Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Gisteravond wilde ik niet laten merken dat ik verdrietig was. Ik schaamde me over mijn verdriet. Mijn verdriet had te maken met het feit dat ik werkelijk geloofde dat ik iets fout had gedaan. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik die fout niet had hoeven maken, was ik een normaal mens geweest. Ik schaamde me omdat ik tot de conclusie kwam dat ik waarschijnlijk nooit normaal als ieder ander zou kunnen functioneren in een hiërarchische werksituatie. Radeloos voelde ik me en noemde mezelf autist en voelde wederom schaamte anders dan anderen te zijn. Ik belde mijn beste vriendin. Ze vroeg hoe het met me ging en ik probeerde zo "normaal" mogelijk te zeggen;' Het gaat wel'. Maar ze kent me en vroeg door. Ik begon te brullen als een klein kind.  (Dat doe ik altijd als ik huil, een beetje elegant snikken is er niet bij het is janken en ik heb in een mum van tijd een knalrode opgezwollen kop met piepkleine dikke oogjes en een snotneus. Very charming...) Mijn lief was onder

Drie maal is scheepsrecht moet de kosmos gedacht hebben.  Ik heb voor de derde keer in mijn leven hoofdluis en ik ben NIET gestrest  Zo het hoge woord is eruit. Want rond hoofdluis hangt een taboe. Het is een beetje vergelijkbaar met soa's. Er zijn overeenkomsten let op: Je krijgt het altijd van een ander Wanneer je het ontdekt, ben je geneigd een schuldige aan te wijzen Zonder behandeling gaat het niet over Je "moet" je omgeving waarschuwen Zij die het van je weten, lopen met een grote boog om je heen Het jeukt Je voelt je onfris Je hebt de neiging je haar of geslachtsdeel* meer dan gewoonlijk te wassen/douchen Er is een gevoel van gene Je dankt God op je bloten knieën wanneer je er weer vanaf bent Er zijn ook verschillen: Om een soa te behandelen, moet je een arts zien, bij hoofdluis is een bezoek aan een drogist genoeg Bij hoofdluis weet je nooit 100% zeker van wie je het precies hebt, bij soa's kan dat wel Soa's kunnen levensgev

Dat ik een pleaser ben, wist je natuurlijk allang. Het moment dat ik er zelf achter kwam, was 17 jaar geleden. Ik was op vakantie met Sun, haar ouders en haar broers. Die vakantie zelf was heaven.  Want; in Engeland, mijn favoriete droomland (alles in dat land is prachtig zelfs de toiletten met tapijt) in perfect gezelschap en voor het eerst zonder mijn kinderen en toenmalige man.  Vrijheid en blijheid zijn twee woorden die ik zou kiezen mocht iemand me vragen de vakantie in 2 woorden te beschrijven. Op de heenreis, al in Engeland, in de auto van Jerom, op de rotonde, waar Jerom verkeerd gereden was, en in koele bloede achteruit links rijdend, de auto weer de goede baan in leidde, werd ik op slag verliefd. Niks spierballen, grootpraat of walmen parfum maar een waaghals eerste klas. De hele week deden we met z'n allen allerlei dingen; we zwommen, kleurden mandala's, luisterden naar Cesaria Evora, lazen boeken over de liefde, maakten eten, wandelden, zongen rondom de pia

Soms zit ik vast aan mijn favoriete strategie. Ik kwam er net weer achter toen mijn zoon mij een grap vertelde. Een jongen wil een scooter hebben en vraagt God er één. 'Maar God werkt niet zo, concludeert de jongen, dus heb ik er 1 gestolen en God om vergeving gevraagd'. Het gaat mij om het eerste deel van de grap. Dat vastzitten aan 1 specifiek iets, dat is verradelijk. In deze situatie zou ik willen onderzoeken wat is de behoefte van de jongen, waarom heeft hij een scooter nodig?  Is het dat hij behoefte heeft aan beweging? Aan comfort? Aan betrokkenheid? Acceptatie? Erbij horen? Avontuur? Wat het ook is, zeker is dat er ontelbare manieren zijn waarop die behoefte vervuld kan raken. Echter de jongen heeft 1 favoriete oplossing bedacht, namelijk het hebben van een scooter om zijn behoefte te vervullen. De kans is groot dat wanneer de jongen uit dit voorbeeld de kosmos gevraagd had:'Geef me alsjeblieft  comfort', hij dit ook daadwerkelijk gekregen had.  En waar

