Met haar ogen tot spleetjes en haar duim tegen haar mond
“Elisabeth Dorothé Elschot”, galmt het door de stationshal. Het is een dinsdagochtend kwart voor negen wanneer Lisa op weg is naar haar werk. Het voelt alsof iemand haar plotseling een duw tegen haar schouder geeft, wanneer ze haar naam door de luidsprekers hoort vloeien. Het irriteert Lisa dat ze nu moet gaan achterhalen wat er aan de hand is terwijl ze haast heeft en in de verte haar tram klaar ziet staan. Even overweegt ze de boel te negeren maar nog voor ze zich weer in beweging kan zetten, hoort ze opnieuw haar naam en nu ook het verzoek zich bij de informatiebalie te melden.
De vrouw achter de balie heeft kort grijs haar. Op het naambordje aan haar blouse leest Lisa: Hedy Rolinga. Om haar nek hangt een plastic ketting met daaraan een leesbril. Het eerste dat opvalt nadat Lisa eindelijk aan de beurt is en haar verhaal verteld heeft, is het Vlaamse accent dat de vrouw heeft. Er verschijnt een frons op het voorhoofd van Hedy en ze vraagt of het goed is wanneer ze dit even met haar collega gaat overleggen.
Lisa ziet hoe Hedy Rolinga van haar draaistoel afstapt. Ook ziet Lisa dat Hedy terwijl ze hoest geen hand voor haar mond houdt en het laatste dat Lisa ziet voordat Hedy door een deur naar een andere ruimte verdwijnt, is dat Hedy haar leesbril met een puntje van haar blouse schoon wrijft. Er gaan ongeveer vier minuten voorbij voordat Hedy met een jonge blonde slanke man terug komt door de deur. Hedy gaat weer zitten maar de blonde man staat naast haar en neemt het woord.
Zodra hij begint te praten verschijnt er een glimlach op zijn gezicht en herkent Lisa zijn stem als dezelfde stem in de hal. “Jij bent Elisabeth Elschot, we hebben iets gevonden.” zegt hij en zonder op haar reactie te wachten laat hij haar een mapje met reispapieren zien. Lisa herkent het meteen en terwijl ze haar hand ophoudt om het aan te pakken, voelt ze haar wangen warm worden.
‘Ja ik ben Lisa’, roept ze enthousiast, een kleine druppel spuug vliegt uit haar mond en valt in haar hand. Snel veegt ze haar hand af aan haar broek en legt hem op de balie naast een pen.
“Mag ik jouw identiteitsbewijs zien” vraagt de man nu minder vriendelijk. Voordat Lisa opzoek gaat naar het document denkt ze even na. Met haar ogen tot spleetjes en haar duim tegen haar mond lijkt ze op haar vader wanneer hij aan het schaken is. Dan zonder dat ze haar ogen opent, gaat ze met haar hand naar de achterzak van haar spijkerbroek en sneller dan Hedy kan vermoeden, trekt Lisa haar portemonnee uit haar broekzak.
Later die dag wanneer Lisa pauze neemt om een sigaret te roken, denkt ze terug aan wat Hedy Rolinga haar zei. ‘Als u zaterdag in mijn geboortestad Antwerpen bent, beloof me dan dat u ook even langs mijn oude buurtkroegje ‘De Ontgoocheling’ gaat en daar mijn groeten overbrengt.
De vrouw achter de balie heeft kort grijs haar. Op het naambordje aan haar blouse leest Lisa: Hedy Rolinga. Om haar nek hangt een plastic ketting met daaraan een leesbril. Het eerste dat opvalt nadat Lisa eindelijk aan de beurt is en haar verhaal verteld heeft, is het Vlaamse accent dat de vrouw heeft. Er verschijnt een frons op het voorhoofd van Hedy en ze vraagt of het goed is wanneer ze dit even met haar collega gaat overleggen.
Lisa ziet hoe Hedy Rolinga van haar draaistoel afstapt. Ook ziet Lisa dat Hedy terwijl ze hoest geen hand voor haar mond houdt en het laatste dat Lisa ziet voordat Hedy door een deur naar een andere ruimte verdwijnt, is dat Hedy haar leesbril met een puntje van haar blouse schoon wrijft. Er gaan ongeveer vier minuten voorbij voordat Hedy met een jonge blonde slanke man terug komt door de deur. Hedy gaat weer zitten maar de blonde man staat naast haar en neemt het woord.
Zodra hij begint te praten verschijnt er een glimlach op zijn gezicht en herkent Lisa zijn stem als dezelfde stem in de hal. “Jij bent Elisabeth Elschot, we hebben iets gevonden.” zegt hij en zonder op haar reactie te wachten laat hij haar een mapje met reispapieren zien. Lisa herkent het meteen en terwijl ze haar hand ophoudt om het aan te pakken, voelt ze haar wangen warm worden.
‘Ja ik ben Lisa’, roept ze enthousiast, een kleine druppel spuug vliegt uit haar mond en valt in haar hand. Snel veegt ze haar hand af aan haar broek en legt hem op de balie naast een pen.
“Mag ik jouw identiteitsbewijs zien” vraagt de man nu minder vriendelijk. Voordat Lisa opzoek gaat naar het document denkt ze even na. Met haar ogen tot spleetjes en haar duim tegen haar mond lijkt ze op haar vader wanneer hij aan het schaken is. Dan zonder dat ze haar ogen opent, gaat ze met haar hand naar de achterzak van haar spijkerbroek en sneller dan Hedy kan vermoeden, trekt Lisa haar portemonnee uit haar broekzak.
Later die dag wanneer Lisa pauze neemt om een sigaret te roken, denkt ze terug aan wat Hedy Rolinga haar zei. ‘Als u zaterdag in mijn geboortestad Antwerpen bent, beloof me dan dat u ook even langs mijn oude buurtkroegje ‘De Ontgoocheling’ gaat en daar mijn groeten overbrengt.
Reacties
Een reactie posten