Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Liefdesverdriet en alles dat daar bij komt kijken is niet voor poppetjes. Liefdesverdriet is hardcore, een ieder die er geweest is, het geproefd heeft, zal dat erkennen, liefdesverdriet sucks big time. Maar wat gebeurt er nu precies wanneer je relatie tot een ongewenst of onverwacht einde komt. Fase 1: Je wordt overvallen door een schrikbarende gedachte dat er niet meer zoiets bestaat als jij en ik, wij samen. Opeens is het ik zielsalleen en dat is even slikken. Fase 2: Je probeert met man en macht vast te houden aan dat wat er niet meer is. Alsof dat maakt dat het niet over is. Fase 3: Je hoort en leest de hele dag liefdesliedjes en -verklaringen ook wanneer je er echt genoeg van hebt. De hele wereld lijkt wel happily in love, behalve jij. 
 Fase 4: Je ervaart een ongemakkelijk schaamtegevoel ten aanzien van je directe omgeving. Je hebt geen zin om uit te moeten leggen waarom het nu opeens over is. Niemand mag weten dat het echt over is. F

Mijn vrienden op Facebook. Ooit had ik er 140, dat vond ik een mooi rond getal. Tegenwoordig zijn het er 104 ook mooi. Wanneer ik nu naar de ‘vrienden’ op Facebook kijk, kan ik verschillende categorieën maken. De eerste en belangrijkste is toch mijn familie. Dan zijn er de aangetrouwde personen met nazaten. Een grote groep Boeddhisten Er zijn (ex)collega’s, oud-studiegenoten, ex-vriendjes, exen van familieleden, oud-buurtgenoten, mensen die ik ooit op Trance feestjes, mamacafé’s en moederbijeenkomsten ontmoette, exen van exen, vrienden van zussen, vrienden van vrienden, vrienden van exen, exen van vrienden, mensen van de yoga, kinderen van vrienden van mijn ouders en die enkeling die ik nergens onder wil plaatsen. In het echte niet digitale leven heb ik 1 vriend, mijn verloofde zogezegd en verder nog drie zussen die ik als 'beste vriendinnen' bestempeld heb. Natuurlijk zijn er dan nog een paar vrienden man of vrouw maar ik ben niet de persoon die een vaste vriendengroep heeft

Vorige week las ik op Facebook een bericht wat mij rijk zou maken. Vandaag zou er geld mijn kant opkomen als ik die bewuste dag, vorige week dus, enkel en alleen tekst zou knippen en plakken om het op mijn 'Wall' te plaatsen. Ik lachte erom en deed wat mij gevraagd werd. Vandaag bedacht ik opeens dat het de dag zou zijn en besloot mijn ogen goed open te houden. Met dit soort beloftes zit dat wat je 'zoekt' meestal in een klein hoekje en als je niet goed oplet, loop je er zo aan voorbij. Ik moest 's morgens even naar mijn werk komen om een wijziging in mijn vaste contract te ondertekenen. Natuurlijk had ik Dakini mee genomen naar dit gesprek. De dames in de kamer waar ik moest zijn, waren beiden zeer gecharmeerd van Dakini en ik vroeg aan degene die haar wilde vasthouden of het klopte dat zei ook een dochter heeft. "Nee helaas niet", was haar antwoord, we zijn al 7 jaar bezig met IVF behandelingen. En nu moeten we het zelf betalen, de verzekering vergoe

