Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Het lijkt zo simpel. Een paar weken geleden hoorde ik Bentinho Massaro nog zeggen; " Ieder mens komt iets brengen in deze wereld. Doe niet te moeilijk, wring je niet in allerlei bochten.  Het heeft altijd te maken met iets te bieden hebben, iets kunnen betekenen, er voor anderen zijn en vaak ligt het precies daar waar jij blij van wordt, waar jij goed in bent'.  Bam! Klaar.  Nou nee hoor, helemaal niet, verre van dat zou ik bijna willen zeggen.  Afgelopen maandag tijdens de "team emotional hygiene" die we van Yoram Mosenzon, onze NVC trainer kregen, barstte ik in tranen uit. Als een kleine kleuter brulde ik de boel bij elkaar. Mijn kletsnatte gezicht, rode wangen en de snotneus mag je erbij visualiseren en het plaatje is compleet. Ik was zo verdrietig, boos, teleurgesteld, radeloos, ongeduldig en woest.  'Wat nou doe niet moeilijk? Hoe bedoel je doe vooral dat wat je leuk vindt en waar je goed in bent?' Maar vervolgens blijft alles zoals het is e

Een geurmelange van tabaksrook, uitlaatgassen  en een kaascroissant  met af en toe in de verte de zilte lucht van zeewater bereikt mijn neus De pont vaart zacht tegen de kade aan, een oudere man herpakt zich, een alarm gaat af De klep komt naar beneden, scooters worden gestart Een golf mensen zet voet aan wal Het krioelt,  uit alle hoeken en gaten komen belangstellenden  tevoorschijn Een klok telt af boven in een hokje zit de bestuurder in uniform alle plekken worden opgevuld het past precies in elkaar als ik mijn fietsstuur scheef hou Een pieptoon met knipperlicht verraadt wat komen gaat de motor wordt gestart, de pont vaart het IJ op. De zon prikt onverwachts in mijn ogen Een meeuw zweeft met ons mee Scholieren leunen met hun armen op de sturen van hun fietsen Sommigen eten, anderen staren naar hun telefoon ik wil ze vragen stellen maar blijf stil. Dan de zachte schok  en de ongepaste opluchting Een grote groep toekomstige reizigers wacht ons op I

Sinds maandag geef ik 'Spaans voor beginners'. Een student vroeg of het klopte dat ik vloeiend Spaans spreek. En daarna of ik daar les in wilde geven. Blij verrast met het verzoek, besloot ik er geen gras over te laten groeien, ik pakte pen en papier en les 1: ' Spaans voor beginners', had aangevangen. Nog nooit in mijn leven als docent had ik zo'n gemotiveerde student in mijn les. Wat een heerlijke ervaring om les te geven aan iemand die niks liever wil dan te horen wat ik te melden heb. Ik geniet er enorm van. Er is geen enkel verplicht nummer, geen vervelend onderdeel, geen storende afleidende zaken. En dat terwijl we gewoon midden in de V.O. ruimte zitten met alle studenten die geluid maken om ons heen. Vandaag werd er zelfs harde muziek gedraaid en nog waren we allebei super gefocust. Marieke zei dinsdag al dat ze nog een lesboek had liggen dat ze mee zou nemen. Vanmiddag legde ze het op de tafel waar we aan zaten en meteen zag ik de ogen van d

Ondanks het feit dat ik geen tips of trucs kreeg van de lezers van mijn blog, heb ik toch de knoop doorgehakt en ben ik als een ware toerist vakantie aan het vieren. Vandaag als klap op de vuurpijl, bezochten wij als gezin de schaatsbaan op het museumplein. Daar, vanaf de tijdelijke brug, bekeek ik het vallen en opstaan van mijn dochter. Ze bevond zich op glad ijs en leek met de minuut kwader te worden. Na een paar verwoede pogingen voortuit te komen, gooide ze de handdoek in de ring. Ik zag mijn man en dochter met gebogen hoofden naar de bank lopen om de schaatsen uit te doen. Op de brug zag ik veel mensen met selfiesticks en mutsen op. Omdat het voor Nederlandse begrippen best zacht weer was, concludeerde ik dat het toeristen moesten zijn uit landen met nog zachtere wintermaanden.  Op de brug was ook een bord gemonteerd, een bord met een gat erin. De KPN had het bord omgetoverd tot fotopunt, er vormde zich een rij wachtenden voor het punt met in de hand de fotocamera of mobiele te

