Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Remmen of gas geven, wat heeft meer recht er te zijn? Sorry mijn toon vervaagt wat sinds Open Up. Ik praat meer vanuit mijn buik, oeps ook dat klinkt misschien anders dan je gewend bent van me, maar ik kan even niet anders. Tijdens Up is mijn hart open gegaan, echt wijdopen, best spannend vond ik dat. Het was een samenloop van omstandigheden die maakten dat ik het toestond.  Je zal het niet altijd denken maar ook ik heb een zeer strenge  opvoeding gehad. Er werd mij van jongs af aan duidelijk gemaakt wat goed of slecht is, wat mag en wat verboden is. Daarvan zitten nog restjes in mijn systeem en daar wil ik vanaf. Niet hardhandig met geweld maar zacht en vloeiend, gewoon laten glippen uit de vingers.  En NU hier en NU wil ik gasgeven, ik wil gaan, contact maken, me verbinden en voelen, mijn hart volgen...zoef. Maar ik ben niet de enige die wil. Dus is er een ook een rem, iets wordt afgeremd en dat vind ik moeilijk. Rekening houden met de gevoelens van de ander. Maar hoe kan ik da

Een thema in mijn huidige leven is tijd. Het juiste moment vinden. Vertrouwen op timing. Omdat ik vanaf NU alleen nog wil tunen met het hogere plan, begin ik te ontdekken hoe ik dat kan doen. Tijdens Open Up, mijn eerst Open Up, voelde ik heel duidelijk wanneer ik handelde vanuit haast. Er waren momenten dat ik wilde aansluiten in de etensrij, maar Dakini nog verwikkeld was in haar spel. Ik verleidde haar met me mee te lopen richting eetzaal en versnelde mijn pas. Maar zij corrigeerde mij dan meteen; ' Mama! we hoeven niet snel te gaan, er is echt wel genoeg', hoorde ik haar zeggen en schakelde een versnelling terug. Gelukkig waren er ook vele momenten dat ik volledig in een flow bewoog. Zo kwam ik op het juiste moment aan bij de stilte tipi om de  smudge te ontvangen. Vroeg ik daar helderheid te mogen ontvangen. Kreeg ik die de volgende avond in een reading die aansloot bij mijn proces en sprak ik op het juiste moment de juiste persoon aan om te horen waar ik voor op

Gisteravond wilde ik niet laten merken dat ik verdrietig was. Ik schaamde me over mijn verdriet. Mijn verdriet had te maken met het feit dat ik werkelijk geloofde dat ik iets fout had gedaan. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik die fout niet had hoeven maken, was ik een normaal mens geweest. Ik schaamde me omdat ik tot de conclusie kwam dat ik waarschijnlijk nooit normaal als ieder ander zou kunnen functioneren in een hiërarchische werksituatie. Radeloos voelde ik me en noemde mezelf autist en voelde wederom schaamte anders dan anderen te zijn. Ik belde mijn beste vriendin. Ze vroeg hoe het met me ging en ik probeerde zo "normaal" mogelijk te zeggen;' Het gaat wel'. Maar ze kent me en vroeg door. Ik begon te brullen als een klein kind.  (Dat doe ik altijd als ik huil, een beetje elegant snikken is er niet bij het is janken en ik heb in een mum van tijd een knalrode opgezwollen kop met piepkleine dikke oogjes en een snotneus. Very charming...) Mijn lief was onder

Drie maal is scheepsrecht moet de kosmos gedacht hebben.  Ik heb voor de derde keer in mijn leven hoofdluis en ik ben NIET gestrest  Zo het hoge woord is eruit. Want rond hoofdluis hangt een taboe. Het is een beetje vergelijkbaar met soa's. Er zijn overeenkomsten let op: Je krijgt het altijd van een ander Wanneer je het ontdekt, ben je geneigd een schuldige aan te wijzen Zonder behandeling gaat het niet over Je "moet" je omgeving waarschuwen Zij die het van je weten, lopen met een grote boog om je heen Het jeukt Je voelt je onfris Je hebt de neiging je haar of geslachtsdeel* meer dan gewoonlijk te wassen/douchen Er is een gevoel van gene Je dankt God op je bloten knieën wanneer je er weer vanaf bent Er zijn ook verschillen: Om een soa te behandelen, moet je een arts zien, bij hoofdluis is een bezoek aan een drogist genoeg Bij hoofdluis weet je nooit 100% zeker van wie je het precies hebt, bij soa's kan dat wel Soa's kunnen levensgev

