Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Dingen die ik nu soort van zeker weet... 1. Ook patchoeliparfum ruik ik niet echt wanneer ik het zelf draag. Wel grappig hoe iedereen in mijn omgeving lovend is over de geur die om mij heen hangt. 2. Ook collega's waar ik een klik mee heb, zeggen soms dingen waar ik enorm van schrik. Een collega zei over haar bevriende collega dat het een slang is. Overbodig om te vermelden; de vriendschap tussen beide dames is bekoeld. 3. Van september tot april draag ik buiten handschoenen en oorwarmers. Ik weet; charmant is anders. Tegelijkertijd weet ik, voor comfort valt ook wat te zeggen. 4. Geen toevoegde suikers meer consumeren is niet zo moeilijk. Het wordt pas lastig wanneer ik geen gezonde snacks binnen handbereik heb. Blijf dan bij me uit de buurt. 5. Een tatoeage om je vinger nemen, ik was overtuigd van het feit dat dat echt vreselijk lelijk is. Maar niets is zo veranderlijk als de mens. Ik vind het opeens zo mooi dat ik het zelf ook wil.

Vanochtend begon mijn tweede vakantiedag vroeg. De wekker ging af om 8:15. Een bewust geplande actie van mijn kant. Op de zondagochtenden kan er gedanst worden in Club Lite, waar vroeger Marcanti zat. Een briljante locatie, met gewoon gordijnen voor de ramen die op hun beurt open gezet kunnen worden wanneer het te warm wordt. De wekker ging vroeg en ik nam de tijd om rustig te mediteren, ontbijten en douchen voordat ik een blik zou werpen in mijn kledingkast. Er valt wel iets te zeggen over het publiek; bijna alle aanwezigen dragen makkelijk zittende kleding, lees yogabroeken, Thaise vissersbroeken of harembroeken met daarboven een mouwloos hemdje. Ikzelf draag het liefst een enkellange of heel korte turquoise rok met mijn enkelbandje uit Ibiza. Het geweldige aan de Club Liteochtenden vind ik het publiek. Een ratjetoe van oude Goa hippies met hun herkenbare dans-springpasjes en jonge zwierige danseressen die vaak vertraagd over de grond kruipen of met zwaaiende armen en gesloten og

Het lijkt wel een sprookje. Een verhaal waarin alles een symbolische betekenis heeft en dingen op z'n plek vallen. Jaren geleden, toen Luna nog jong was en zijn vader en ik besloten uit elkaar te gaan, hoorde ik zijn vader er al over fantaseren. Ik had er geen oren na, vond het een enge gedachte en hoopte dat dat moment nog heel lang op zich zou laten wachten. Vandaag was het zo ver en voelde ik een oprechte blijdschap; Luna en Takuri zijn samen op reis gegaan voor een paar maanden naar Zuid-Amerika. Een reis die in een sprookje vertaald zou worden naar een rite de passage, het volwassen worden van de puber. Officieel werd Luna 27 november 18 jaar, volwassen voor de Nederlandse wet, maar in sprookjes gaan die dingen altijd minder bureaucratisch. Ik kocht voor Luna's 18e jaardag; een zakmes met houtzaagje en een hoofdlampje. Het plan dat ze hebben, reikt ver; van familiebezoek in de stad tot kamperen in de wilde natuur. Dus zullen ze fikkie stoken, vissen vangen, elkaar nog

Vandaag mocht ik 1 dag chillen met hele oude mensen in de huissoos van een verzorgingshuis voor bejaarden. Ik keek mijn ogen uit. Eerst maakte ik kennis met Jannie, ze zat in haar blauwe fleece hes naast de receptie waar ik me om half tien moest melden. Er werd thee voor me gehaald terwijl ik bij Jannie kwam zitten. Ik vroeg haar, zoals ik dat de rest van de dag aan elke bewonder die ik sprak zou vragen, of ze uit Amsterdam kwam. 'Ik ben in de Willemsstraat geboren, maar heb later achter het raam op de Zeedijk gewerkt', vertelde ze met een Amsterdamse tongval. 'Heel veel drank en tabak, maar nu ben ik gestopt, onze lieve heer heb me gehollepe'. Ik wilde weten of ze dat op de nonnenschool geleerd had, met slechts een knikje beaamde ze mijn vermoeden. In het restaurant, dat ook de huissoos genoemd werd, ontmoette ik mevrouw Newton. Ik moest heel dicht bij haar komen zitten, anders kon ik haar schorre stem niet verstaan. Ze sprak met veel handgebaren waarbij ze steeds we

