Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Gisterochtend hielp ik een collega even met dozen naar boven brengen bij LIFE! Terwijl de collega haar vraag om hulp formuleerde, maakte ze oogcontact met mij, ik voelde me aangesproken maar had niet de moed om mijn 'halve ja' te verwoorden. Met een lichte tegenzin liep ik naar haar volgepakte auto en koos een doos uit die precies het juiste voor mij hanteerbare gewicht zou hebben, mij bewust van de challenge een stijle ijzeren trap te betreden zonder de leuning vast te kunnen houden. De eerste doos die ik boven bracht, zette ik op een rand bij een tafel naast ander materiaal. Bovenaan naast de trapleuning stond een collega toe te kijken hoe een moeder van een student met de volgende doos naar boven kwam.  Ik had niet de moed de collega te vragen om mee te helpen. Beneden bij de auto zocht ik wederom een doos van ideale omvang en gewicht en liep naar de trap. Boven aangekomen koos ik voor de vluggere variant, ik schoof de doos over de vloer richting tafel en draaide me om na

Had ik dit durven dromen? Had ik durven dromen dat ik weer dezelfde intense lichamelijke aantrekkingskracht zou ervaren met mijn partner. Mijn liefje waar ik al bijna 13 jaar mee samen ben? Zou dat echt kunnen? We moesten van ver komen, dat moet gezegd. Ik wilde niks anders dan dat we weer innig verliefde, en passievolle seks zouden hebben, maar de realiteit was anders. In het begin dacht ik nog; 'Vind je het gek, ik ben net bevallen, mijn lichaam moet zich herstellen'. Daar komt bij dat ik lang borstvoeding gaf; 'Niet te combineren met vurige seks', vond ik. Maar toen ik al tijden gestopt was met die borstvoeding en het vuur nog steeds gedoofd bleef, voelde ik een diep verdriet. Zou dit ooit nog goed komen? Die ene stap zetten naar gewoon een keer seks, leek onmogelijk. Ik wist bij God niet meer hoe te beginnen, laat staan te eindigen. Telkens als ik me voornam om een keer spontaan de eerste stap te zetten, gebeurde er iets waardoor dat onmogelijk leek. Of ik werd

Gisteravond had ik de derde avond van de mind muscle workout. Een avond vol tips, oefeningen en trucs met als afronding een opstelling (denk familieopstelling maar dan in plaats van familieleden, thema's als; trust, imagination, infinite potential, de cursus is in het Engels excuse me).  The infinite potential kwam gisteravond aan bod. Ik werd er knettergek van. Niet van de mensen, zeker niet van het thema want dit is zeer actueel, maar van het feit dat ik niks voelde.  Bij opstellingen communiceert je lichaam heel duidelijk, dit heb ik de voorgaande avonden al meerdere keren ervaren, super fijn. Maar gisteravond gebeurde er dus  HE-LE-MAAL noppes, nada, geen barst niemendal, nul. Dit was een totale ramp. En het meest gefreakte was dat ik de opdracht kreeg om vooral niet te analyseren waarom dit zo was maar dat ik vooral moest voelen.  Haaa! Het deed me een beetje denken aan vroeger toe ik nog onzeker en verlegen was en mensen mij de tip gaven 'gewoon spontaan te zijn&quo

Vandaag mocht ik in de praktijk brengen waar ik zo waarlijk in geloof. Of zoals mijn Amerikaanse vrienden dat zo mooi zeggen; 'Swallow my own medicine'. Gisteravond kreeg ik plots de kriebels, zoals ik die kan hebben vlak voor een examen waar ik op voorbereid ben. Gezonde spanning kan je het ook noemen. Mijn zoon moest naar een hoorzitting komen. In de verte knaagden woorden (ooit gehoord van andere opvoeders op dreigende toon) die onrust veroorzaakten. Woorden in de trent van; strafblad, zonde, straf, verantwoordelijkheid, moederschap, falen, ongeluk, spijt. Ik werd van die woorden niet blij. Me geheel bewust van de woorden en van het effect dat ze op mij hadden, besloot ik ze te deleten. Op de onstante lege plekken bedacht ik andere woorden. Woorden als; acceptatie, vertrouwen, liefde, opluchting, mogelijkheden, dromen, tevredenheid en veiligheid. Ik herhaalde de woorden steeds wanneer ik aan de grote dag begon te denken. Wat ik daarnaast gisteren nog tientallen keren he

