Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Op zich is aan een derde kind beginnen helemaal niet zo ingewikkeld als je zou denken. Het komt er op neer dat je, op het juiste moment, moet neuken met de persoon die je het liefst als de vader van dat derde kind wenst en dan… hoppa zwanger. Tenminste zo ging dat bij mij. Ik weet heus wel dat het bij vrouwen van mijn leeftijd, 40+ zogezegd, wel eens heel anders kan lopen. Sinds ik weet dat ik zo vruchtbaar ben, heb ik mijn partner met geen vinger meer aangeraakt, dat is de keerzijde van makkelijk zwanger raken. Vier kinderen is andere koek. De zwangerschap zelf liep zeer gesmeerd, de bevalling liep als een sneltrein (nog gesmeerder dus) en de kleine telg doet het waanzinnig in ons gezin, ze past er helemaal bij. Op mijn werk regelde ik het zo dat ik meteen mijn ouderschapsverlof op kon nemen tot en met de zomervakantie. Vandaar dat ik nu dag en nacht met m’n meisje ben en ook daar geniet ik enorm van. So far so good zou je zeggen. En zeg dat wel want ik besef me goed hoe gezegend ik b

In de krant van zaterdag 12 juni las ik op de voorpagina een artikel geschreven door Hanneloes Pen en Corrie Verkerk met de titel: 'De rem is eraf in Floradorp'. In dit artikel staat: 'Stefano en de twee broers - alle drie van Surinaamse komaf - staan niet op die lijst, maar zijn wel bekenden van de politie'. Ik vraag me af hoe mevrouw Pen en mevrouw Verkerk aan deze, mijns inziens totaal overbodige en stigmatiserende, informatie gekomen zijn. Hebben zij de jongens persoonlijk naar hun paspoort, geboorteakte, verblijfsvergunning of ander officieel document gevraagd waarop zichtbaar was dat de drie van Surinaamse komaf zijn? En wat betekent van Surinaamse komaf zijn eigenlijk? Mijn vader is geboren in Paramaribo, sinds zijn 9e is hij woonachtig in Nederland. Hij heeft sinds 1975 een Nederlands paspoort en is dus Nederlands staatsburger. Mijn moeders ouders waren Fries, maar mijn moeder woonde nooit in Friesland of Suriname. Wat is mijn afkomst eigenlijk, geboren in Utrec

Zaterdag hadden Patrick en ik het hartstikke druk. We moesten naar twee bruiloften en nog snel ook. De eerste bruiloft had een wat serieus karakter. Er was een dress code bedacht die er niet om loog; 'tenue de ville met een roze accent'. Zaterdagochtend stond ik vroeg op en verliet het huis in de hoop nog snel een outfit te vinden die er mee door kon. Rok tot op de knie, niet te hoge hakken, geen decolleté, dames mogen een hoed dragen, het viel allemaal niet mee. Mijn versie werd een rok net iets boven de knie met een knalroze netpanty en metalic groene pumps met plateau hakken. Aangekomen in Almelo bij het stadhuis wist ik niet wat ik zag. Een grote massa mensen drong de trappen op richting ingang terwijl een ingehuurd draaiorgel 'Op de Amsterdamse grachten' speelde. In de trouwzaal was het weer dringen geblazen. Op de eerste rij zaten de directe familieleden van het bruidspaar. Op de tweede rij herkende ik de feestcommissie of zoals het in de uitnodiging gestaan had:

Hemeltje Lief wat heb ik omgereden. Autorijden oftewel, kaart lezen, de topografie van Nederland en links of rechts uit elkaar houden daar ik ben er niet goed in. Na een lange en barre tocht door Amsterdam Noord kwamen Luna en ik eindelijk op het NDSM terrein aan. Nog even repeteerden we onze smoesjes om gratis binnen te komen. 'Luna jij bent 11, maar daar heb je het alleen over wanneer ze je er om vragen'. 'In welk jaar ben ik dan geboren?' vroeg Luna maar behalve links en rechts uit elkaar houden, kan ik ook niet rekenen dus duurde het even voordat ik zijn vraag kon beantwoorden. Aarzelend zei ik een jaartal. 'En hoe heet jij ook al weer mama?' "Hazal", zei ik zelfverzekerd, want dat was makkelijk te onthouden want lijkt op hazelnoot en dat is het lekkerste dat er is, hazelnootschuimtaart welteverstaan. Bij de gastenlijstbalie stond een rij, we namen onze posities in en ik herhaalde in het Spaans dat Luna niet zou mogen praten, ik zou het woo