Dat ik een pleaser ben, wist je natuurlijk allang. Het moment dat ik er zelf achter kwam, was 17 jaar geleden. Ik was op vakantie met Sun, haar ouders en haar broers. Die vakantie zelf was heaven.  Want; in Engeland, mijn favoriete droomland (alles in dat land is prachtig zelfs de toiletten met tapijt) in perfect gezelschap en voor het eerst zonder mijn kinderen en toenmalige man.  Vrijheid en blijheid zijn twee woorden die ik zou kiezen mocht iemand me vragen de vakantie in 2 woorden te beschrijven. Op de heenreis, al in Engeland, in de auto van Jerom, op de rotonde, waar Jerom verkeerd gereden was, en in koele bloede achteruit links rijdend, de auto weer de goede baan in leidde, werd ik op slag verliefd. Niks spierballen, grootpraat of walmen parfum maar een waaghals eerste klas. De hele week deden we met z'n allen allerlei dingen; we zwommen, kleurden mandala's, luisterden naar Cesaria Evora, lazen boeken over de liefde, maakten eten, wandelden, zongen rondom de pia

Soms zit ik vast aan mijn favoriete strategie. Ik kwam er net weer achter toen mijn zoon mij een grap vertelde. Een jongen wil een scooter hebben en vraagt God er één. 'Maar God werkt niet zo, concludeert de jongen, dus heb ik er 1 gestolen en God om vergeving gevraagd'. Het gaat mij om het eerste deel van de grap. Dat vastzitten aan 1 specifiek iets, dat is verradelijk. In deze situatie zou ik willen onderzoeken wat is de behoefte van de jongen, waarom heeft hij een scooter nodig?  Is het dat hij behoefte heeft aan beweging? Aan comfort? Aan betrokkenheid? Acceptatie? Erbij horen? Avontuur? Wat het ook is, zeker is dat er ontelbare manieren zijn waarop die behoefte vervuld kan raken. Echter de jongen heeft 1 favoriete oplossing bedacht, namelijk het hebben van een scooter om zijn behoefte te vervullen. De kans is groot dat wanneer de jongen uit dit voorbeeld de kosmos gevraagd had:'Geef me alsjeblieft  comfort', hij dit ook daadwerkelijk gekregen had.  En waar

Mijn goed betaalde vaste baan, met 12 betaalde vakantieweken per schooljaar, gaf ik op, zonder enige twijfel, om   bij LIFE! te komen werken. En hoewel ik nog niet de helft verdien van wat ik verdiende, wil ik toch bij LIFE! blijven werken. Waarom dan, vraag je je misschien af. Het antwoord klinkt simpel; ‘bij   LIFE! kan ik mijn hart volgen’. Toch is het volgen van mijn hart niet altijd zo simpel. Zoals nu bijvoorbeeld, nu ik ga vertellen wat ik LIFE! te bieden heb, voel ik een soort twijfel; Ben ik wel goed genoeg? Heb ik de studenten wel iets te bieden? Zijn ze blij met mij? Hebben ze iets aan mij? Ik weet het werkelijk niet. Wanneer ik een positieve bui heb, denk ik; Ja ze vinden het geweldig om een spel met me te spelen, ze zoeken me op als er een conflict is, ze vertellen me van alles als ik bij ze in de buurt zit en wat vragen stel. Ik hou ervan lol met studenten te maken en te lachen. Maar als ik in een onzekere bui ben, dan denk ik:’ Ik geef te