Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Voor de zwangerschap: Stap 1. Zorg dat je een vruchtbaar kind hebt Stap 2. Zorg dat je kind aan seks doet Stap 3. Zorg dat je kind geen voorbehoedsmiddelen gebruikt Tijdens de zwangerschap: Stap 3. Sluit vriendschap met de andere aanstaande grootouders van je kleinkind Stap 4. Wees je bewust van je positie, bemoei je feitelijk nergens mee Stap 5. Bereid je voor op het feit dat alles waarschijnlijk anders gaat dan jij als aanstaande ouder zou doen Stap 6. Hoop in stilte dat je aanwezig mag zijn bij de bevalling Wanneer je aanwezig mag zijn: extra stap: Doe positieve wensen over dat je op het op het juiste moment aanwezig zal zijn tijdens de bevalling Tijdens de bevalling: Stap 7. Ken letterlijk en figuurlijk je plek Stap 8. Bereid je voor op emoties Stap 9. Doe positieve wensen over het verloop en het resultaat van de bevalling De eerste ontmoeting met je kleinkind: Stap 10. Wees niet verbaasd als je meteen overspoeld wordt door liefde voor je kleinkind Stap

‘Wat is jouw lievelingsreep?’ vroeg Andrew aan Tania terwijl hij een surfpak aantrok. ‘Reep, wat bedoel je met reep?’ Ja wat bedoelde hij nou met zijn vraag, wat deed het er nou toe wat voor chocoladereep ze lekker vond. Alsof haar antwoord ervoor zou kunnen zorgen dat zij hem interessant zou gaan vinden, Want daar was het Andrew allemaal om te doen. Mede daarom stond hij zich nu ook in een surfpak te hijsen. ‘Nou gewoon bijvoorbeeld een mars’. Tania barstte in lachen uit. Iets dat haar prachtig stond maar wat hem toch een ongemakkelijk gevoel begon te geven. Kennelijk was het een vreemde vraag geweest. ‘Je hebt je pak achterstevoren aangetrokken, proestte ze uit, haar ogen halfdicht en haar mond wijd open. ‘Die rits moet aan de achterkant, ik dacht dat jij kon surfen duuuude’. Terwijl hij zijn pak andersom aandeed, speelde er een vraag door zijn hoofd; ‘Waarom was hij hier eigenlijk, hij kon niet eens surfen. Waarom was hij met haar meegegaan?’ Het antwoord was heel simpel; hij wil

Donderdagavond had ik besloten naar de film te gaan. Niemand kon met me mee dus ging ik alleen. Bij de halte zag ik tram 9 klaar staan voor vertrek. Vlug sprintte ik naar de deur en de bestuurster deed de deur open. We reden richting Tropenmuseum, over een brug waar ik een jongen met een fotocamera om zijn nek een foto zag maken van het voertuig waar ik in zat. Ook passeerden we Artis en het Waterlooplein en op het Rembrandt plein verliet ik de tram. Ik zag een blonde vrouw hete patat eten terwijl ze steeds even kort met een beetje getuite lippen lucht uitblies. In de bioscoop rook het naar popcorn. Er waren twee lange rijen voor de kassa’s. Een meisje voor mij wisselde van rij en sloot zich aan bij 3 andere meiden. Eén van hen ontdekte de eindtijd van de film waar zij naartoe wilden gaan. ‘Half elf’, riep ze. Het meisje dat van rij verwisseld was, zei dat het haar niks kon schelen hoe laat de film zou eindigen. Ik keek naar het digitale bord waar in rode letters en getallen de tijd

De hele ochtend draaide Anouk dat ene nummer van Pharrel Williams. Haar koffer was al uren ingepakt. Het voelde een beetje als op vakantie gaan, maar dan naar een verschrikkelijk oord. Je koffer inpakken voor iets dat eigenlijk heel vervelend was. Nou ja vervelend. Het was niet alleen vervelend, dat werd Anouk de afgelopen weken steeds door bijna iedereen verteld. Er werd steeds gezegd dat Anouk eigenlijk heel blij moest zijn. Blij dat ze hier in Nederland woonde waar dit soort operaties überhaupt mogelijk waren. Blij omdat ze nu aan de beurt was en niet langer hoefde te wachten. Blij omdat niet opereren de situatie alleen maar zou verergeren. Dus was Anouk blij. Nou ja blij. Heel diep van binnen was Anouk gewoon boos en voelde ze een spanning. Boos omdat ze helemaal niet gevraagd had om deze vervelende situatie en gespannen omdat ze niet kon overzien hoe het allemaal precies zou verlopen. Daar hield Anouk niet van. Het liefst wist ze van tevoren wat er te gebeuren stond dan kon ze

