Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

‘Je wilt toch dat ik eerlijk tegen je ben, vroeg Duco. Carlotta draaide zich van hem weg en trok de deken met zich mee. ‘Trek niet zo en geef eens antwoord, ik vraag je iets’. Carlotta wilde geen antwoord geven. Het was haar duidelijk waar dit gesprek heen zou gaan. ‘Dus ben ik eerlijk, vervolgde Duco zijn monoloog, ik heb totaal geen zin om vandaag naar je ouders te gaan’. Duco duwde tegen haar schouder en trok aan de deken maar toen Carlotta daar niet op reageerde sprong hij plotseling uit bed. ‘Je bekijkt het maar’, hoorde Carlotta en daarna voelde ze een koude windvlaag over haar naakte lichaam glijden, ze verstijfde. Duco was op zo’n manier het bed uitgegaan dat de deken aan het voeteneind was komen te liggen. In de badkamer hoorde Carlotta duidelijk hoe hij de douchekraan opendraaide. Het water kletterde tegen de tegels. Duco had de gewoonte de kraan vast aan te zetten terwijl hij naar het toilet ging, iets waar Carlotta vaak over geklaagd had. Ze stond op, haar hele lichaa

Op scholengemeenschap De Horizon vertrokken collega’s meestal rond een uur of vijf. Deze middag zat Ruben alleen in zijn kamer achter z’n computer, zoals hij dat na het lesgeven eigenlijk altijd deed. Het lege document staarde hem verwachtingsvol aan.  Straks zou hij een bezoek brengen aan zijn vader die al een maand opgenomen was in het ziekenhuis en zo vermoedde Ruben het niet heel veel langer meer zou maken. Izaak, want zo noemde Ruben zijn vader sinds hij zelf puber was, had de leeftijd van 92 jaar bereikt. Iets dat zowel Ruben als Izaak zelf erg verbaasd had. Izaak had een wild leven geleid, niet vies van drank en tabak. Al meerdere keren hadden zijn hart en longen geprotesteerd maar telkens was door een groot wonder de boel met een sisser afgelopen.  Een maand geleden echter was het anders. Er zat een tumor in zijn longen en na de bodyscan was duidelijk geworden dat er uitzaaiingen waren die niet meer operatief verwijderd konden worden. Izaak had altijd gezegd: ‘Wanneer ik onder

Het was kouder in Geneve dan Daniel Wijs gedacht had. Tijdens zijn vorige bezoek aan zijn baas had hij te veel kleding aangetrokken, daarom was hij op het idee gekomen om wat minder mee te nemen. Daniel vond het best stoer dat hij nu zonder de weg te vragen naar het hoofdkantoor kon reizen.  De eerste keren was hij regelmatig op de verkeerde halte uitgestapt. Daniel was iemand die geen gevoel voor richting bezat en als kind al verdwaalde hij regelmatig. Zo was hij ooit in het stadspark de weg kwijt geraakt en had voor zijn gevoel uren rond gelopen steeds langs het zelfde paadje. Totdat een oude vrouw hem aangesproken had. Zij zat met haar kleine hondje op een bank en had hem al drie keer voorbij zien lopen waarbij zijn gezicht, zo zei ze hem later, steeds droeviger geleken had. Het was Daniel al een paar keer gelukt om op verschillende manieren vanaf de halte naar het kantoor te lopen. Hij begon er plezier in te krijgen. Vandaag had hij zichzelf een doel gesteld, hij was opzettelij

Van de buitenkant leek ‘La Sosa’ totaal niet op de foto die Charlie op internet had gezien. Daarom was ze er ook al twee keer voorbij gelopen. Pas toen de live muziek begon en het eerste danspaar de vloer betrad, herkende Charlie de sfeer waarvan ze thuis had gedacht hem hier aan te treffen. ‘La Sosa’ was een tangosalon zoals je die in documentaires zag, spiegels aan de muren, kroonluchter aan het plafond en een echte houten glimmende dansvloer. Uit de leren schoudertas die ze die ochtend op de hippiemarkt gekocht had, graaide Charlie haar pen en opschrijfboekje. Er stond al veel in maar een echt verhaal moest ze nog maken. Het leek wel of er gewoon teveel gebeurde en Charlie bang was dat wanneer ze haar ogen op het papier zou richten ze bijzondere momenten zou missen. Haar pen legde ze op de bladzijde waar ruimte was om te schrijven en klapte het boekje dicht. Hoewel Charlie in een stad was waar waarschijnlijk niemand haar woorden zou kunnen ontcijferen, wilde ze het risico niet lop

“Elisabeth Dorothé Elschot”, galmt het door de stationshal. Het is een dinsdagochtend kwart voor negen wanneer Lisa op weg is naar haar werk. Het voelt alsof iemand haar plotseling een duw tegen haar schouder geeft, wanneer ze haar naam door de luidsprekers hoort vloeien. Het irriteert Lisa dat ze nu moet gaan achterhalen wat er aan de hand is terwijl ze haast heeft en in de verte haar tram klaar ziet staan. Even overweegt ze de boel te negeren maar nog voor ze zich weer in beweging kan zetten, hoort ze opnieuw haar naam en nu ook het verzoek zich bij de informatiebalie te melden. De vrouw achter de balie heeft kort grijs haar. Op het naambordje aan haar blouse leest Lisa: Hedy Rolinga. Om haar nek hangt een plastic ketting met daaraan een leesbril. Het eerste dat opvalt nadat Lisa eindelijk aan de beurt is en haar verhaal verteld heeft, is het Vlaamse accent dat de vrouw heeft. Er verschijnt een frons op het voorhoofd van Hedy en ze vraagt of het goed is wanneer ze dit even met haa

'The night is still young', fluisterde hij in haar oor terwijl zij een klein slokje van haar Spa Blauw nam. Het zag er waarschijnlijk spannender uit dan het was, want op dit soort momenten kon ze Benno helemaal niet goed verstaan. Al jaren geleden was het Doortje opgevallen dat haar gehoor slechter geworden was en het leek wel of Benno hier geen rekening mee wilde houden. Heel vaak wanneer ze uitgingen fluisterde hij in haar oor en heel vaak maakte zij er de volgende dag een enorme ruzie om. Maar vanavond had ze zich voorgenomen geen ruzie te gaan maken. Ze had hem immers wel verstaan hoewel ze vaak 'ja' knikte voordat goed en wel tot haar doordrong wat Benno precies gezegd had. Het was half drie geweest en de vrienden van Benno waren stuk voor stuk vreselijk dronken. Gerry had al twee keer geprobeerd haar hand te pakken als Benno even niet oplette en Doortje wist niet goed hoe ze hierop moest reageren. Daarom had ze beide keren gedaan alsof een sms gekregen had en wa