Als een scène uit een film
Een paar maanden geleden dacht ik terug aan een inspirerende en bijna magische tijd van mijn leven. Een tijd waarin ik me dagelijks liet leiden door de wind of een ontmoeting in de tram om dan blind te vertrouwen op de bijzondere gevolgen. Ik wilde weer in een flow komen, maar hoe dan? Het is me gelukt, ik zit ik weer in een flow.
Hoe het me jaren geleden lukte, zal ik hieronder vertellen.
Het was een vrijdagmiddag 1 juli 1994. Nadat ik mijn propedeuse had gehaald liep ik over de Prins Hendrikkade in versnelde pas richting de Oude Waal. Kavanbaa en ik waren net gestart met een Latrelatie en ik zou voor het eerst om 17:00 uur in zijn nieuwe woning zijn om Angel mee te nemen naar mijn huis.
Het was echter al 16:55 en ik voelde de drang om te gaan rennen. Te laat komen zou zo maar weer een aanleiding tot ruzie kunnen worden en dat was het laatste waar ik deze middag zin in had. Op mijn school aan de Droogbak, had ik een uur daarvoor een geweldig gesprek gevoerd met mijn mentor. Ik moest een eindverslag verdedigen en had dat met vlag en wimpel gedaan. Mijn mentor sprak vol lof over mijn inzet als student. Ik straalde maar had toch haast.
Plotseling verscheen er recht voor mij op de stoep een Indiase man met baard en een tulband om zijn hoofd. Hij stond voor me en zei: 'No hurry, hurry is worry!' 'But I am in a hurry', sprak ik met een lach op mijn gezicht. Het voelde een beetje als een scène uit een film, aangesproken worden op straat door een wildvreemd persoon en toch stilstaan om te horen wat er komen gaat.
Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn haast en ik stak, omdat hij erom vroeg, mijn hand uit. Lang keek hij naar de lijnen in mijn hand waarna hij 2 dingen zei. 'You are at the end of a relationship. Something special is going to come in your life'.
Later dan gepland arriveerde ik bij Kavanblaa en Angel. De woning leek perfect voor een alleenstaande vader. In de keuken raakten we in gesprek. ‘Het lijkt me een goed idee als we nu ook de vrijheid krijgen om te doen en laten met anderen wat we willen, hoorde ik Kavanblaa zeggen. Een schok golfde door mijn lichaam en zette zich vast als een kramp in mijn onderbuik. Dit was absoluut niet waar ik op zat te wachten. Het doek was gevallen, dit kon niet waar zijn.
Vanaf die dag veranderde er iets in mijn leven. Niet alleen was ik nu een vrijgezelle moeder, maar op bewustzijnsniveau gebeurde er ook van alles. ’s Nachts droomde ik over dingen die de week erop gebeurde, in mijn dromen wist ik regelmatig dat ik droomde en wanneer de grijze huistelefoon rinkelde leek ik te kunnen voorspellen wie er belde.
Het bijzondere was dat er in Amsterdam ook iets stond te gebeuren. Waar ik ook kwam voor studie, stage of om te feesten, steeds ontmoette ik mensen die in dezelfde flow leken te zitten. Welk boek ik ook las, het ging altijd precies over waar ik op dat moment mee bezig was in mijn leven. Dit was dus wat de man met de baard voorspeld had. Het was speciaal, ik voelde me volledig in tune met alles om mij heen.
Vorige week had ik een gesprek met een collega Marchien die in de kantine werkt. Het liep wat stroef omdat alles dat ik voorstelde onmogelijk leek. Opeens zag ik het, ik was teveel bezig met het vinden van de perfecte oplossing voor het probleem, terwijl er nog geen verbinding was tussen ons. Plotseling bedacht ik dat ik zou vragen of ze in de kracht van positiviteit gelooft. Haar antwoord was een volmondig ja en het gesprek kreeg een totaal andere wending.
Afgelopen vrijdag liep ik weer de kantine in om Marchien te groeten. ‘Dat jij naar mij toekwam en over die positiviteit begonnen bent, is zo bijzonder. Het voelt alsof je door iets daarboven gestuurd bent’, zei ze terwijl ze met haar arm naar het plafond wees. Ik moest lachen. Door wie ik gestuurd was, wist ik wel, dat was de conciërge die gezegd had dat Marchien wel wat inspiratie kon gebruiken.
