Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Eindelijk weer een blog na het langverwachte bezoek van de onderwijsinspectie. Eindelijk is LIFE! een erkende dus officiële school. Eindelijk komt een droom van mij uit. Mijn Surinaamse vader vertelde vaak hoe hij elke dag op weg naar school de tijd nam om naar de luiaard in de boom op het plein te kijken. Die luiaard hing ondersteboven aan een tak en deed zo op het oog niks. Het dier hing daar gewoon te hangen en mijn vader stond ernaar te kijken. Hopende dat het beest zou bewegen. Als kind genoot ik van dit verhaal zonder plot. Er was niks en toch hoopte ik met hem mee. Als was het mogelijk dat nu in deze versie mijn vader iets anders zou vertellen over de luiaard. Soms is een verlangen zoet genoeg. En soms is het uitkomen van dat verlangen zoeter.

Hoe zou jij het vinden om een uur lang over jouw leven geïnterviewd te worden? Voor een lokale radio-omroep, op een zaterdagmiddag in de bibliotheek. Morgen wordt mijn vriendin geïnterviewd. Ik ben een groot fan van haar en kijk er naar uit haar levensverhaal (waar ik al grote delen van ken) te horen. Mijn bewondering voor haar is groot, ze is mijn rolmodel en ontzettend mooi, ze heeft een ondeugende glimlach, een bijzondere kijk op moederschap, mooie dromen die ze realiseert en ze kan beestachtig hard werken. Nou jij weer. Natuurlijk ging de gedachte van het interview ook door mijn hoofd, hoe zou het zijn als ik een keer gevraagd zou worden om mijn levensverhaal te vertellen aan een journalist, hoe zou ik me dan voelen? Dolgelukkig kan ik je vertellen. Dat komt omdat ik een bepaalde negatieve gedachte over mijzelf heb. Die gedachte is echt belachelijk, maar ik trap er toch in. Hij gaat zo:'Wat zou ik het heerlijk vinden als ik voor iemand een rolmodel zou zijn. Maar wie zal

Vandaag vroeg ik aan een bestuurslid van de bond voor Optimisten, hoe hij steeds optimistisch kon blijven. Het lijkt een vreemde vraag omdat de context mist. Hij is niet alleen bestuurslid van deze bond, hij was ook één van de oprichters van een prachtige school. Deze school heeft in de opstartfase ontzettend veel tegenslagen te verwerken gehad. Het hoort er misschien bij als je een school opricht dat je van alles voor de kiezen krijgt. En dat omdat de school al open is, het puzzelen is om op een sociocratische wijze besluiten te nemen binnen de, met de dag afnemende, beschikbare tijd. Zijn antwoord viel te voorspellen: 'Als je gelooft in wat je doet, is optimistisch blijven niet moeilijk'. De vraag aan mijzelf is dus nu:' Geloof ik nog wel in dat wat ik doe of breder in dat wat wij als stafleden met/in/voor/door LIFE! doen?' Toen Deedee mij vorig jaar in de lente belde en me haar retorisch vraag stelde, kon ik me niet anders voorstellen dan dat haar en dus na mijn

Ongeveer een jaar geleden werd ik gebeld. Het was iemand van Pleegzorg. Of we konden overleggen over het traject van pleegouderschap. Toen ik een week daarvoor had ingestemd om pleegmoeder te worden van het meisje dat ik al kende, had ik geen enkel idee waar ik werkelijk ja tegen had gezegd. Het zou een tijdelijke verplichting zijn, zo zei Pleegzorg, waar Cedric en ik ons aan committeerden. Voor mij was het erg belangrijk wat Cedric ervan zou vinden. Direct nadat ik hem het plan uitlegde, zei hij:'Dat gaan we doen'. Ikzelf had nog iets meer tijd nodig om volmondig 'Ja' te kunnen zeggen. Daarom trok ik mij terug in de slaapkamer. Terwijl ik op mijn meditatiekussen zat, kwam er een herinnering boven. Ik was net 40 en net zwanger van kind nummer drie. Het leek een wonder dat het meteen gelukt was, we hadden geen enkele moeite hoeven doen. Voor mij stond vast dat ik geen echo, vruchtwaterpunctie, nekplooimeting of wat voor voorspellend onderzoek dan ook wilde ondergaan. H

Vorige week had ik een motie ingediend. Mijn voorstel was om elke dag bij LIFE! een 'flying giraffe' te hebben. Ik had erbij vermeld dat ik graag deze rol/verantwoordelijkheid op mij zou willen nemen. Meteen die dag gebeurde er van alles waarbij ik empathisch mocht luisteren of bemiddelen. Ook vandaag nam ik deze rol weer op mij. Voor mij staat voorop dat iedereen (werkzaam, studerend of ouder/opvoeder van student) bij LIFE! gebruik mag maken van de verdiensten van de flying giraffe. De eerste persoon waar ik naar toe ging, was een moeder haar zoon voelde zich niet zo lekker vandaag. Ze bleven nog even buiten staan, ik kwam erbij. Het voelt zo fijn om de tijd en ruimte te nemen om aandacht te geven aan de mensen die er zijn. Daarna was het een collega, ze stond met vochtige ogen voor me, haar gelaat had een licht rode tint. We besloten een wandelingetje te maken door het zonovergoten herfstige park. Het versgemaaide losse gras plakte aan mijn 1 week oude wandelschoenen terwi

Denk maar niet dat ik moe ben als ik niets doe. Denk maar niet dat ik twijfel als ik nog even wacht. Denk maar niet dat ik bang ben wanneer ik niet ingrijp. Denk maar niet dat ik verlegen ben als ik luister en niks zeg. Denk maar niet dat ik niks zie als ik op afstand bliif. Denk maar niet dat ik het beter of slechter doe dan jij. Voel maar wat bij jou past. Voel maar of ingrijpen jouw grip geeft. Voel maar of praten jou inzicht geeft. Voel maar of er dichtbij zitten jou verbinding geeft. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat voor jou is. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat voor de studenten is. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat voor LIFE! is. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat is.

Heb je ooit... Gisterochtend was ik in gesprek met twee ouders en hun 9 jarige dochter. De ouders en met name de vader zijn zeer geïnteresseerd in democratische scholen. Ze waren met z'n drieën naar De Ruimte in Soest geweest, nu dus bij ons en daarna zouden ze naar de Guus Kieft in Amstelveen gaan. Het mooie vond ik dat ze de keuze echt aan hun dochter over zouden laten, bijven op de school waar ze nu zit, blijft ook een optie. Omdat vader alle vragen beantwoordde, maakte ik van de gelegenheid gebruik moeder een vraag te stellen toen vader even niet op zijn plek zat. 'In wat voor familiebedrijf werk jij?' vroeg ik, het begrip familiebedrijf roept bij mij altijd bepaalde positieve gevoelens op. Ze begon te vertellen over de vleeswaren en voegde eraan toe dat het bizar was, omdat ze sinds kort vegetariër is. 'Niet vanwege mijn gedachte over dierenleed of zo, gewoon omdat het lichamelijk niet meer goed voelt', voegde ze eraan toe, als las ze mijn gedachtes. Ik k