Even een stukje introspectie, want ja het einde van 2015, even naar binnen gaan, de kortste dag komt eraan, you know the drill. Ik kreeg bijna een deja vu, afgelopen zomer stond ik op een verelijkbaar punt als waar ik nu sta. Op die bewuste dag schreef ik ook een blog. Het is precies op de dag 5 maanden geleden dat ik mijn eerste blog in de zelfbedachte challenge schreef rond het thema; 'mijn leven als zpp'er'.  Waar het me nu om gaat is dat ik weer vakantie heb net als toen. Die zomerse dag was het een gewetenskwestie dat me een ongemakkelijk gevoel bezorgde, waardoor ik niet van mijn vakantie kon of mocht genieten. Nu 5 maanden later is het de echo van mijn portemonnee.  En het bizarre is dat ik al weken bezig ben met allerlei affirmaties uitspreken, lijntjes uitgooien, netwerken, mailtjes sturen maar de echte reuring die ik verwacht, laat kennelijk nog even op zich wachten Een tijdje met minder geld rondkomen, is een bijzondere mij niet vreemde levenservaring. Al

Als ik terug denk aan mijn jeugd, herinner ik me vooral de behoefte aan eten. Die sterke behoefte las je niet aan me af, ik was toen al een flacca (slanke den) zoals ze me in Chili jaren later noemden. Maar misschien juist daarom, wie zal het zeggen.  Zoals je in één van mijn oudere blogs hebt kunnen lezen, woonde ik van mijn 3e tot 6e op  Curaçao, een paradijs voor  hongerige kids als ik. Ik som even op wat er aan eetbare onderdelen er te vinden waren in onze tuin; kenepa's, limoentjes en appeldam. Mijn zus en ik bedachten een truc om de zure limoentjes eetbaar te maken, met onze haarspeltjes prikten we gaatjes in de groene schil waarna we er stiekem suikerkorrel in propten, zo goed en kwaad als dat ging, daarna zogen we het zuurzoete sap eruit. Echte trek werd er natuurlijk niet minder van. Het verhaal van de appeldam heeft een connectie met onze buurjongen Eddie. Onze tuinen grensden aan elkaar en heel af en toe troffen we hem bij het hek. Eddie was gek op appeldam, een

Ja het kan en sterker nog ik heb het vandaag voor het eerst in mijn leven gedaan. Omdat we tussen 16:00 en 18:00 kerst zouden vieren bij LIFE! besloten we de hele dag bezig te zijn met de voorbereidingen daarop. De studenten wilden het kerstverhaal naspelen, dus oefenden we dat 2 keer, heerlijk zonder stress, gewoon met dat wat er is. De zelfgebouwde hut in de kleuterruimte fungeerde nu als kerststal. De rollen werden verdeeld naar ieders genoegen. We bedachten dat het wel zou werken als we de kleuterruimte als geheel alvast zouden inrichten met plek voor het publiek, ruimte voor de rekwisieten, de stal dus en de kleding. Daardoor speelden de jongsten de hele dag al 'op het podium' zogezegd, met de stal en de kleding en werd die nieuwe plek toch weer hun eigen ruimte. In de keuken werden soep, gluhwein, gevulde eieren, samosa en appelstrudel klaargemaakt. Iedereen die mee wilde helpen deed dat. De rest was of liedjes aan het oefenen voor hun optreden, een vuurtje aan