‘Wat betekent luddevede?’ had Arjan gevraagd terwijl hij naar het mobieltje in zijn hand keek. Het zag eruit alsof hij de vraag aan het apparaatje stelde. ‘Het is een ander woord voor liefdesverdriet, waar het precies vandaan komt weet ik niet’, antwoordde Mariel. Arjan reageerde niet en ging nog meer onderuit liggen op de donkerrode bank. ‘Maar is dat wat je hebt?’, vervolgde Mariel haar vragen, na een korte stilte. Uit het niets begon Arjan te praten; ’Hee yoo, fakka? Ruhhhhstig, ruhhhhstig. Niks bro. Ja das goed. Later’. Mariel had de telefoon van haar broertje niet horen overgaan. Ze had gezien hoe Arjan tijdens het telefoongesprek steeds meer rechtop was komen zitten. Met zijn linkerhand was hij een paar keer door zijn korte haren gegleden en had daarna in zijn kruis geknepen. Zijn knieën bewogen in een onregelmatig tempo open en dicht. ‘Ik vroeg je wat’, hervatte Mariel de dialoog. Arjan stond op en liep zonder antwoord te geven de kamer uit richting gang. Waar hij zijn sport

Midden in het Vondelpark ligt een tennisclub die De Kattenlaan heet. Elke woensdagmiddag heeft Bobbie er tennisles samen met drie andere kinderen van haar leeftijd. Het eerste jaar dat ze les had, vond ze er eigenlijk niks aan. Het leek op een uur lang ballen rapen, de ballen uit of steeds in het net slaan, om ze daarna weer op te moeten rapen. Toch bleef Bobbie elke woensdag op haar fiets door het park naar tennisles fietsen. De vraag is waarom ze dat deed. Hier volgen twee antwoorden. De eerste reden is dat knappe Kai in haar groepje zit. Maar dit weet alleen Angela uit Bobbies klas. En de tweede reden is dat Bobbie later bij Wimbledon wil tennissen. Haar broer Mike slaat vaak aces en heeft een betere backhand dan forehand. Hij weet alles over tennis en Wimbledon. Toen hij 15 was, mocht hij een keer ballenjongen zijn. Misschien hielp het wel dat zijn vader Engels is en dicht bij Wimbledon woont. Zodoende was Mike al vaak naar wedstrijden gaan kijken en kon hij meteen vragen hoe hij

Tweedehands kind, pingpongbal, poep Chinees, Blackberry, PingMaartenmaar, dat zijn ze zo ongeveer. Wow, dit meen je niet? Nee ik verzin het, nou goed. Sorry, nee ik bedoel eigenlijk, wat veel en wat erg natuurlijk. Maar hoezo eigenlijk? Tja hoezo zouden ze iemand die uit Sjanghai komt nou een poep Chinees noemen? Duhhh! Chinees, oké, maar poep. Waarom poep? Zo zijn kinderen nou eenmaal, altijd is alles poep en pis of kut en lul. En wat zei je nou als eerste? Weet ik veel. Ik weet het al, tweedehands kind toch? Ja dat klopt, zo noemden jongens uit groep acht mij tijdens voetbal in de pauzes. Maar ik snap het niet. Nee ik snapte het in eerste instantie ook niet. Ik was al 3 jaar in Nederland. Mijn Nederlands was best wel goed maar het woord tweedehands had ik nog nooit gehoord. Ik dacht alleen steeds, maar ik heb toch ook twee handen en ik ben een kind. Totdat mijn zus het een keer hoorde. Ze was aan het lopen achter het doel toen de voetbal tegen haar aankwam