Examen doen in vertrouwen
Vandaag mocht ik in de praktijk brengen waar ik zo waarlijk in geloof. Of zoals mijn Amerikaanse vrienden dat zo mooi zeggen; 'Swallow my own medicine'. Gisteravond kreeg ik plots de kriebels, zoals ik die kan hebben vlak voor een examen waar ik op voorbereid ben. Gezonde spanning kan je het ook noemen.
Mijn zoon moest naar een hoorzitting komen. In de verte knaagden woorden (ooit gehoord van andere opvoeders op dreigende toon) die onrust veroorzaakten. Woorden in de trent van; strafblad, zonde, straf, verantwoordelijkheid, moederschap, falen, ongeluk, spijt. Ik werd van die woorden niet blij.
Me geheel bewust van de woorden en van het effect dat ze op mij hadden, besloot ik ze te deleten. Op de onstante lege plekken bedacht ik andere woorden. Woorden als; acceptatie, vertrouwen, liefde, opluchting, mogelijkheden, dromen, tevredenheid en veiligheid. Ik herhaalde de woorden steeds wanneer ik aan de grote dag begon te denken. Wat ik daarnaast gisteren nog tientallen keren herhaalde waren de zinnen; 'Ik vertrouw erop dat ik leer van wat er gebeurt. Wat er ook uitkomt, ik zal meer van mijn zoon gaan houden'. Die laatste was de fijnste zin.
Doordat ik de woorden bleef herhalen, gaf ik ze en het gevoel dat eraan gekoppeld zit, meer en meer aandacht. Dus daarom groeide mijn gevoel van vertrouwen, liefde, veiligheid, acceptatie, opluchting enzovoorts.
Van tevoren had ik bedacht hoelaat we weg moesten fietsen, maar pas toen ik terug was van mijn dochter naar school brengen en de bedachte vertrektijd langzaam verstreek, stapte zoonlief onder de douche...hmmm. Opdracht 1 van het examen, een opwarmertje....
Na het herhalen van de woorden, ontstond er plots tijd om de zoom in mijn jas te naaien en nadat ik de spullen opruimde, kwam zoon beneden en konden we vertrekken. Terwijl ik de sleutel in het slot stak, zei ik in mijzelf; 'We komen precies op het juiste moment aan'.
Eenmaal boven in het rechtsgebouw bij balie 3 in gesprek met de advocaat, voelde ik me ontspannen. De pleitbezorger besprak nog even kort in rust, dat viel op, de feiten. We maakten grappen en wachtten langer dan de uitnodiging deed vermoeden op de start van de hoorzitting.
De vrouw die namens het O.M. het gesprek leidde, was een hele vriendelijke. Ook dit had ik ergens de afgelopen dagen gevisualiseerd. Ze sprak haar begrip uit naar mijn zoon.
Nadat duidelijk was dat verdere straf of vervolging uitblijft, wist ik dat ik mijn examen met grote tevredenheid had volbracht.
I Swallowed my own medicine, it tasted sweet and worked as good as I preached
Mijn zoon moest naar een hoorzitting komen. In de verte knaagden woorden (ooit gehoord van andere opvoeders op dreigende toon) die onrust veroorzaakten. Woorden in de trent van; strafblad, zonde, straf, verantwoordelijkheid, moederschap, falen, ongeluk, spijt. Ik werd van die woorden niet blij.
Me geheel bewust van de woorden en van het effect dat ze op mij hadden, besloot ik ze te deleten. Op de onstante lege plekken bedacht ik andere woorden. Woorden als; acceptatie, vertrouwen, liefde, opluchting, mogelijkheden, dromen, tevredenheid en veiligheid. Ik herhaalde de woorden steeds wanneer ik aan de grote dag begon te denken. Wat ik daarnaast gisteren nog tientallen keren herhaalde waren de zinnen; 'Ik vertrouw erop dat ik leer van wat er gebeurt. Wat er ook uitkomt, ik zal meer van mijn zoon gaan houden'. Die laatste was de fijnste zin.
Doordat ik de woorden bleef herhalen, gaf ik ze en het gevoel dat eraan gekoppeld zit, meer en meer aandacht. Dus daarom groeide mijn gevoel van vertrouwen, liefde, veiligheid, acceptatie, opluchting enzovoorts.
Van tevoren had ik bedacht hoelaat we weg moesten fietsen, maar pas toen ik terug was van mijn dochter naar school brengen en de bedachte vertrektijd langzaam verstreek, stapte zoonlief onder de douche...hmmm. Opdracht 1 van het examen, een opwarmertje....
"Vertrouwen...acceptatie....ik leer van wat gebeurt....tralalala"
Na het herhalen van de woorden, ontstond er plots tijd om de zoom in mijn jas te naaien en nadat ik de spullen opruimde, kwam zoon beneden en konden we vertrekken. Terwijl ik de sleutel in het slot stak, zei ik in mijzelf; 'We komen precies op het juiste moment aan'.
Eenmaal boven in het rechtsgebouw bij balie 3 in gesprek met de advocaat, voelde ik me ontspannen. De pleitbezorger besprak nog even kort in rust, dat viel op, de feiten. We maakten grappen en wachtten langer dan de uitnodiging deed vermoeden op de start van de hoorzitting.
De vrouw die namens het O.M. het gesprek leidde, was een hele vriendelijke. Ook dit had ik ergens de afgelopen dagen gevisualiseerd. Ze sprak haar begrip uit naar mijn zoon.
Nadat duidelijk was dat verdere straf of vervolging uitblijft, wist ik dat ik mijn examen met grote tevredenheid had volbracht.
I Swallowed my own medicine, it tasted sweet and worked as good as I preached
Reacties
Een reactie posten