Allerlei categorieën heb ik bedacht om inzichtelijk te krijgen waar ik mee bezig ben en bovenal wat ik belangrijk vind oftewel waar ik behoefte aan heb. Ook wordt mij meteen duidelijk waar ik tekort schiet of teleurgesteld ben dat de frequentie laag is. • Fysieke inspanning (cardio) maandag tot en met vrijdag elke ochtend 30 minuten cardio Wens: 1 keer per maand naar Club Lite op zondagochtend of 's avonds dansen in de stad op house • Mentale inspanning (werkzaamheden bij ROCTOP/ werkzaamheden voor LIFE!) maan-, donderdag en vrijdag overdag bij ROCTOP, om de week 's avonds of overdag 1 a 2 keer voor LIFE! Wens:Elke week 8 uur bezig zijn met voorbereidingen voor LIFE! • Kunst & cultuur consumeren (museum & bioscoop bezoeken/boek & krant lezen) museum en bioscoop 1 keer per maand, krant in het weekend, boek in de vakanties Wens: Om de week op de zondagochtend naar het museum of de bioscoop, een 2 avonden per week een boek lezen • Contact met de natuur (bos- of

Nog nooit ontmoette ik iemand die onvoorwaardelijk van zijn kinderen houdt. Hoewel ik mijn best doe, lukt het me ook niet altijd. Iets in mij zegt soms dat ze zich op een bepaalde manier moeten gedragen. Voorbeeld: 'Wanneer mijn moeder ons uitnodigt om bij haar te komen eten, voel ik me ongemakkelijk wanneer één van de kids niet mee wil'. Hoe verkoop je zoiets aan je moeder? Het liefst zou ik dan hebben dat mijn kind op dat moment precies dezelfde behoefte aan familie heeft als ik dan heb. Op de een of andere manier lijkt het soms dat ik als ouder aansprakelijk ben voor wat mijn kinderen doen of juist niet doen. Vaak krijg ik op dat soort momenten vragen over het hoe en waarom van het handelen van mijn telgen. Zelfs als de vraagsteller weet dat ik het anders gedaan zou hebben dan mijn kinderen, wordt mij nog steeds om een waterdichte verklaring gevraagd. Vaak hoor ik dan een oordeel in de trant van:'Je mag toch wel verwachten dat ze nu wel weet dat...' Of: '

Narcisso vroeg of hij mijn auto mocht lenen om Inti op te halen van zijn werk. Er was iets gebeurd met Inti, hij voelde zich bedreigd. 'Je mag mijn auto lenen, maar dan ga ik met je mee', antwoordde ik in mijn stem was een bepaalde vibratie hoorbaar die duidde op stress. Inti zou in botsing zijn gekomen met een andere scooterbestuurder waarna deze Inti bedreigd had en meteen hulptroepen had ingeschakeld. Inti op zijn beurt had z'n broer gevraagd even te assisteren. We reden door de stille stad. Het lukte mij niet om een gesprek te voeren. In mijn hoofd herhaalde ik continu dezelfde mantra's: Inti is veilig, ik ben rustig en gerustgesteld, Inti is veilig, ik blijf positief, het komt goed, Inti is veilg, ik ben blij en tevreden'. Narcisso parkeerde de auto half op de stoep, half op straat in een hoekje waar het niet opviel. Hij draaide de contactsleutel om en de lichten uit. 'Weet je wat jouw strategie wordt?, vroeg ik vlak voordat hij uitstapte. Vanuit de