‘Doe maar tennissokken of een pen. Tennisballen mag ook’. Wat ik me van Alfreds verjaardagen herinner is de daaraan voorafgaande zoektocht naar het onvindbare cadeau. Totdat ik besefte dat Alfred niet blij te maken is met cadeaus, want pennen, tennissokken en -ballen heeft hij in overvloed. Zo weet ik nog goed het moment dat de Herengracht leeggehaald moest worden voor de verhuizing. In de berging beneden vond ik een ton van een meter hoog propvol met oude tennisballen. Daarnaast stonden twee overvolle vuilniszakken eveneens gevuld met gebruikte tennisballen. Uit beleefdheid, je mag nou eenmaal niet andermans spullen weg kegelen zonder toestemming van de eigenaar, iedereen weet dat, vroeg ik of deze ballast mee moest naar het nieuwe huis.  Met de ton en één van de vuilniszakken onder mijn armen geklemd wrong ik me reeds door de deuropening richting het grofvuil toen het antwoord van Alfred tot mij door begon te dringen. ‘Nee, absoluut niet wegdoen, die kunnen we nog gebruiken’, spr

Gisteravond was ik op een vrouwenavond. Mijn Amerikaanse vriendin Dalia, vierde haar verjaardag door een viering van het vrouw-zijn. Van tevoren had Dalia ons gevraagd om een persoonlijk iets te schenken. Dat kon een gedicht, tekening, massage, lied of ritueel zijn. Mijn cadeau voor haar was een zelfgemaakte reeks kaartjes met teksten ter inspiratie om dagelijks aan het begin van de dag te bekijken. In de praktijkruimte op het Leidseplein waar Dalia een ruimte huurt, rook het naar verbrande salie toen ik de trappen op kwam lopen. Het bordje met de tekst “Shoes off”, maakte dat ik mijn cowboyboots uittrok en op blote voeten de ruimtes betrad. Ik ontmoette Adriana een kersverse moeder met aan haar borst Eva van 5 weken oud. Ik vroeg haar naar de bevalling. ‘Het was precies wat ik nodig had’, antwoordde ze,’ en het resultaat mag er zijn. Dat begreep ik maar ik doelde op het proces van de weeën en het persen, vaak behoorlijk intensief zoniet vreselijk pijnlijk. Adriana sprak langzaam en za

Er moesten vandaag verhuisdozen ingepakt worden. Ik had daar helemaal geen zin in. Het is namelijk heel moeilijk om iets in te moeten pakken terwijl het goed mogelijk is dat je het een uur later weer nodig hebt. Zo miste ik de servetten, mijn woordenboek en de geeltjes maar vond ik daarentegen wel rietjes, kneedgum en aangebroken fles rode wijn terwijl ik een e-mail aan het beantwoorden was en de notulen moest uitwerken, altijd handig. Mijn collega Pascal begon in te pakken. Hij is daar heel goed ik, hij haalt nog net niet zijn arm over zijn bureau met de verhuisdoos onder de rand om alles erin te kieperen maar het komt in de buurt. Om de vijf minuten stond hij naast mijn bureau met een duidelijk gespeelde geëmotioneerde blik in zijn ogen. ´Mailin een cadeau in verband met je vervroegde pensioen´, of ´Hier ik weet dat je er al jaren van droomt´. Hoe zijn openingszin ook begon er volgde steevast een cadeau waar ik helemaal niet op zat te wachten. Zo ontving ik een twee jaar oude ROC