Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Vandaag mocht ik in de praktijk brengen waar ik zo waarlijk in geloof. Of zoals mijn Amerikaanse vrienden dat zo mooi zeggen; 'Swallow my own medicine'. Gisteravond kreeg ik plots de kriebels, zoals ik die kan hebben vlak voor een examen waar ik op voorbereid ben. Gezonde spanning kan je het ook noemen. Mijn zoon moest naar een hoorzitting komen. In de verte knaagden woorden (ooit gehoord van andere opvoeders op dreigende toon) die onrust veroorzaakten. Woorden in de trent van; strafblad, zonde, straf, verantwoordelijkheid, moederschap, falen, ongeluk, spijt. Ik werd van die woorden niet blij. Me geheel bewust van de woorden en van het effect dat ze op mij hadden, besloot ik ze te deleten. Op de onstante lege plekken bedacht ik andere woorden. Woorden als; acceptatie, vertrouwen, liefde, opluchting, mogelijkheden, dromen, tevredenheid en veiligheid. Ik herhaalde de woorden steeds wanneer ik aan de grote dag begon te denken. Wat ik daarnaast gisteren nog tientallen keren he

Vanochtend nadat ik mijn dochter in de kleuterruimte had gelaten, liep ik naar de kapstok om mijn jas aan te doen om te vertrekken. Er zat een moeder die haar kind troostte dat vertriet had over haar telefoon. Een andere moeder pakte haar gitaar.  Zij en haar dochter (studente bij LIFE!) trakteerden ons spontaan op een zelf gecomposeerd lied, dit wilde ik niet missen. Ik draaide me om en liep terug. Er volgde nog een paar verzoeknummers. Met een voldaan en warm gevoel verliet ik 20 minuten later de Noorderparkkamer. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou voelen om met je moeder 's morgens op je school een duet te zingen. En ik dacht hoe het zou zijn als je mag huilen op school en daar de ruimte voor is. Hier volgt de reden waarom ik zo van LIFE! hou. Het voelt zo veilig. LIFE! de school waar naast de studenten en de stafleden ook de opvoeders zichzelf mogen zijn. LIFE! de school waar 's morgens gitaarspelen en samen zingen met je moeder net zo gewoon zijn als het

Hoe begroet je iemand die je voor het eerst ziet, maar waarvan je weet dat je elkaar nog regelmatig zal zien? Voor mij hangt het af van de eerste indruk. Vind ik iemand er warm uit zien, warm als in veilig, dan krijgt de persoon in kwestie een omhelzing. Ziet de persoon er zakelijk of laat ik zeggen, afstandelijk uit, dan krijgt hij/zij een hand.  En nu komt het, ben ik een beetje bang voor de persoon omdat hij/zij er stoer, robuust of 'van de straat' uitziet, dan krijgt de persoon ook een stevige omhelzing. En dat laatste dat werkt als een tiet. Net alsof ik dan ontdooi en dat daarmee mijn vooroordeel verdwijnt. Kennelijk durf ik dat wel met de wat stoerdere types en niet met de zakelijke personen. Soms kondig ik aan dat ik iemand wil omhelzen, dat klinkt dat als volgt:' Mag ik je zo even vasthouden?' Jaren geleden, ik was net gescheiden, liep ik op vrijersvoeten. Op het beste soulfeest ever, in de Silo natuurlijk, draaide een d.j. met een immense afro de exte

Een huisvrouw zal ik niet snel willen zijn. Zeker niet als je onder huisvrouw een poetsvrouw verstaat. Iemand die het stof overal vanaf veegt met een een doekje of zo. Ik kan het niet, ik wil het niet en ik vind het totaal onbelangrijk. In het gezin waar ik opgroeide, zag ik alleen de schoonmaakster of tegenwoordig interieurverzorgster genaamd, dat soort dingen doen. Mijn ouders maakten niet schoon.  Dus ja ik ook niet, nooit geleerd.  Ik was 19 en stond aan de vooravond van mijn vertrek naar Mallorca. Daar zou ik als au-pair gaan werken. In de taakomschrijving stond zoiets als licht huishoudelijke werkzaamheden. Wist ik veel. Mijn moeder las het en schoot in paniek. Als een malle begon ze van alles uit te leggen over de was doen, en strijken.  Eenmaal in Mallorca hopte ik van het ene naar het andere gezin. Allen werden knettergek van me. Mijn focus was overduidelijk op jongens...caramba! vriendschappen en bovenal de Spaanse taal gericht. Ik schold de moeders in de gezinnen de h