Vanochtend nadat ik mijn dochter in de kleuterruimte had gelaten, liep ik naar de kapstok om mijn jas aan te doen om te vertrekken. Er zat een moeder die haar kind troostte dat vertriet had over haar telefoon. Een andere moeder pakte haar gitaar.  Zij en haar dochter (studente bij LIFE!) trakteerden ons spontaan op een zelf gecomposeerd lied, dit wilde ik niet missen. Ik draaide me om en liep terug. Er volgde nog een paar verzoeknummers. Met een voldaan en warm gevoel verliet ik 20 minuten later de Noorderparkkamer. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou voelen om met je moeder 's morgens op je school een duet te zingen. En ik dacht hoe het zou zijn als je mag huilen op school en daar de ruimte voor is. Hier volgt de reden waarom ik zo van LIFE! hou. Het voelt zo veilig. LIFE! de school waar naast de studenten en de stafleden ook de opvoeders zichzelf mogen zijn. LIFE! de school waar 's morgens gitaarspelen en samen zingen met je moeder net zo gewoon zijn als het

Hoe begroet je iemand die je voor het eerst ziet, maar waarvan je weet dat je elkaar nog regelmatig zal zien? Voor mij hangt het af van de eerste indruk. Vind ik iemand er warm uit zien, warm als in veilig, dan krijgt de persoon in kwestie een omhelzing. Ziet de persoon er zakelijk of laat ik zeggen, afstandelijk uit, dan krijgt hij/zij een hand.  En nu komt het, ben ik een beetje bang voor de persoon omdat hij/zij er stoer, robuust of 'van de straat' uitziet, dan krijgt de persoon ook een stevige omhelzing. En dat laatste dat werkt als een tiet. Net alsof ik dan ontdooi en dat daarmee mijn vooroordeel verdwijnt. Kennelijk durf ik dat wel met de wat stoerdere types en niet met de zakelijke personen. Soms kondig ik aan dat ik iemand wil omhelzen, dat klinkt dat als volgt:' Mag ik je zo even vasthouden?' Jaren geleden, ik was net gescheiden, liep ik op vrijersvoeten. Op het beste soulfeest ever, in de Silo natuurlijk, draaide een d.j. met een immense afro de exte

Een huisvrouw zal ik niet snel willen zijn. Zeker niet als je onder huisvrouw een poetsvrouw verstaat. Iemand die het stof overal vanaf veegt met een een doekje of zo. Ik kan het niet, ik wil het niet en ik vind het totaal onbelangrijk. In het gezin waar ik opgroeide, zag ik alleen de schoonmaakster of tegenwoordig interieurverzorgster genaamd, dat soort dingen doen. Mijn ouders maakten niet schoon.  Dus ja ik ook niet, nooit geleerd.  Ik was 19 en stond aan de vooravond van mijn vertrek naar Mallorca. Daar zou ik als au-pair gaan werken. In de taakomschrijving stond zoiets als licht huishoudelijke werkzaamheden. Wist ik veel. Mijn moeder las het en schoot in paniek. Als een malle begon ze van alles uit te leggen over de was doen, en strijken.  Eenmaal in Mallorca hopte ik van het ene naar het andere gezin. Allen werden knettergek van me. Mijn focus was overduidelijk op jongens...caramba! vriendschappen en bovenal de Spaanse taal gericht. Ik schold de moeders in de gezinnen de h