Huwelijk in het kwadraat
Zaterdag hadden Patrick en ik het hartstikke druk. We moesten naar twee bruiloften en nog snel ook. De eerste bruiloft had een wat serieus karakter. Er was een dress code bedacht die er niet om loog; 'tenue de ville met een roze accent'. Zaterdagochtend stond ik vroeg op en verliet het huis in de hoop nog snel een outfit te vinden die er mee door kon. Rok tot op de knie, niet te hoge hakken, geen decolleté, dames mogen een hoed dragen, het viel allemaal niet mee. Mijn versie werd een rok net iets boven de knie met een knalroze netpanty en metalic groene pumps met plateau hakken.
Aangekomen in Almelo bij het stadhuis wist ik niet wat ik zag. Een grote massa mensen drong de trappen op richting ingang terwijl een ingehuurd draaiorgel 'Op de Amsterdamse grachten' speelde. In de trouwzaal was het weer dringen geblazen. Op de eerste rij zaten de directe familieleden van het bruidspaar. Op de tweede rij herkende ik de feestcommissie of zoals het in de uitnodiging gestaan had: 'het bruidspersoneel'. Een enkele oud tante of oom die slecht ter been was had ook een zitplaats en voor de rest moesten de gasten staan. Met z'n 300'en stonden we bil aan bil en arm in arm te staren naar de achterkanten van de stoelleuningen waar het bruidspaar op zat. De ambtenaar nam het woord. Hij zei dat het huwelijk al sinds mensenheugenis bestaat, wat natuurlijk je reinste onzin is. Ook maakte hij grappen waar behalve hijzelf wat klapvee naast mij hard om moest lachen.
Na 45 minuten klonken de verlossende woorden: 'Jullie mogen weer naar buiten', en de massa zette zich gedwee in beweging. Op de traptreden namen we onze plaatsen in en nadat het bruidspaar door de belleblaasbellen naar hun oldtimer was gelopen, vertrokken we allen op weg naar het landhuis. Tijdens de huwelijksvoltrekking was het mij al opgevallen dat ik als enige kleurling, roetmop, halfbloed, allochtoon, buitenlander of zo u wilt een exotisch bonbonnetje was. Zodra we de oprijlaan van het paleisje opreden, zag ik zowaar twee 'bruine' mannen. Waren zij ook uitgenodigd? Zou ik gelukkig niet de enige met een tint zijn? Allerlei vragen flitsten door mijn hoofd maar nog voor ik ze kon beantwoorden werd mij duidelijk wat hun bijdrage voor die dag was. Met hun armen wezen ze ons waar Patrick zijn Toyota Avensis moest parkeren, naast de Bentley van suikeroom zus en tegenover de Jaguar van suikertante zo. Altijd fijn om je plek te kennen.
Ik tuitte mijn lipgloss lippen en haalde mijn hand door mijn krullen alvorens ik samen met Patrick richting ingang liep. Het eerste dat ik zag was een lange rij. Er moesten foto’s van de gasten gemaakt worden. Daarna was er weer een rij; we moesten al in het gastenboek schrijven hoe we de dag ervaren hadden, wat ik een lastige vond. Vervolgens mochten we eindelijk de rode loper over de hal in. Op een bijzettafeltje zag ik een foto met de ouders van de bruid en tussen hen in de koningin met een bokkenpruik op. Aan de muren hingen portretten van vorige bewoners zo’n honderd jaar geleden. Aan de hoge plafonds hingen kristallen kroonluchters en op de vloer in de gang lag marmer. Ik deed mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden.
We stonden ondertussen in rij drie; roze champagne. Waar na rijtje vier volgde; bruidstaart. Na al deze rijen mochten we eindelijk even uitrusten op het bordes en uitkijken over het park dat dienst deed als tuin. Vele voetbalvelden breed en lang waren de grasvelden die voor ons oog uitstrekten. Ik baalde dat Luna er niet was, hij had heerlijk kunnen voetballen. In de verre verte schitterde een fontein en achter de lage heggetjes zag ik allerlei bloemen bloeien die veel weg hadden van een Engelse tuin zoals je die in Jane Austins verhalen zou aantreffen.
