Nog 13 minuten
Donderdagavond had ik besloten naar de film te gaan. Niemand kon met me mee dus ging ik alleen. Bij de halte zag ik tram 9 klaar staan voor vertrek. Vlug sprintte ik naar de deur en de bestuurster deed de deur open. We reden richting Tropenmuseum, over een brug waar ik een jongen met een fotocamera om zijn nek een foto zag maken van het voertuig waar ik in zat. Ook passeerden we Artis en het Waterlooplein en op het Rembrandt plein verliet ik de tram. Ik zag een blonde vrouw hete patat eten terwijl ze steeds even kort met een beetje getuite lippen lucht uitblies.
In de bioscoop rook het naar popcorn. Er waren twee lange rijen voor de kassa’s. Een meisje voor mij wisselde van rij en sloot zich aan bij 3 andere meiden. Eén van hen ontdekte de eindtijd van de film waar zij naartoe wilden gaan. ‘Half elf’, riep ze. Het meisje dat van rij verwisseld was, zei dat het haar niks kon schelen hoe laat de film zou eindigen. Ik keek naar het digitale bord waar in rode letters en getallen de tijden, titels en aantal te verkopen kaartjes stonden vermeld. De film die ik wilde bekijken had nog 33 toegangsbewijzen in de aanbieding. Ik deed mijn bestelling. Het meisje achter de kassa herhaalde langzaam met een vragende intonatie; ’Eén kaartje voor 12 years a slave’, terwijl ze het kaartje afscheurde en aan mij overhandigde.
Ik pakte mijn mobieltje en zette de wekker. In het beeldscherm van mijn telefoon verscheen de melding dat ik nog 13 minuten had voordat het alarm af zou gaan.
Buiten liep ik richting het brede zebrapad naast de Munttoren. Nog voor het licht op groen sprong begonnen sommige jonge mensen al over te steken. In een klein winkeltje vol accessoires, bekeek ik lipgloss verpakt in uiltjes en cupcakes. Het meisje achter de toonbank begroette me pas toen ik het pand weer verliet. De lucht van Nederwiet en tabak bereikte mijn neus. Bij schoenwinkel Sacha wandelde ik naar binnen. Hier en daar pakte ik een schoen op en keek naar de prijs. Na een paar minuten hoorde ik mijn alarm afgaan en besloot de zaak te verlaten.
Ik liep terug richting Regulierdwarsstraat. Er stonden twee auto’s te wachten om de parkeergarage in te rijden. Een jongen liep vlug vlak achter één van de auto’s die achteruit reed langs. Na een paar meter zag ik twee palen midden op de weg staan. Naast de palen ontdekte ik een verkeersbord dat net een paar minuten van kracht was. Het voelde even alsof ik in een film zat. Aan de tafeltjes op de terrassen om mij heen zag ik mensen drankjes met rietjes drinken. Nog voor ik de vijzelstraat inliep maakte ik nog snel een foto van het verkeersbord.
Mijn wandelingetje door de stad op deze gewone donderdagavond had mij precies gegeven waar ik behoefte aan had. Op het juiste moment nam ik plaats op stoel 12 in rij 3 in de uitverkochte filmzaal.
In de bioscoop rook het naar popcorn. Er waren twee lange rijen voor de kassa’s. Een meisje voor mij wisselde van rij en sloot zich aan bij 3 andere meiden. Eén van hen ontdekte de eindtijd van de film waar zij naartoe wilden gaan. ‘Half elf’, riep ze. Het meisje dat van rij verwisseld was, zei dat het haar niks kon schelen hoe laat de film zou eindigen. Ik keek naar het digitale bord waar in rode letters en getallen de tijden, titels en aantal te verkopen kaartjes stonden vermeld. De film die ik wilde bekijken had nog 33 toegangsbewijzen in de aanbieding. Ik deed mijn bestelling. Het meisje achter de kassa herhaalde langzaam met een vragende intonatie; ’Eén kaartje voor 12 years a slave’, terwijl ze het kaartje afscheurde en aan mij overhandigde.
Ik pakte mijn mobieltje en zette de wekker. In het beeldscherm van mijn telefoon verscheen de melding dat ik nog 13 minuten had voordat het alarm af zou gaan.
Buiten liep ik richting het brede zebrapad naast de Munttoren. Nog voor het licht op groen sprong begonnen sommige jonge mensen al over te steken. In een klein winkeltje vol accessoires, bekeek ik lipgloss verpakt in uiltjes en cupcakes. Het meisje achter de toonbank begroette me pas toen ik het pand weer verliet. De lucht van Nederwiet en tabak bereikte mijn neus. Bij schoenwinkel Sacha wandelde ik naar binnen. Hier en daar pakte ik een schoen op en keek naar de prijs. Na een paar minuten hoorde ik mijn alarm afgaan en besloot de zaak te verlaten.
Ik liep terug richting Regulierdwarsstraat. Er stonden twee auto’s te wachten om de parkeergarage in te rijden. Een jongen liep vlug vlak achter één van de auto’s die achteruit reed langs. Na een paar meter zag ik twee palen midden op de weg staan. Naast de palen ontdekte ik een verkeersbord dat net een paar minuten van kracht was. Het voelde even alsof ik in een film zat. Aan de tafeltjes op de terrassen om mij heen zag ik mensen drankjes met rietjes drinken. Nog voor ik de vijzelstraat inliep maakte ik nog snel een foto van het verkeersbord.
Mijn wandelingetje door de stad op deze gewone donderdagavond had mij precies gegeven waar ik behoefte aan had. Op het juiste moment nam ik plaats op stoel 12 in rij 3 in de uitverkochte filmzaal.
Reacties
Een reactie posten