Precies zoals ik wenste
Gisteravond wilde ik niet laten merken dat ik verdrietig was. Ik schaamde me over mijn verdriet. Mijn verdriet had te maken met het feit dat ik werkelijk geloofde dat ik iets fout had gedaan. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik die fout niet had hoeven maken, was ik een normaal mens geweest. Ik schaamde me omdat ik tot de conclusie kwam dat ik waarschijnlijk nooit normaal als ieder ander zou kunnen functioneren in een hiërarchische werksituatie. Radeloos voelde ik me en noemde mezelf autist en voelde wederom schaamte anders dan anderen te zijn.
Ik belde mijn beste vriendin. Ze vroeg hoe het met me ging en ik probeerde zo "normaal" mogelijk te zeggen;' Het gaat wel'. Maar ze kent me en vroeg door. Ik begon te brullen als een klein kind.
(Dat doe ik altijd als ik huil, een beetje elegant snikken is er niet bij het is janken en ik heb in een mum van tijd een knalrode opgezwollen kop met piepkleine dikke oogjes en een snotneus. Very charming...)
Mijn lief was onderweg naar huis en ik wilde geenszins dat hij me zo zou zien. Weer was er de schaamte; 'Om dit soort dingen huilen volwassenen niet, hij gaat me vast niet begrijpen en misschien wel veroordelen, waarom kan ik niet functioneren op een werkvloer zonder nvc mensen om me heen?, waarom ben ik zooo geraakt over iets kleins?', ik sprak mezelf streng toe, had geen compassie voor mezelf.
Mijn vriendin stelde vragen en raadde waar mijn pijn zat. Ik voelde me gehoord en de schaamte nam af. De voordeur ging open en ik rende de trap op naar de badkamer. Daar waste ik mijn gezicht met koud water, depte mijn gezicht droog, spoelde mijn mond en ging weer naar beneden.
Mijn lief en dochter stonden onder aan de trap. 'Je hebt gehuild zie ik, sprak mijn lief meteen, wat is er gebeurd?' Ik kan er niet over praten want ik schaam me, zei ik snel zonder oogcontact te maken. Mijn lief hield vol, 'Ik wil het wel graag horen, vervolgde hij, zijn stem klonk zachter. Mijn dochter mengde zich in het gesprek: 'Je kan het gewoon zeggen, ik ben je dochter, papa is je liefje', waren haar woorden.
Twee uur later nadat ik mijn luisvrije haar voor een zoveelste keer aan het doorkammen was, voelde ik eindelijk rust om te praten. Ik trad in details, vertelde alles wat er die middag gebeurd was en voelde plotseling geen schaamte meer.
Mijn lief reageerde precies zoals ik wenste, zonder oordeel, zoekend naar mijn behoeften en gevoelens met een rust die voelbaar was.
'Ik zou me verschrikkelijk gevoeld hebben', zei hij nadat ik het hele verhaal verteld had. Dat kwam als een onverwachtse opmerking die me helemaal deed ontspannen.
Gedachten over mezelf waarbij ik mezelf veroordeel als 'fout', zijn pijnlijk en niet helpend. Mijn uitdaging voor mezelf is om ze te herkennen, te onderzoeken wat de onderliggende behoefte in mij is, en ze vervolgens beetje bij beetje los te laten.
En ja het helpt als mensen in mijn omgeving me daarbij empatisch ondersteunen en me laten voelen dat ik mag zijn. Mag zijn in mijn verdriet, schaamte en al dat andere dat soms de kop op steekt.
Ahee!
Ik belde mijn beste vriendin. Ze vroeg hoe het met me ging en ik probeerde zo "normaal" mogelijk te zeggen;' Het gaat wel'. Maar ze kent me en vroeg door. Ik begon te brullen als een klein kind.
(Dat doe ik altijd als ik huil, een beetje elegant snikken is er niet bij het is janken en ik heb in een mum van tijd een knalrode opgezwollen kop met piepkleine dikke oogjes en een snotneus. Very charming...)
Mijn lief was onderweg naar huis en ik wilde geenszins dat hij me zo zou zien. Weer was er de schaamte; 'Om dit soort dingen huilen volwassenen niet, hij gaat me vast niet begrijpen en misschien wel veroordelen, waarom kan ik niet functioneren op een werkvloer zonder nvc mensen om me heen?, waarom ben ik zooo geraakt over iets kleins?', ik sprak mezelf streng toe, had geen compassie voor mezelf.
Mijn vriendin stelde vragen en raadde waar mijn pijn zat. Ik voelde me gehoord en de schaamte nam af. De voordeur ging open en ik rende de trap op naar de badkamer. Daar waste ik mijn gezicht met koud water, depte mijn gezicht droog, spoelde mijn mond en ging weer naar beneden.
Mijn lief en dochter stonden onder aan de trap. 'Je hebt gehuild zie ik, sprak mijn lief meteen, wat is er gebeurd?' Ik kan er niet over praten want ik schaam me, zei ik snel zonder oogcontact te maken. Mijn lief hield vol, 'Ik wil het wel graag horen, vervolgde hij, zijn stem klonk zachter. Mijn dochter mengde zich in het gesprek: 'Je kan het gewoon zeggen, ik ben je dochter, papa is je liefje', waren haar woorden.
Twee uur later nadat ik mijn luisvrije haar voor een zoveelste keer aan het doorkammen was, voelde ik eindelijk rust om te praten. Ik trad in details, vertelde alles wat er die middag gebeurd was en voelde plotseling geen schaamte meer.
Mijn lief reageerde precies zoals ik wenste, zonder oordeel, zoekend naar mijn behoeften en gevoelens met een rust die voelbaar was.
'Ik zou me verschrikkelijk gevoeld hebben', zei hij nadat ik het hele verhaal verteld had. Dat kwam als een onverwachtse opmerking die me helemaal deed ontspannen.
Gedachten over mezelf waarbij ik mezelf veroordeel als 'fout', zijn pijnlijk en niet helpend. Mijn uitdaging voor mezelf is om ze te herkennen, te onderzoeken wat de onderliggende behoefte in mij is, en ze vervolgens beetje bij beetje los te laten.
En ja het helpt als mensen in mijn omgeving me daarbij empatisch ondersteunen en me laten voelen dat ik mag zijn. Mag zijn in mijn verdriet, schaamte en al dat andere dat soms de kop op steekt.
Ahee!
Reacties
Een reactie posten