We waren nog lang niet klaar want voordat we rond half vijf weer richting bewoonde wereld zouden afreizen moesten we het gloednieuwe echtpaar nog wel even feliciteren. En we waren niet de enige met deze wens, voor ons stonden in drie dikke rijen opgesteld zo’n 153 gasten te trappelen van ongeduld.
Het handje schudden verliep voorspoedig en zodra we dit gedaan hadden renden we naar onze auto om plankgas naar Amsterdam te rijden. We hadden precies 82 minuten om te koken, eten, verkleden en vertrekken naar bruiloft nummer twee. Deze bruiloft had een veel vrolijker karakter. Bij binnenkomst kregen we een bloemenkrans om en een cocktail in onze handen gedrukt. Vijf minuten later kwamen de in de echt verbonden man en vrouw blij dansend de feestzaal binnen. Het feest kon beginnen.
Ik ontmoette Dalia, mixie moksi, met donkerbruine ogen die meer leken te zien dan ik in eerste instantie bloot wilde geven. Ook was daar Marcel, hij is de uitvinder van ADHD en leek een overdosis speed te hebben gesnoven. Hij stuiterde wild met zijn armen zwaaiend door de zaal en sprong van de hak op de tak. Er viel met de beste wil geen touw aan zijn verhaal vast te knopen. Ook Carla was van de partij. Haar stralende ogen knipperden kort toen ik Dalia zei om Carla eens goed in haar prachtige ogen aan te kijken. Even deed Carla alsof ze me niet hoorde maar twee tellen later draaide ze zich om en sprak met haar licht schorre stem; ‘Hoorde ik daar een complimentje?’
Plotseling stond Jesper, Dalia’s vriend bij ons. “Weet je dat Jesper een ontzettend knappe vriendin heeft? Vroeg ik hem. Zowel Dalia als Jesper stonden met hun mond vol tanden, ik giechelde en liep richting Patrick. Flirten met vrouwen blijft één van mijn favoriete bezigheden.
Het feest liep ten einde en nadat we gedag gezegd hadden, stapten Patrick en ik in mijn Subaru Mini Jumbo. De volgende dag vergeleken we de twee feesten en kwamen we tot de overtuigende conclusie dat het huwelijk aan ons niet besteed is. Blij met deze conclusie, rolden we slap van de lach ons bed weer in om daar de eerste paar uur niet meer uit te komen.
Mailin Fleur Landvreugd
Aangekomen in Almelo bij het stadhuis wist ik niet wat ik zag. Een grote massa mensen drong de trappen op richting ingang terwijl een ingehuurd draaiorgel 'Op de Amsterdamse grachten' speelde. In de trouwzaal was het weer dringen geblazen. Op de eerste rij zaten de directe familieleden van het bruidspaar. Op de tweede rij herkende ik de feestcommissie of zoals het in de uitnodiging gestaan had: 'het bruidspersoneel'. Een enkele oud tante of oom die slecht ter been was had ook een zitplaats en voor de rest moesten de gasten staan. Met z'n 300'en stonden we bil aan bil en arm in arm te staren naar de achterkanten van de stoelleuningen waar het bruidspaar op zat. De ambtenaar nam het woord. Hij zei dat het huwelijk al sinds mensenheugenis bestaat, wat natuurlijk je reinste onzin is. Ook maakte hij grappen waar behalve hijzelf wat klapvee naast mij hard om moest lachen.
Na 45 minuten klonken de verlossende woorden: 'Jullie mogen weer naar buiten', en de massa zette zich gedwee in beweging. Op de traptreden namen we onze plaatsen in en nadat het bruidspaar door de belleblaasbellen naar hun oldtimer was gelopen, vertrokken we allen op weg naar het landhuis. Tijdens de huwelijksvoltrekking was het mij al opgevallen dat ik als enige kleurling, roetmop, halfbloed, allochtoon, buitenlander of zo u wilt een exotisch bonbonnetje was. Zodra we de oprijlaan van het paleisje opreden, zag ik zowaar twee 'bruine' mannen. Waren zij ook uitgenodigd? Zou ik gelukkig niet de enige met een tint zijn? Allerlei vragen flitsten door mijn hoofd maar nog voor ik ze kon beantwoorden werd mij duidelijk wat hun bijdrage voor die dag was. Met hun armen wezen ze ons waar Patrick zijn Toyota Avensis moest parkeren, naast de Bentley van suikeroom zus en tegenover de Jaguar van suikertante zo. Altijd fijn om je plek te kennen.
