Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Vorige week brak het zweet me uit. Het gebeurde toen ik aan het tanken was. Plotsklaps stopte de toevoer van de vloeistof. Nu weet ik uit ervaring dat het 2 dingen kan betekenen. Het eerste is een onschuldige namelijk mijn tank is vol, er kan niets meer bij, prima daar doe ik het voor. De tweede reden is een gênante; er staat dan namelijk geen enkele cent meer op mijn rekening. Drie maal raden welke reden op mij van toepassing was? ’s Avonds tijdens het tandenpoetsen in de badkamer herinnerde ik mij opeens dat ik mijn zoon beloofd had tandpasta aan te schaffen. Je moet weten dat in dit huis elk gezinslid niet alleen zijn eigen tandenborstel maar ook een privé tandpasta heeft. De oorzaken daarvoor zijn niet alleen leeftijd gebonden, we houden allemaal van iets anders moet je weten. De volgende dag vond ik 1 euro 20 in een broekzak genoeg voor het favoriete merk tandpasta van mijn zoon. Op straat kwam een man op me afgelopen. Zijn kleding zat erg ruim om zijn lichaam en in zijn mond z

Vandaag kreeg ik een merkwaardig verzoek van mijn tandarts. Hij vroeg mij of ik al mijn oorbellen uit wilde doen. Dat was nog al een opgave want ik draag er 8. In elk oor 4. Ooit was het in één oor 2 en in het andere oor 5, maar dit terzijde. Toen ik al de zilveren ringen uit had, moest ik op de foto. Een vervelende kwestie want het voelde zo kaal. Gelukkig bleek het een röntgenfoto te zijn van mijn gebit als totaal. Ik moest een plastic uitstulpsel in mijn mond nemen van het formaat dunne sigaret. Met mijn tanden moest ik het plastic ding vastbijten. Maar mijn tong moest ik naar boven doen. Naar boven doen? ‘Oe moek kak?’ vroeg ik nog. Voordat die brandende vraag beantwoord kon worden, draaide het grote apparaat al om mij heen. Ik hoorde allerlei piepjes en hoopte dat ik mijn tong in de juiste positie hield. Nadat de tandarts, die ik vandaag voor het eerst ontmoette, de foto bekeken had, begon hij aan het echte werk. Met een haakje ging hij op zoek naar eventuele zwakke plekken

Wat heb ik nodig om te doen wat ik werkelijk wil, vroeg ik mijzelf vandaag? Wat houdt mij tegen om te gaan voor mijn droom? Het antwoord zou je niet verbazen;'Angst'. Stel dat ik niet genoeg ga verdienen? Stel dat we dan geen huur meer kunnen betalen? Stel dat we dan geen biologische producten meer kunnen consumeren? Stel dat mijn man zich dan gestrest voelt over geldzaken? Stel dat we in de schulden raken? Stel dat we daarover ruzie krijgen? Stel dat niemand mijn keuze begrijpt? Stel dat familie en vrienden mij voor gek verklaren? Stel dat ik me dan eenzaam en dom voel? Het voelde zo goed om dit rijtje op te schrijven, want nadat ik het teruggelezen had, kwam er een rust over mij heen. Iets in mij zei:'Is dat eigenlijk alles?' Want net zo goed, en daar heb ik de afgelopen 16 maanden heel veel ervaring mee opgedaan, gebeurt precies het tegenovergestelde. Stel dat ik precies genoeg ga verdienen om blij, gezond en tevreden te kunnen leven met de mensen van wie ik hou

Dingen die ik nu soort van zeker weet... 1. Ook patchoeliparfum ruik ik niet echt wanneer ik het zelf draag. Wel grappig hoe iedereen in mijn omgeving lovend is over de geur die om mij heen hangt. 2. Ook collega's waar ik een klik mee heb, zeggen soms dingen waar ik enorm van schrik. Een collega zei over haar bevriende collega dat het een slang is. Overbodig om te vermelden; de vriendschap tussen beide dames is bekoeld. 3. Van september tot april draag ik buiten handschoenen en oorwarmers. Ik weet; charmant is anders. Tegelijkertijd weet ik, voor comfort valt ook wat te zeggen. 4. Geen toevoegde suikers meer consumeren is niet zo moeilijk. Het wordt pas lastig wanneer ik geen gezonde snacks binnen handbereik heb. Blijf dan bij me uit de buurt. 5. Een tatoeage om je vinger nemen, ik was overtuigd van het feit dat dat echt vreselijk lelijk is. Maar niets is zo veranderlijk als de mens. Ik vind het opeens zo mooi dat ik het zelf ook wil.

