Hij trok zwijgend zijn mouw omhoog.

Hemeltje Lief wat heb ik omgereden. Autorijden oftewel, kaart lezen, de topografie van Nederland en links of rechts uit elkaar houden daar ik ben er niet goed in. Na een lange en barre tocht door Amsterdam Noord kwamen Luna en ik eindelijk op het NDSM terrein aan. Nog even repeteerden we onze smoesjes om gratis binnen te komen.

'Luna jij bent 11, maar daar heb je het alleen over wanneer ze je er om vragen'. 'In welk jaar ben ik dan geboren?' vroeg Luna maar behalve links en rechts uit elkaar houden, kan ik ook niet rekenen dus duurde het even voordat ik zijn vraag kon beantwoorden. Aarzelend zei ik een jaartal. 'En hoe heet jij ook al weer mama?' "Hazal", zei ik zelfverzekerd, want dat was makkelijk te onthouden want lijkt op hazelnoot en dat is het lekkerste dat er is, hazelnootschuimtaart welteverstaan.

Bij de gastenlijstbalie stond een rij, we namen onze posities in en ik herhaalde in het Spaans dat Luna niet zou mogen praten, ik zou het woord doen.
Zodra we aan de beurt waren pakte het meisje of de jonge vrouw ook goed, een aan elkaar geniet pakketje lijsten waar met pen allerlei namen bij geschreven waren. Ik vertelde haar mijn nieuwe naam en ze vroeg me bij wie ik dan op de lijst zou moeten staan. Ook dit vertelde ik haar maar op de papieren voor haar was nergens een Hazal te ontdekken. Met haar rechterhand pakte ze de stempel en drukte hem stevig op het rode inktkussen. "Met wie ben je?" vroeg ze terwijl ze de stempel ophield. Ik wees naar Luna zonder zijn leeftijd te verklappen en hij trok zwijgend zijn mouw omhoog.

Nadat we allebei een rood 'betaald' op onze pols gekregen hadden liepen we vriendelijk lachend langs de mannen in zwarte uniformachtige pakken met oortjes in hun oor. In mijn tas zat een flesje water wat ik eigenlijk niet mee mocht nemen maar een glimlach op z'n tijd doet wonderen merkte ik.

Op het terrein zag ik;
Alexa en Wendy beiden roodharig en gekleed in donkerbruine kleding,'s winters wonen ze in tropische oorden en laten daar sexy hippie kleding maken die ze in de zomer op de festivals in Nederland en omgeving verkopen terwijl ze met hun grote legergroene bus met bed, kast en kaptafel van de ene naar de andere plek rijden. Om hen heen zwerven altijd mannen van alle soorten en maten met meestal lang haar, tatoeages en of bruine ogen.

Verderop zat Liza, ze is een lange blonde vrouw die altijd overal foto's loopt te maken. Nu zat ze met haar HTC Hero te sms'en vermoedde ik. Liza doet altijd 1000 projecten die stuk voor stuk razend interessant zijn en waar ik soms een beetje jaloers op ben omdat het er van een afstandje uitziet als een gezellig kunstzinnig samenwerkingsverband met haar vrienden, ideaal lijkt mij.

Naast Liza d'r tent stond David te drummen. Hij droeg zijn geluksketting met een grote witte schelp zoals schelpen er feitelijk uit horen te zien. Om zijn prachtige zwarte dik krullende lange haar een sjaal en een trainingsjasje boven zijn versleten spijkerbroek. Ik durf te wedden dat er in één van zijn broekzakken een blacklight of zakmes heeft gezeten maar dat heb ik maar niet getest.
Het opvallende aan David vind ik dat hij ontzettend goed door heeft wat de vreemde trekjes van zijn vrienden zijn. En dat hij over allen de meest gevatte grappen maakt. Daarom moet ik altijd vreselijk hard om David lachen als hij op dreef is. Want dit doet hij het liefst waar degene in kwestie zelf bij is.

Voor het eerst sprak ik met Patty of is het Patti, helaas weet ik dat niet met zekerheid te stellen. Vroeger woonden we beiden in Oud West. Naar elkaars knappe partner staren zit er nu niet meer in. Dat komt één doordat zij in het centrum en ik in de Watergraafsmeer woon en twee omdat we beiden van die bewuste partners gescheiden zijn.

Ook sprak ik met Benno, we hadden het over onze zonen. De zijne is een soort figuur uit een kinderboek over anarchisme de mijne een autodidact op het gebeid van het zichzelf vermaken op festivals. Benno wilde een vergelijking maken met als beeldspraak de overval toen zijn zoon hem van achteren besloop en met één hand een greep deed in de broekzak van zijn vader om er met de laatste euro’s vandoor te gaan. Ik lachte hard en liep door richting het podium waar ik plotsklaps Marlies zag lopen.
Marlies is zo moet je weten, een prachtige stralende 40 jarige vrouw die ervoor gezorgd heeft dat ik 7 jaar geleden met Patrick ging neuken. Het gevolg daarvan was dat Patrick en ik nu nog steeds bij elkaar zijn. Gisteren leek het mij het juiste moment Marlies eens te bedanken daarvoor. Ze lachte bescheiden en kocht een lekker drankje voor me.
Zo verstreek de middag en begon de avond. Luna en ik aten hamburgers en pannenkoeken, hij dronk cola sinas en ik spa blauw, we dansten op muziek en om negen uur besloten we om naar huis te rijden.

Zodra ik achter het stuur stapte zag ik dat ik de lampen had laten branden. Ik voelde een gigantische irritatie opkomen, die ik goed kon gebruiken voor mijn; Mindfulness-moeilijke-momenten-ademruimte-kalender die ik vorige week maar half had ingevuld maar ik deze week wel vol maak. Luna sprong meteen op en rende naar de achterkant van mijn minuscule autootje. Hij duwde en duwde maar de arme jongen kreeg de auto niet in beweging. 'Mama ik ga wel even wat mannen zoeken', riep hij terwijl hij wegsprintte richting de ingang van het festival.

Het duurde even voordat de mannen die hij aangesproken had, met hem mee wilden lopen maar uiteindelijk renden er drie mannen achter mij aan. Niet slecht op zich maar mijn bougies waren verzopen zo sprak een grijze man met een Arabisch accent. Met zijn beide wijsvingers beelde hij de bougies uit maar ik begreep er helemaal niets van en nadat hij mij niet kon vertellen hoelang ik zou moeten wachten totdat de bougies weer ‘droog’ zouden zijn besloot ik hem verder geen aandacht te geven. Voordat hij gehaast wegfietste adviseerde hij mij nog snel dat ik even lid moest worden van de ANWB.
Gelukkig was de andere man wat geduldiger. Hij belde wat vrienden op en instrueerde ze om een geel koord en startkabels mee te nemen.

Al met al was het probleempje binnen een half uur opgelost en konden Luna en ik eindelijk aan de terugweg beginnen. Deze was stukken langer dan de heenweg, mede doordat ik niet meer wist of ik richting Volendam of Purmerend moest rijden en in al mijn stress voor de Purmerend koos. Er openbaarde zich wederom een Mindfulness-moeilijke-momenten-ademruimte-kalender optie.

Al vloekend en tierend sprak ik tot mijzelf dat ik me best zo mocht voelen en toen we een dik half uur later eindelijk de straat in reden was ik dood en dood op.
Luna stuurde ik naar bed en zelf ging ik nog even op een meditatiekussen zitten. Hemeltje Lief wat een dag en dan te bedenken dat we dat allemaal te danken hebben aan de here Jezus die ooit op het geniale idee kwam om zittende op een wolk ter hemel te varen.