Ik tuitte mijn lipgloss lippen en haalde mijn hand door mijn krullen alvorens ik samen met Patrick richting ingang liep. Het eerste dat ik zag was een lange rij. Er moesten foto’s van de gasten gemaakt worden. Daarna was er weer een rij; we moesten al in het gastenboek schrijven hoe we de dag ervaren hadden, wat ik een lastige vond. Vervolgens mochten we eindelijk de rode loper over de hal in. Op een bijzettafeltje zag ik een foto met de ouders van de bruid en tussen hen in de koningin met een bokkenpruik op. Aan de muren hingen portretten van vorige bewoners zo’n honderd jaar geleden. Aan de hoge plafonds hingen kristallen kroonluchters en op de vloer in de gang lag marmer. Ik deed mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden.
We stonden ondertussen in rij drie; roze champagne. Waar na rijtje vier volgde; bruidstaart. Na al deze rijen mochten we eindelijk even uitrusten op het bordes en uitkijken over het park dat dienst deed als tuin. Vele voetbalvelden breed en lang waren de grasvelden die voor ons oog uitstrekten. Ik baalde dat Luna er niet was, hij had heerlijk kunnen voetballen. In de verre verte schitterde een fontein en achter de lage heggetjes zag ik allerlei bloemen bloeien die veel weg hadden van een Engelse tuin zoals je die in Jane Austins verhalen zou aantreffen.
We waren nog lang niet klaar want voordat we rond half vijf weer richting bewoonde wereld zouden afreizen moesten we het gloednieuwe echtpaar nog wel even feliciteren. En we waren niet de enige met deze wens, voor ons stonden in drie dikke rijen opgesteld zo’n 153 gasten te trappelen van ongeduld.
Het handje schudden verliep voorspoedig en zodra we dit gedaan hadden renden we naar onze auto om plankgas naar Amsterdam te rijden. We hadden precies 82 minuten om te koken, eten, verkleden en vertrekken naar bruiloft nummer twee. Deze bruiloft had een veel vrolijker karakter. Bij binnenkomst kregen we een bloemenkrans om en een cocktail in onze handen gedrukt. Vijf minuten later kwamen de in de echt verbonden man en vrouw blij dansend de feestzaal binnen. Het feest kon beginnen.
Ik ontmoette Dalia, mixie moksi, met donkerbruine ogen die meer leken te zien dan ik in eerste instantie bloot wilde geven. Ook was daar Marcel, hij is de uitvinder van ADHD en leek een overdosis speed te hebben gesnoven. Hij stuiterde wild met zijn armen zwaaiend door de zaal en sprong van de hak op de tak. Er viel met de beste wil geen touw aan zijn verhaal vast te knopen. Ook Carla was van de partij. Haar stralende ogen knipperden kort toen ik Dalia zei om Carla eens goed in haar prachtige ogen aan te kijken. Even deed Carla alsof ze me niet hoorde maar twee tellen later draaide ze zich om en sprak met haar licht schorre stem; ‘Hoorde ik daar een complimentje?’
Plotseling stond Jesper, Dalia’s vriend bij ons. “Weet je dat Jesper een ontzettend knappe vriendin heeft? Vroeg ik hem. Zowel Dalia als Jesper stonden met hun mond vol tanden, ik giechelde en liep richting Patrick. Flirten met vrouwen blijft één van mijn favoriete bezigheden.
Het feest liep ten einde en nadat we gedag gezegd hadden, stapten Patrick en ik in mijn Subaru Mini Jumbo. De volgende dag vergeleken we de twee feesten en kwamen we tot de overtuigende conclusie dat het huwelijk aan ons niet besteed is. Blij met deze conclusie, rolden we slap van de lach ons bed weer in om daar de eerste paar uur niet meer uit te komen.
Mailin Fleur Landvreugd
Mooi verhaal ;-)
BeantwoordenVerwijderenXx Charlie