Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Vandaag vroeg ik aan een bestuurslid van de bond voor Optimisten, hoe hij steeds optimistisch kon blijven. Het lijkt een vreemde vraag omdat de context mist. Hij is niet alleen bestuurslid van deze bond, hij was ook één van de oprichters van een prachtige school. Deze school heeft in de opstartfase ontzettend veel tegenslagen te verwerken gehad. Het hoort er misschien bij als je een school opricht dat je van alles voor de kiezen krijgt. En dat omdat de school al open is, het puzzelen is om op een sociocratische wijze besluiten te nemen binnen de, met de dag afnemende, beschikbare tijd. Zijn antwoord viel te voorspellen: 'Als je gelooft in wat je doet, is optimistisch blijven niet moeilijk'. De vraag aan mijzelf is dus nu:' Geloof ik nog wel in dat wat ik doe of breder in dat wat wij als stafleden met/in/voor/door LIFE! doen?' Toen Deedee mij vorig jaar in de lente belde en me haar retorisch vraag stelde, kon ik me niet anders voorstellen dan dat haar en dus na mijn

Ongeveer een jaar geleden werd ik gebeld. Het was iemand van Pleegzorg. Of we konden overleggen over het traject van pleegouderschap. Toen ik een week daarvoor had ingestemd om pleegmoeder te worden van het meisje dat ik al kende, had ik geen enkel idee waar ik werkelijk ja tegen had gezegd. Het zou een tijdelijke verplichting zijn, zo zei Pleegzorg, waar Cedric en ik ons aan committeerden. Voor mij was het erg belangrijk wat Cedric ervan zou vinden. Direct nadat ik hem het plan uitlegde, zei hij:'Dat gaan we doen'. Ikzelf had nog iets meer tijd nodig om volmondig 'Ja' te kunnen zeggen. Daarom trok ik mij terug in de slaapkamer. Terwijl ik op mijn meditatiekussen zat, kwam er een herinnering boven. Ik was net 40 en net zwanger van kind nummer drie. Het leek een wonder dat het meteen gelukt was, we hadden geen enkele moeite hoeven doen. Voor mij stond vast dat ik geen echo, vruchtwaterpunctie, nekplooimeting of wat voor voorspellend onderzoek dan ook wilde ondergaan. H

Vorige week had ik een motie ingediend. Mijn voorstel was om elke dag bij LIFE! een 'flying giraffe' te hebben. Ik had erbij vermeld dat ik graag deze rol/verantwoordelijkheid op mij zou willen nemen. Meteen die dag gebeurde er van alles waarbij ik empathisch mocht luisteren of bemiddelen. Ook vandaag nam ik deze rol weer op mij. Voor mij staat voorop dat iedereen (werkzaam, studerend of ouder/opvoeder van student) bij LIFE! gebruik mag maken van de verdiensten van de flying giraffe. De eerste persoon waar ik naar toe ging, was een moeder haar zoon voelde zich niet zo lekker vandaag. Ze bleven nog even buiten staan, ik kwam erbij. Het voelt zo fijn om de tijd en ruimte te nemen om aandacht te geven aan de mensen die er zijn. Daarna was het een collega, ze stond met vochtige ogen voor me, haar gelaat had een licht rode tint. We besloten een wandelingetje te maken door het zonovergoten herfstige park. Het versgemaaide losse gras plakte aan mijn 1 week oude wandelschoenen terwi

Denk maar niet dat ik moe ben als ik niets doe. Denk maar niet dat ik twijfel als ik nog even wacht. Denk maar niet dat ik bang ben wanneer ik niet ingrijp. Denk maar niet dat ik verlegen ben als ik luister en niks zeg. Denk maar niet dat ik niks zie als ik op afstand bliif. Denk maar niet dat ik het beter of slechter doe dan jij. Voel maar wat bij jou past. Voel maar of ingrijpen jouw grip geeft. Voel maar of praten jou inzicht geeft. Voel maar of er dichtbij zitten jou verbinding geeft. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat voor jou is. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat voor de studenten is. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat voor LIFE! is. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat is.

Heb je ooit... Gisterochtend was ik in gesprek met twee ouders en hun 9 jarige dochter. De ouders en met name de vader zijn zeer geïnteresseerd in democratische scholen. Ze waren met z'n drieën naar De Ruimte in Soest geweest, nu dus bij ons en daarna zouden ze naar de Guus Kieft in Amstelveen gaan. Het mooie vond ik dat ze de keuze echt aan hun dochter over zouden laten, bijven op de school waar ze nu zit, blijft ook een optie. Omdat vader alle vragen beantwoordde, maakte ik van de gelegenheid gebruik moeder een vraag te stellen toen vader even niet op zijn plek zat. 'In wat voor familiebedrijf werk jij?' vroeg ik, het begrip familiebedrijf roept bij mij altijd bepaalde positieve gevoelens op. Ze begon te vertellen over de vleeswaren en voegde eraan toe dat het bizar was, omdat ze sinds kort vegetariër is. 'Niet vanwege mijn gedachte over dierenleed of zo, gewoon omdat het lichamelijk niet meer goed voelt', voegde ze eraan toe, als las ze mijn gedachtes. Ik k

Op de fiets naar huis, met regen en tegenwind, verzon ik vanmiddag vast wat ideetjes voor mijn blog. Er gebeurt zoveel op dit moment dat ik een selectie moet maken want anders worden mijn blogs te lang. En voor een slow reader zoals ik, is dat een crime. Vandaag ontdekte ik dat ik toegang heb tot drie schatten die maken dat ik toch wel erg tevreden ben met LIFE! en alles dat erbij komt kijken. In willekeurige volgorde noem ik; Spiegelogie, Nonviolent Communication (NVC) en de CONSENT methode. Doordat ik sinds januari 2014 constant en bewust bezig ben met de 'spiegelogietruc' van het bewust worden van mijn woorden en overtuigingen, helpt dat mij om gedachten die angst of stress creëren te onderscheppen. Daardnaast hou ik mee bezig met het uitspreken van affirmaties, teksten die me een prettig gevoel geven. Bij LIFE! krijgen de studenten ontzettend veel vrijheid. Het ziet er daardoor best anders uit op mijn school dan op al die scholen waar ik ooit werkte of als opvoeder kwam

Wat is het een gek gebeuren wanneer de schellen me van de ogen vallen. Ik hou ervan om beetje bij beetje beter te begrijpen hoe dingen werken en bovenal hoe ikzelf functioneer, maar waarom moet dit gepaard gaan met onprettige gevoelens? Komt ie. Zoals je hebt kunnen lezen, heb ik nu mijn droombaan. Niks meer aan doen, zou je zeggen, maar zo simpel is het toch niet. Vandaag kwam ik er achter dat ondanks die droom ik me toch niet helemaal gelukkig voelde. Razend interessant vind ik dat. Want er is maar 1 conclusie mogelijk. Precies; 'Het ligt aan mezelf!'. En nadat ik in eerste instantie een soort paniek voel in mijn lichaam, gecombineerd met woorden in mijn hoofd die synoniem zijn voor teleurstelling, komt er dan langzaam een vreemde rust. Vreemd omdat ik ergens twijfel of ik wel rustig mag zijn na wat ik net doorzien heb. Ik ben rustig omdat er naast de teleurstelling ook een enorme zee aan mogelijkheden zichtbaar wordt. Als IK het ben die de boel loopt te saboteren, d