Mijn goed betaalde vaste baan, met 12 betaalde vakantieweken per schooljaar, gaf ik op, zonder enige twijfel, om   bij LIFE! te komen werken. En hoewel ik nog niet de helft verdien van wat ik verdiende, wil ik toch bij LIFE! blijven werken. Waarom dan, vraag je je misschien af. Het antwoord klinkt simpel; ‘bij   LIFE! kan ik mijn hart volgen’. Toch is het volgen van mijn hart niet altijd zo simpel. Zoals nu bijvoorbeeld, nu ik ga vertellen wat ik LIFE! te bieden heb, voel ik een soort twijfel; Ben ik wel goed genoeg? Heb ik de studenten wel iets te bieden? Zijn ze blij met mij? Hebben ze iets aan mij? Ik weet het werkelijk niet. Wanneer ik een positieve bui heb, denk ik; Ja ze vinden het geweldig om een spel met me te spelen, ze zoeken me op als er een conflict is, ze vertellen me van alles als ik bij ze in de buurt zit en wat vragen stel. Ik hou ervan lol met studenten te maken en te lachen. Maar als ik in een onzekere bui ben, dan denk ik:’ Ik geef te

Maandag moet ik een presentatie houden bij LIFE! Ik kwam er donderdagochtend achter dat ik ingepland sta dat  aanstaande maandag te gaan doen. Ik vertelde mezelf dat ik een presentatie moest houden en kreeg een soort buikpijn. Grote irritatie kwam op en iets in me wilde er een stokje voor steken. Naarmate het besef wat meer ingedaald was, begon ik mezelf en dat wat ik geloofde te onderzoeken. "Ik moet een presentatie houden", dat klinkt echt verschrikkelijk. Niet vanwege de presentatie, want ja laat ik eerlijk zijn, wanneer ik een presentatie hou doe ik dat voor publiek en als ik iets fijn vind, is het wel in de spotlight staan. Goed om te weten, het lag dus niet aan wat ik moest doen. Waar lag het dan wel aan? Eigenlijk heel simpel, aan het werkwoord 'moeten'. Ik wil niks moeten, ik wil me niet verplicht voelen, ik geloof daar niet meer in. Niks moet! Deze nieuwe overtuiging is in grote tegenstelling tot hoe ik ben opgevoed. Als kind maar met name als

Het is me wat. Het schaamrood staat weer eens dik op mijn kaken. Ergens 'in the back of my head', hoor ik de strenge stemmen mensen die me mores leerden, iets zeggen in de trent van;'Ondankbare hond, menig één zou heel blij zijn met wat jij hebt', en meer van dat caliber. Het is vakantie, meivakantie en vandaag vallen pasen en pinksteren op dezelfde dag, nou zoiets dan, hemelvaart en bevrijdingsdag. Eén nationale vrije dag. Ik ben sinds afgelopen maandag op de kampoeng in Bloemendaal in onze beschilderde caravan (zie filmpje op Google+) en mijn love of my life is er ook bij. Wat wil een mens nog meer? Ja dat vroeg ik mij hardop af, zo'n 30 minuten geleden.  Ik werd er gewoon verdrietig van. Hoe kan het dat ik niet tevreden ben en helemaal Zen geniet van dat wat er allemaal is? Wanneer ik mijn hoofd een kwartslag draaide zag ik de vrolijke blik van mijn lief, ongeveer om de 10 minuten jubelde hij het uit:'God zalige, wat leven wij toch een waanzinnig lev