Op zich is aan een derde kind beginnen helemaal niet zo ingewikkeld als je zou denken. Het komt er op neer dat je, op het juiste moment, moet neuken met de persoon die je het liefst als de vader van dat derde kind wenst en dan… hoppa zwanger. Tenminste zo ging dat bij mij. Ik weet heus wel dat het bij vrouwen van mijn leeftijd, 40+ zogezegd, wel eens heel anders kan lopen. Sinds ik weet dat ik zo vruchtbaar ben, heb ik mijn partner met geen vinger meer aangeraakt, dat is de keerzijde van makkelijk zwanger raken. Vier kinderen is andere koek. De zwangerschap zelf liep zeer gesmeerd, de bevalling liep als een sneltrein (nog gesmeerder dus) en de kleine telg doet het waanzinnig in ons gezin, ze past er helemaal bij. Op mijn werk regelde ik het zo dat ik meteen mijn ouderschapsverlof op kon nemen tot en met de zomervakantie. Vandaar dat ik nu dag en nacht met m’n meisje ben en ook daar geniet ik enorm van. So far so good zou je zeggen. En zeg dat wel want ik besef me goed hoe gezegend ik b

In de krant van zaterdag 12 juni las ik op de voorpagina een artikel geschreven door Hanneloes Pen en Corrie Verkerk met de titel: 'De rem is eraf in Floradorp'. In dit artikel staat: 'Stefano en de twee broers - alle drie van Surinaamse komaf - staan niet op die lijst, maar zijn wel bekenden van de politie'. Ik vraag me af hoe mevrouw Pen en mevrouw Verkerk aan deze, mijns inziens totaal overbodige en stigmatiserende, informatie gekomen zijn. Hebben zij de jongens persoonlijk naar hun paspoort, geboorteakte, verblijfsvergunning of ander officieel document gevraagd waarop zichtbaar was dat de drie van Surinaamse komaf zijn? En wat betekent van Surinaamse komaf zijn eigenlijk? Mijn vader is geboren in Paramaribo, sinds zijn 9e is hij woonachtig in Nederland. Hij heeft sinds 1975 een Nederlands paspoort en is dus Nederlands staatsburger. Mijn moeders ouders waren Fries, maar mijn moeder woonde nooit in Friesland of Suriname. Wat is mijn afkomst eigenlijk, geboren in Utrec

Zaterdag hadden Patrick en ik het hartstikke druk. We moesten naar twee bruiloften en nog snel ook. De eerste bruiloft had een wat serieus karakter. Er was een dress code bedacht die er niet om loog; 'tenue de ville met een roze accent'. Zaterdagochtend stond ik vroeg op en verliet het huis in de hoop nog snel een outfit te vinden die er mee door kon. Rok tot op de knie, niet te hoge hakken, geen decolleté, dames mogen een hoed dragen, het viel allemaal niet mee. Mijn versie werd een rok net iets boven de knie met een knalroze netpanty en metalic groene pumps met plateau hakken. Aangekomen in Almelo bij het stadhuis wist ik niet wat ik zag. Een grote massa mensen drong de trappen op richting ingang terwijl een ingehuurd draaiorgel 'Op de Amsterdamse grachten' speelde. In de trouwzaal was het weer dringen geblazen. Op de eerste rij zaten de directe familieleden van het bruidspaar. Op de tweede rij herkende ik de feestcommissie of zoals het in de uitnodiging gestaan had:

Hemeltje Lief wat heb ik omgereden. Autorijden oftewel, kaart lezen, de topografie van Nederland en links of rechts uit elkaar houden daar ik ben er niet goed in. Na een lange en barre tocht door Amsterdam Noord kwamen Luna en ik eindelijk op het NDSM terrein aan. Nog even repeteerden we onze smoesjes om gratis binnen te komen. 'Luna jij bent 11, maar daar heb je het alleen over wanneer ze je er om vragen'. 'In welk jaar ben ik dan geboren?' vroeg Luna maar behalve links en rechts uit elkaar houden, kan ik ook niet rekenen dus duurde het even voordat ik zijn vraag kon beantwoorden. Aarzelend zei ik een jaartal. 'En hoe heet jij ook al weer mama?' "Hazal", zei ik zelfverzekerd, want dat was makkelijk te onthouden want lijkt op hazelnoot en dat is het lekkerste dat er is, hazelnootschuimtaart welteverstaan. Bij de gastenlijstbalie stond een rij, we namen onze posities in en ik herhaalde in het Spaans dat Luna niet zou mogen praten, ik zou het woo