Vannacht is ze overleden. Saartje leerde Ik kennen in juni 1990 in Amsterdam-Zuid. Ik had net een weekje verkering met haar enige zoon BavanKlaa. Hij, ras Amsterdammer, nam mij de eerste maanden van onze relatie vaak op sleeptouw, heerlijk vond ik dat. Het voelde als een persoonlijk kompas op de woeste oceaan. We waren in het Vondelpark geweest en plots nam hij me mee via een sluiproute het park uit. Aangekomen in de straat waar hij opgegroeid was, stopte hij voor een met witte tags bespoten voordeur. Na aanhoudend op de bel gedrukt te hebben, rende hij de straat over en plukte uit de geveltuin van de overburen een bamboestok. Met deze stok in zijn hand, rende hij tegen de deur op en klemde zich met zijn vrije hand  vast aan het gietijzeren raamwerk terwijl hij met de andere hand de bamboestok door het ronde kapotte ruitje manoeuvreerde en wonderwel de deur wist te openen. Hier was over nagedacht. Mijn brave bek viel open. BavaKlaa stond op de deurmat en nog voordat ik hem gevolgd

Nog nooit in haar leven had Jacomo meegedaan met een westrijd of challenge waar iets moois mee te verdienen viel. Waarschijnlijk gewoon omdat ze dacht dat ze niet voor het geluk geboren was.  Het was best toevallig (als je daar in gelooft) dat ze de oproep zag, voor hetzelfde geld had ze erover heen gelezen. Het was een piepkleine, onduidelijke en bijna cryptische aankondiging: "Nachtbrakers gezocht: Zaterdag 14:00 op spoor 2A Centraal Station Amsterdam. Neem de ingrediënten van je twee lievelingsgerechten mee plus verkleedkleding met als dresscode: kasteel. Denk na over de identiteit die je zal aannemen. Plek voor 20 deelnemers. Wachtwoord: hide&seek" In eerste instantie werd Jacomo overvallen door gevoelens van frustratie en onmacht. Van wie kwam deze oproep? Was het een flauwe grap? Wat zou het kosten? Waar zouden ze naartoe reizen? Wie zouden er nog meer bij zijn? Welke zaterdag werd er bedoeld? Overmorgen of volgende week? Waarom stond er geen telefoonnummer of

De oudere broer is volgens mij in een vuilcontainer geëindigd, zo één die meters onder de grond zit.  In het donker tussen vuilniszakken, hoe eenzaam zou dat geweest zijn. Misschien zat er nog warm water in, dat zou me niet verbazen.  Eigenlijk heb ik nooit afscheid kunnen nemen van die bewuste voorganger. Eerlijk gezegd miste ik hem in eerste instantie niet eens. Pas toen ik misgreep, drong tot mij door dat ie verdwenen was.  Eerst zocht ik nog in de keuken, op de flipperkast (vreemde plek hij zou er immers met veel kabel vanaf gerold zijn, maar toch) en in al mijn tassen, (waarom heb ik er zoveel?) maar al snel werd mij duidelijk dat ie verdwenen was.  Een onbeschrijvelijke woede maakte zich van mij meester.  En direct na het besef hem nooit meer terug te vinden, wist ik precies wie daar debet aan was. Namelijk tijdens mijn gesprek met de (toen nog niet) dader, een uur daarvoor, had deze persoon er erg lang naar gekeken. Ik had, best bewust deze keer, de dop eraf gedraaid