Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Als je het me gevraagd zou hebben toen ik nog zwanger was van Dakini, zou ik gezegd hebben:'Maximaal 7 maanden'. Langer leek mij niet nodig en niet helemaal fris. Dat tweede zou ik even uitleggen. Waarschijnlijk was ik zelf een jaar of 9 toen vrienden van mijn ouders uit Curaçao bij ons op bezoek kwamen. Ze hadden in de 4 jaar dat we elkaar niet gezien hadden een dochter gekregen. Het meisje was een vrolijke peuter van 2 jaar die al behoorlijk goed kon praten en wist wat ze wilde. De tiet dus. In mijn herinnering stonden wij alle 6 met onze monden wagenwijd open toe te kijken hoe de peuter op een onbewaakt moment met een soepele behendigheid de minder stevige borst van haar moeder tevoorschijn toverde en er vervolgens aan begon te zuigen. De moeder zelf ging rustig door met haar verhaal, als was dit tafereel het meest normale wat er zich die bewuste middag afspeelde. Zodra de vrienden vertrokken waren, barsten wij allen in een bulderende lach los. We hebben het er nog jaren l

Afgelopen dinsdagmiddag had ik het even moeilijk. Ik wist maar al te goed dat gestresst raken, boos worden of iets forceren, de situatie zou verergeren. Kalm blijven zou de enige oplossing zijn en net dat was wat ik als onmogelijk achtte. Sinds 6 januari van dit jaar ondervind ik dagelijks wat de kracht van woorden is. Ik experimenteer en word keer op keer gesterkt in wat ik hoop; namelijk dat ik invloed heb op hoe ik mij voel. Simpelweg door te zeggen dat ik me zus of zo voel. Op de dinsdagen ben ik de host bij speelgroep de Robbeburg . Dit doe ik eigenlijk samen met een andere moeder. Zij liet mij maandagavond weten dat ze twijfelde of ze er op de dinsdag wel om 13:00 uur zou zijn. 'Maak je niet druk, sms'te ik haar terug, ik zal er zijn'. Niks bleek minder waar. Om er om 13:00 uur te zijn moet ik uiterlijk om 12:45 op de fiets stappen. Het was 12:45 en mijn dochter liep nog poedelnaakt door het huis. Totaal geen aanstalten makend om in beweging te komen. "M

Precies een jaar geleden zat ik in een dal als moeder. Het lukte me niet om werkelijk contact te maken met mijn puberzoon. Hoe meer ik mijn best deed, hoe minder we elkaar begrepen. Ik maakte me zorgen over hoe het verder zou gaan met hem. Haalde me verschrikkelijke scenario's in mijn hoofd, was teleurgesteld in mijzelf als moeder, schaamde me voor mensen die het proces op de voet volgden en was naarstig op zoek naar de perfecte oplossing, alsof ik wist dat die bestond. Nu ben ik een jaar verder en kan ik met een glimlach op mijn gezicht zeggen dat ik mij vol vertrouwen, kalm, gelukkig en dankbaar voel over hoe de relatie nu tussen ons is. Wat is er nou eigenlijk verandert, hoor ik je denken. Dat kan ik je haarfijn uitleggen. Ik ga even terug naar mijn eigen kindertijd. Zoals ik al vaker verteld heb, groeide ik op in Doetinchem in de Achterhoek. School was een zeer belangrijk onderdeel van de opvoeding, huiswerk werd overhoord en vaak gecontroleerd. De hele week stond, tijden

Afgelopen maandagmiddag stond ik in de fietsenstalling van mijn werk mijn fiets open te maken. Een collega was in de ruimte aanwezig en ik besloot te zeggen wat ik dacht. 'Ik koop zo een winterjas, precies zoals ik hem wens voor een goede prijs'. Meteen had ik haar aandacht. Lonneke keek verbaasd en zei; 'Heb je hem al gezien, weet je welke je gaat kopen?' Ja zei ik, in mijn gedachten heb ik hem gevisualiseerd, nu ga ik hem kopen, dag!' Ik draaide mijn fiets om en opende de deur naar buiten. Achter me hoorde ik gelach. Vastberaden fietste ik naar de tweedehands kledingzaak in de Scheldestraat. Na 10 minuten rondkijken, vond ik de jas waar ik voor gekomen was. Op het prijskaartje stond 35 in plaats van mijn verwachte 50 euro. De jas zat als gegoten en verliet verrast en tevreden de winkel. Het is maar iets kleins, en misschien klinkt het voor mensen als een toevalstreffer. Gelukkig weet ik dat het meer is dan toevalligheid. Zondag waren er kijkdagen op de camping

