Schone lei
Een huisvrouw zal ik niet snel willen zijn. Zeker niet als je onder huisvrouw een poetsvrouw verstaat. Iemand die het stof overal vanaf veegt met een een doekje of zo. Ik kan het niet, ik wil het niet en ik vind het totaal onbelangrijk.
In het gezin waar ik opgroeide, zag ik alleen de schoonmaakster of tegenwoordig interieurverzorgster genaamd, dat soort dingen doen. Mijn ouders maakten niet schoon.
Dus ja ik ook niet, nooit geleerd.
Ik was 19 en stond aan de vooravond van mijn vertrek naar Mallorca. Daar zou ik als au-pair gaan werken. In de taakomschrijving stond zoiets als licht huishoudelijke werkzaamheden. Wist ik veel. Mijn moeder las het en schoot in paniek. Als een malle begon ze van alles uit te leggen over de was doen, en strijken.
Eenmaal in Mallorca hopte ik van het ene naar het andere gezin. Allen werden knettergek van me. Mijn focus was overduidelijk op jongens...caramba! vriendschappen en bovenal de Spaanse taal gericht. Ik schold de moeders in de gezinnen de huid vol in de uit de hand lopende ruzies, vloeiend was mijn Spaans, dat wel maar mijn tact...hmmmm.
Afgelopen zondag lapte ik voor het eerst in mijn leven ramen. Dat is natuurlijk niet helemaal waar. In Mallorca kreeg ik bij het laatste gezin een spoedcursus ramen lappen, iets met een oude krant weet ik nog, de rest is vaag. Maar zondag kwam er geen krant aan te pas. In mijn ene hand een zeem en trekker in de andere had een spons moeten zitten, maar het was een natte theedoek. Werkte eigenlijk prima.
Het voorjaar staat voor de deur en dan zijn er mensen die een grote schoonmaak houden. Dit jaar doe ik voor het eerst mee. Maar....stop....ho...het is niet wat je denkt.
Nog steeds is mijn huis een stofnest en betaal ik een "kopje koffie glazenwasser" om de ramen te doen. Ik heb het dus over de innerlijke schoonmaak. Daar ben ik mee begonnen. Het voelt zo heerlijk, dat kan ik je vertellen. En ik ben niet te stoppen. Alle oude troep die ik tegen kom, ruim ik op met een gigantische glimlach op mijn porum. Geen tijd en zin meer voor het koesteren van pijnlijke aannames over mezelf of anderen.
Zo stuurde ik een geluidsopname aan een oude hartsvriendin met wie ik al een tijd geen vriendschap meer had. Ik sprak vanuit mijn hart en verklaarde dat mijn hart nog altijd openstaat voor haar...heerlijk. En gisteren voelde ik een enorme behoefte om vriendschap te sluiten met mijn ex. Tijdens het afscheid van zijn moeder, voelde ik voor het eerst sinds jaren weer zoveel liefde, het stroomde en ik was gelukkig.
Vanavond nog een opruimklusje, ik heb er gewoon zin in. Weg met die rommel, nergens goed voor. Op naar de schone lei, opdat die uiteindelijk weer beschreven kan worden, met sierschrift dat wel.
In het gezin waar ik opgroeide, zag ik alleen de schoonmaakster of tegenwoordig interieurverzorgster genaamd, dat soort dingen doen. Mijn ouders maakten niet schoon.
Dus ja ik ook niet, nooit geleerd.
Ik was 19 en stond aan de vooravond van mijn vertrek naar Mallorca. Daar zou ik als au-pair gaan werken. In de taakomschrijving stond zoiets als licht huishoudelijke werkzaamheden. Wist ik veel. Mijn moeder las het en schoot in paniek. Als een malle begon ze van alles uit te leggen over de was doen, en strijken.
Eenmaal in Mallorca hopte ik van het ene naar het andere gezin. Allen werden knettergek van me. Mijn focus was overduidelijk op jongens...caramba! vriendschappen en bovenal de Spaanse taal gericht. Ik schold de moeders in de gezinnen de huid vol in de uit de hand lopende ruzies, vloeiend was mijn Spaans, dat wel maar mijn tact...hmmmm.
Afgelopen zondag lapte ik voor het eerst in mijn leven ramen. Dat is natuurlijk niet helemaal waar. In Mallorca kreeg ik bij het laatste gezin een spoedcursus ramen lappen, iets met een oude krant weet ik nog, de rest is vaag. Maar zondag kwam er geen krant aan te pas. In mijn ene hand een zeem en trekker in de andere had een spons moeten zitten, maar het was een natte theedoek. Werkte eigenlijk prima.
Waarom vertel ik dit allemaal?
Het voorjaar staat voor de deur en dan zijn er mensen die een grote schoonmaak houden. Dit jaar doe ik voor het eerst mee. Maar....stop....ho...het is niet wat je denkt.
Nog steeds is mijn huis een stofnest en betaal ik een "kopje koffie glazenwasser" om de ramen te doen. Ik heb het dus over de innerlijke schoonmaak. Daar ben ik mee begonnen. Het voelt zo heerlijk, dat kan ik je vertellen. En ik ben niet te stoppen. Alle oude troep die ik tegen kom, ruim ik op met een gigantische glimlach op mijn porum. Geen tijd en zin meer voor het koesteren van pijnlijke aannames over mezelf of anderen.
Zo stuurde ik een geluidsopname aan een oude hartsvriendin met wie ik al een tijd geen vriendschap meer had. Ik sprak vanuit mijn hart en verklaarde dat mijn hart nog altijd openstaat voor haar...heerlijk. En gisteren voelde ik een enorme behoefte om vriendschap te sluiten met mijn ex. Tijdens het afscheid van zijn moeder, voelde ik voor het eerst sinds jaren weer zoveel liefde, het stroomde en ik was gelukkig.
Vanavond nog een opruimklusje, ik heb er gewoon zin in. Weg met die rommel, nergens goed voor. Op naar de schone lei, opdat die uiteindelijk weer beschreven kan worden, met sierschrift dat wel.
Reacties
Een reactie posten