Klaar met 'pleasen'

Dat ik een pleaser ben, wist je natuurlijk allang. Het moment dat ik er zelf achter kwam, was 17 jaar geleden. Ik was op vakantie met Sun, haar ouders en haar broers. Die vakantie zelf was heaven. 

Want; in Engeland, mijn favoriete droomland (alles in dat land is prachtig zelfs de toiletten met tapijt) in perfect gezelschap en voor het eerst zonder mijn kinderen en toenmalige man. 

Vrijheid en blijheid zijn twee woorden die ik zou kiezen mocht iemand me vragen de vakantie in 2 woorden te beschrijven.

Op de heenreis, al in Engeland, in de auto van Jerom, op de rotonde, waar Jerom verkeerd gereden was, en in koele bloede achteruit links rijdend, de auto weer de goede baan in leidde, werd ik op slag verliefd. Niks spierballen, grootpraat of walmen parfum maar een waaghals eerste klas.

De hele week deden we met z'n allen allerlei dingen; we zwommen, kleurden mandala's, luisterden naar Cesaria Evora, lazen boeken over de liefde, maakten eten, wandelden, zongen rondom de piano, dansten hand in hand en last but not least spraken uren en uren lang over het leven, analyseerden elkaar en rolden van de lach van onze stoelen. Ik zei het al...heaven!

Tijdens één van die gesprekken, legden de ouders van Sun mij iets uit over Voice Dialogue. Ze lieten me wat vragen beantwoorden en schemaatjes zien en al snel concludeerde haar vader quasi nonchalant; 'Jij bent type pleaser'. Een groot gevoel van ongemakkelijkheid maakte zich van mij meester en snel hoopte ik dat de aandacht van mij zou verplaatsen naar een ander. 

De volgende dag tijdens een onbewaakt ogenblik keek ik nog eens in de beknopte beschrijving, waar het op neer kwam is dat ik geaccepteerd wilde worden en daarom vaak dingen deed of liet gebeuren waar ik eigenlijk niet echt blij mee was maar de goedkeuring van de ander wilde.

Het was zo confronterend dat ik het lelijk vond en er niks moois in kon zien. Het gooide wat roet in het eten. Gelukkig verpestte het de vakantie niet, ik vergat het al snel en ging verder met pleasen.

Nu jaren later ontdek ik een paar dingen rondom dit thema.

• Sommige (nieuwe) studenten bij LIFE! zijn ook pleasers, ze durven bijna niet te rebelleren en doen braaf wat de docenten of hun opvoeders wensen. Na een tijdje wanneer ze zich veilig voelen, laten ze zien wat ze werkelijk willen en doen ze minder hun best aardig gevonden te worden. Dat is dan even wennen voor ons docenten en soms ook voor de opvoeders. Dat democratisch onderwijs doet iets met de eigen wil van mensen.
• De (nieuwe) studenten die het meest hun eigen plan trekken en wel 'nee' antwoorden op verzoeken van docenten zijn alles behalve pleasers. Vaak zijn dit de meest jonge studenten. Het is niet altijd makkelijk om met ze samen te werken maar toch ben ik best onder de indruk van hun lef en daadkracht om zelf keuzes te maken. Los van wat de omgeving daar van vindt
• Ik ben nog steeds een pleaser en weet eigenlijk niet goed hoe dit patroon te doorbreken, waarschijnlijk een abonnement bij de shrink...

Maar misschien kan ik het ook zelf. Sinds ik bezig ben met de Mind Muscle Workout bij Trust aan de Albert Cuypstraat krijg ik wekelijks  vele inzichten. Zoals deze die ik al deelde op Facebook:'Als ik de wereld buiten mij niet aantrekkelijk vind, sterker nog, er ongelukkig van word, ben ik het zelf die aan dat ongelukkig worden iets kan veranderen'. 

Het leven is één groot experiment. De afloop is weinig uniek en onomkeerbaar maarrrrr alles wat tussen geboorte en dood ontstaat en vergaat dus vooral hoe ik daar mee omga, daar ben ik de regisseur van. 

Daarom zal ik de komende week als challenge mijn bewustzijn richten op de momenten waar ik geneigd ben te gaan pleasen. Ik zal dan voelen waarom ik kies wat ik kies en ervaren hoe het is dat andere te kiezen.

To be continued...