Vanochtend begon mijn tweede vakantiedag vroeg. De wekker ging af om 8:15. Een bewust geplande actie van mijn kant. Op de zondagochtenden kan er gedanst worden in Club Lite, waar vroeger Marcanti zat. Een briljante locatie, met gewoon gordijnen voor de ramen die op hun beurt open gezet kunnen worden wanneer het te warm wordt. De wekker ging vroeg en ik nam de tijd om rustig te mediteren, ontbijten en douchen voordat ik een blik zou werpen in mijn kledingkast. Er valt wel iets te zeggen over het publiek; bijna alle aanwezigen dragen makkelijk zittende kleding, lees yogabroeken, Thaise vissersbroeken of harembroeken met daarboven een mouwloos hemdje. Ikzelf draag het liefst een enkellange of heel korte turquoise rok met mijn enkelbandje uit Ibiza. Het geweldige aan de Club Liteochtenden vind ik het publiek. Een ratjetoe van oude Goa hippies met hun herkenbare dans-springpasjes en jonge zwierige danseressen die vaak vertraagd over de grond kruipen of met zwaaiende armen en gesloten og

Het lijkt wel een sprookje. Een verhaal waarin alles een symbolische betekenis heeft en dingen op z'n plek vallen. Jaren geleden, toen Luna nog jong was en zijn vader en ik besloten uit elkaar te gaan, hoorde ik zijn vader er al over fantaseren. Ik had er geen oren na, vond het een enge gedachte en hoopte dat dat moment nog heel lang op zich zou laten wachten. Vandaag was het zo ver en voelde ik een oprechte blijdschap; Luna en Takuri zijn samen op reis gegaan voor een paar maanden naar Zuid-Amerika. Een reis die in een sprookje vertaald zou worden naar een rite de passage, het volwassen worden van de puber. Officieel werd Luna 27 november 18 jaar, volwassen voor de Nederlandse wet, maar in sprookjes gaan die dingen altijd minder bureaucratisch. Ik kocht voor Luna's 18e jaardag; een zakmes met houtzaagje en een hoofdlampje. Het plan dat ze hebben, reikt ver; van familiebezoek in de stad tot kamperen in de wilde natuur. Dus zullen ze fikkie stoken, vissen vangen, elkaar nog

Vandaag mocht ik 1 dag chillen met hele oude mensen in de huissoos van een verzorgingshuis voor bejaarden. Ik keek mijn ogen uit. Eerst maakte ik kennis met Jannie, ze zat in haar blauwe fleece hes naast de receptie waar ik me om half tien moest melden. Er werd thee voor me gehaald terwijl ik bij Jannie kwam zitten. Ik vroeg haar, zoals ik dat de rest van de dag aan elke bewonder die ik sprak zou vragen, of ze uit Amsterdam kwam. 'Ik ben in de Willemsstraat geboren, maar heb later achter het raam op de Zeedijk gewerkt', vertelde ze met een Amsterdamse tongval. 'Heel veel drank en tabak, maar nu ben ik gestopt, onze lieve heer heb me gehollepe'. Ik wilde weten of ze dat op de nonnenschool geleerd had, met slechts een knikje beaamde ze mijn vermoeden. In het restaurant, dat ook de huissoos genoemd werd, ontmoette ik mevrouw Newton. Ik moest heel dicht bij haar komen zitten, anders kon ik haar schorre stem niet verstaan. Ze sprak met veel handgebaren waarbij ze steeds we