Allereerste schoonmoeder

Vannacht is ze overleden. Saartje leerde Ik kennen in juni 1990 in Amsterdam-Zuid. Ik had net een weekje verkering met haar enige zoon BavanKlaa. Hij, ras Amsterdammer, nam mij de eerste maanden van onze relatie vaak op sleeptouw, heerlijk vond ik dat. Het voelde als een persoonlijk kompas op de woeste oceaan.

We waren in het Vondelpark geweest en plots nam hij me mee via een sluiproute het park uit. Aangekomen in de straat waar hij opgegroeid was, stopte hij voor een met witte tags bespoten voordeur. Na aanhoudend op de bel gedrukt te hebben, rende hij de straat over en plukte uit de geveltuin van de overburen een bamboestok. Met deze stok in zijn hand, rende hij tegen de deur op en klemde zich met zijn vrije hand vast aan het gietijzeren raamwerk terwijl hij met de andere hand de bamboestok door het ronde kapotte ruitje manoeuvreerde en wonderwel de deur wist te openen. Hier was over nagedacht. Mijn brave bek viel open.

BavaKlaa stond op de deurmat en nog voordat ik hem gevolgd was, kwam achter de vestibuledeur Saartje tevoorschijn. De deur bleef open staan en BavanKlaa tilde zijn moeder hoog op, hij gooide haar over zijn schouder, draaide hard in het rond, waarbij Saartje het uitgilde van de lach, en beet haar daarna speels in haar slanke bovenbeen.

(Nog nooit had ik mijn moeder, enzovoorts, enzovoorts)

Ik werd hartelijk ontvangen en liep achter een rookwolk aan de marmeren gang door de trap af naar de keuken. Daar vroeg ze me het hemd van het lijf.
Mijn interesse was meteen gewekt, wie was deze vrouw?

Door haar leerde ik mediation kennen. Tijdens onze eerste huwelijkscrisis bemiddelde zij vol overgave en liefde. Ik voelde me echt gehoord en BavanKlaa en ik bleven bij elkaar. Een jaar na de crisis, besloten we ons voort te planten. 

Na de geboorte van Angel, leerde ik Saartje op een andere manier kennen. In eerste instantie zorgde dat voor veel irritaties over en weer. Doordat we er totaal verschillende normen op het gebied van veiligheid op na hielden, lukte het mij niet haar mijn vertrouwen te schenken.

Na 2,5 jaar als ouders samen geleefd te hebben, besloten BavanKlaa en ik uit elkaar te gaan. Het werd co-ouderschap waarbij we de tijd precies in tweeën splitsten. Omdat BavanKlaa en Saartje in hetzelfde pand woonden, zag Angel zijn oma regelmatig wanneer hij bij zijn vader was. Zij werd feitelijk zijn tweede moeder. 

Niet alleen haalde ze hem soms van school, ook was zij zijn trouwste mascotte tijdens al zijn voetbalwedstrijden. Vaak had ik overleg met haar over school, sport, vakantieactiviteiten en niet altijd verliep dat vredig. 

Ondertussen was ik getrouwd met vader nummer twee en na de geboorte van mijn tweede zoon, wilden zijn vader en ik graag een tijd in het geboorteland van vader twee bivakkeren. Dit ging niet zonder slag of stoot. Vader nummer twee en vader nummer één waren geen  vrienden. Met gevoelens van verdriet en spijt kijk ik terug op hoe de communicatie toentertijd verliep tussen alle betrokkenen. Wat had geweldloze communicatie ons kunnen redden.

Ook dit huwelijk liep op de klippen en daar diende zich man nummer drie aan. Saartje schreef ooit in een hilarisch Sinterklaas gedicht iets in de trent van:" 1,2,3 een hattrick, Mailin is nu met Patrick!"

Patrick en Saartje konden het vanaf het prille begin ontzettend goed met elkaar vinden. Hierdoor verzachtte mijn oordeel over haar en kon ik voor het eerst weer met andere ogen naar haar kijken. Omdat ik na 4 jaar studeren eindelijk weer vrij was op de zaterdagen om bij voetbal te komen juichen, stonden Saartje en ik daar regelmatig aan de zijlijn bij te praten.

Na het overlijden van haar moeder verhuisde ze de stad uit. Nog steeds kwam ze elke zondag Angel aanmoedigen. En ze bezocht zijn optredens op school en elders. 
De laatste jaren van haar leven, hadden we ontzettend goed contact. Het lukte me om haar te horen en ik voelde dat ze me zonder oordeel kon begrijpen wanneer ik iets persoonlijk met haar deelde.

Saartje heeft mij volwassen zien worden, me moeder zien worden, zag dat ik verliefd werd en dat dit weer overging. Ze kende me door en door, eigenlijk zoals een moeder haar kind kent. Wat ik tot op het laatst ontzettend gewaardeerd heb aan haar, is dat ze me altijd als gelijkwaardig behandeld heeft, ook op momenten dat ze niet geloofde in wat ik deed.

Allereerste schoonmoeder van me, dankjewel daarvoor.