Een paar maanden geleden dacht ik terug aan een inspirerende en bijna magische tijd van mijn leven. Een tijd waarin ik me dagelijks liet leiden door de wind of een ontmoeting in de tram om dan blind te vertrouwen op de bijzondere gevolgen. Ik wilde weer in een flow komen, maar hoe dan? Het is me gelukt, ik zit ik weer in een flow. Hoe het me jaren geleden lukte, zal ik hieronder vertellen. Het was een vrijdagmiddag 1 juli 1994. Nadat ik mijn propedeuse had gehaald liep ik over de Prins Hendrikkade in versnelde pas richting de Oude Waal. Kavanbaa en ik waren net gestart met een Latrelatie en ik zou voor het eerst om 17:00 uur in zijn nieuwe woning zijn om Angel mee te nemen naar mijn huis. Het was echter al 16:55 en ik voelde de drang om te gaan rennen. Te laat komen zou zo maar weer een aanleiding tot ruzie kunnen worden en dat was het laatste waar ik deze middag zin in had. Op mijn school aan de Droogbak, had ik een uur daarvoor een geweldig gesprek gevoerd met mijn mentor. I

Maar hoe werkt het dan? Tja daarover wordt gezegd: 'Voor we dat weten zijn we versleten'. Dus laat het ontdekken van dat geheim over aan zij die willen twijfelen. Wat ik je kan zeggen is dat het werkt. Er zijn wel een paar afspraken waar je je aan gaat houden, wil het werken. Afspraak 1. Geloof echt, zomaar of op goed geluk indien nodig, dat het werkelijk werkt Afspraak 2. Weet dat oplossingen dus ook uit zeer onverwachte hoek zullen komen Afspraak 3. Bedenk dat elke positief dus ook elke negatief geformuleerde zin zijn uitwerking heeft. Afspraak 4. Wees je bewust van wat je zegt en denkt en stel als dat nodig is, met een vreugde en plezier die gedachten en woorden weer positief bij. Afspraak 5. Weet dat je anderen ontmoet die met dezelfde positieve zaken bezig zijn Afspraak 6. Kom er achter dat je dag in dag uit overspoeld wordt met onverwachte toevalligheden die je dag prachtig kleuren Afspraak 7. Overbodig, want gaat vanzelf maar oké dan: Geniet!

Gisteren nodigde mijn zoon van 17 me uit om de stad in te gaan. Hij wilde schoenen kopen van zijn eerste loon. Mijn gezelschap stelde hij daarbij op prijs. Ik voelde me dankbaar en vrolijk. De laatste tijd loopt ons contact soepel. Er zijn andere tijden geweest. Sinds een paar weken voel ik dat ik snap wat er gebeurt en dat daarom dingen anders lopen. Het maakt me intens gelukkig en tevreden. Waar ik in eerste instantie bang was voor kritiek naar mij of mijn zoon vanwege mijn aanstaand grootmoederschap, voel ik me nu krachtig omdat ik de dingen neem zoals ze komen. Ik ben zo tevreden over hoe ik er mee omga. Hoe ik mensen de ruimte geef om te zeggen wat ze voelen en zelf positief blijf. Mijn start, het eerste gesprek met de aanstaande ouders, vervulde mij met zo veel vreugde en vertrouwen dat ik zowel uitkijk naar als rustig wacht op de geboorte van mijn kleinkindje. Patrick mijn grote liefde voelt aan wanneer ik zijn woorden of oren nodig heb. Als ik het nodig heb om mijn hart te