Hoe het me jaren geleden lukte, zal ik hieronder vertellen.
Het was een vrijdagmiddag 1 juli 1994. Nadat ik mijn propedeuse had gehaald liep ik over de Prins Hendrikkade in versnelde pas richting de Oude Waal. Kavanbaa en ik waren net gestart met een Latrelatie en ik zou voor het eerst om 17:00 uur in zijn nieuwe woning zijn om Angel mee te nemen naar mijn huis.
Het was echter al 16:55 en ik voelde de drang om te gaan rennen. Te laat komen zou zo maar weer een aanleiding tot ruzie kunnen worden en dat was het laatste waar ik deze middag zin in had. Op mijn school aan de Droogbak, had ik een uur daarvoor een geweldig gesprek gevoerd met mijn mentor. Ik moest een eindverslag verdedigen en had dat met vlag en wimpel gedaan. Mijn mentor sprak vol lof over mijn inzet als student. Ik straalde maar had toch haast.
Plotseling verscheen er recht voor mij op de stoep een Indiase man met baard en een tulband om zijn hoofd. Hij stond voor me en zei: 'No hurry, hurry is worry!' 'But I am in a hurry', sprak ik met een lach op mijn gezicht. Het voelde een beetje als een scène uit een film, aangesproken worden op straat door een wildvreemd persoon en toch stilstaan om te horen wat er komen gaat.
Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn haast en ik stak, omdat hij erom vroeg, mijn hand uit. Lang keek hij naar de lijnen in mijn hand waarna hij 2 dingen zei. 'You are at the end of a relationship. Something special is going to come in your life'.
Later dan gepland arriveerde ik bij Kavanblaa en Angel. De woning leek perfect voor een alleenstaande vader. In de keuken raakten we in gesprek. ‘Het lijkt me een goed idee als we nu ook de vrijheid krijgen om te doen en laten met anderen wat we willen, hoorde ik Kavanblaa zeggen. Een schok golfde door mijn lichaam en zette zich vast als een kramp in mijn onderbuik. Dit was absoluut niet waar ik op zat te wachten. Het doek was gevallen, dit kon niet waar zijn.
Vanaf die dag veranderde er iets in mijn leven. Niet alleen was ik nu een vrijgezelle moeder, maar op bewustzijnsniveau gebeurde er ook van alles. ’s Nachts droomde ik over dingen die de week erop gebeurde, in mijn dromen wist ik regelmatig dat ik droomde en wanneer de grijze huistelefoon rinkelde leek ik te kunnen voorspellen wie er belde.
Het bijzondere was dat er in Amsterdam ook iets stond te gebeuren. Waar ik ook kwam voor studie, stage of om te feesten, steeds ontmoette ik mensen die in dezelfde flow leken te zitten. Welk boek ik ook las, het ging altijd precies over waar ik op dat moment mee bezig was in mijn leven. Dit was dus wat de man met de baard voorspeld had. Het was speciaal, ik voelde me volledig in tune met alles om mij heen.
Vorige week had ik een gesprek met een collega Marchien die in de kantine werkt. Het liep wat stroef omdat alles dat ik voorstelde onmogelijk leek. Opeens zag ik het, ik was teveel bezig met het vinden van de perfecte oplossing voor het probleem, terwijl er nog geen verbinding was tussen ons. Plotseling bedacht ik dat ik zou vragen of ze in de kracht van positiviteit gelooft. Haar antwoord was een volmondig ja en het gesprek kreeg een totaal andere wending.
Afgelopen vrijdag liep ik weer de kantine in om Marchien te groeten. ‘Dat jij naar mij toekwam en over die positiviteit begonnen bent, is zo bijzonder. Het voelt alsof je door iets daarboven gestuurd bent’, zei ze terwijl ze met haar arm naar het plafond wees. Ik moest lachen. Door wie ik gestuurd was, wist ik wel, dat was de conciërge die gezegd had dat Marchien wel wat inspiratie kon gebruiken.
Reacties
Een reactie posten