deed dat Mailin Fleur, weet je nog?'
Tegelijkertijd hoorde ik deze week een paar mensen die me kennen opmerkingen maken in de zin van;'Je bent moedig, het is voor jou ook niet makkelijk deze situatie en mooi hoe je twijfeloos gaat staan voor wat goed voelt'. Iemand zei: 'Ik zou niet in jouw schoenen willen staan'. Vreemd maar waar, die opmerking gaf me een gevoel van zachtheid en begrepen worden.
Gestuurd door liefde, enkel en alleen ontstaan uit stilte beweeg ik
Ahee!
Reacties
Een reactie posten