Het voelde een beetje als spijbelen.
Het was extreem stil en leeg in de Mazzo waar ik gisterochtend binnenliep in de verwachting er een moedergroep te treffen. Ondanks de stilte stelde ik de bijna overbodige vraag. Of er nog meer moeders binnen waren. Nee schudde het meisje achter de bar dat met alle gemak van de wereld mijn dochter had kunnen zijn. Niet zozeer om hoe ze eruit zag maar meer om hoe jong ze overkwam. In één zwierige beweging draaide ik mezelf en de kinderwagen om en na een "Nou, dag!" verliet ik de Mazzo net zo opgetogen als ik hem was binnen gekomen. Buiten liep ik toch even een paar stappen door voor ik stil ging staan. Waarschijnlijk had ik me vergist in de dag.
Nadat ik de Rozengracht was overgestoken, liep ik door de Laurierdwarsstraat richting de Elandsgracht. Op de hoek zag ik plots de English Bookstore. Voor het raam hing een poster met de mededeling dat er elke woensdagochtend om elf uur een babyspeelgroep is. Ik keek opzij en zag nog net hoe twee moeders met hun buggy's naar binnen glipten
In de winkel zag ik een trap naar beneden met een pijl erbij. Daarop stond vermeld dat je voor kinderboeken een verdieping lager moest zijn. De vrouw achter de balie, waar ik me aanmeldde en een kruidenthee bestelde, zei iets over schoenen en dat die aan moesten blijven. Het klonk onlogisch. Ook mocht er niet gegeten worden. Hoe dat met borstvoeding geven zat, durfde ik niet te vragen.
Beneden zag ik twee moeders met hun baby op de grond tegenover elkaar zitten. De ene had haar schoenen uit en de andere haar Dr. Martens aan. Nadat ik eerst met mijn laarzen aan in een lotushouding probeerde te zitten, besloot ik toch mijn laarzen maar uit te trekken. Het voelde een beetje als spijbelen.
Er kwamen steeds meer vrouwen de trap af met op hun arm een baby. Ik zag een baby met veel haar, één zonder haar, één met veel tanden, één zonder tanden, één die steeds gniffelde, één die heel boos keek, één die bijna kroop en één die stil op zijn rug lag. Maar mijn Dakini was de grappigste, ze schreeuwde keihard door de ruimte...aandacht graag. Alle moeders keken verschrikt op. Daarna klom ze boven op het stille baby'tje dat houten puzzelstukjes in z'n mond propte. Ik liet haar d'r gang gaan totdat een moeder een gilletje gaf. Dakini klom er weer af op zoek naar de volgende uitdaging.
Er waren allerlei moeders, ik was de oudste maar de enige echte Hollander.
Er werd van alles met elkaar gedeeld. Een moeder vertelde dat haar man niet begreep dat een baby wel eens andere kleding aan moet.
Een andere dat haar man moest leren dat hij niet moest zeggen dat hij moe was, tegen zijn thuis-bij-baby-zittende vrouw. Ik hoorde een vrouw vertellen over haar eerste nachtelijke uitje en één over haar laatste nachtelijke slaapje. We hadden veel met elkaar gemeen.
Opeens stond de vrouw van achter de balie voor ons.'Ik moet verder met de winkel', zei ze een beetje binnensmonds. In een mum van tijd werden alle baby's van de grond geraapt en in hun winterjasjes gehesen. Hier en daar hoorde ik er één protesteren, ook Dakini vond het niks.
Nadat ik de speelgoedjes in de daarvoor bestemde manden gemikt had, liep ik achter de moeders aan de trap op. In de winkel stonden ondertussen wel 8 buggy's, de één nog kleuriger dan de andere. 'De volgende week moeten jullie je wel aanmelden via de website', zei de baliemevrouw een beetje streng. Op haar laptop liet ze ons snel zien hoe dat moest. Het kostte me moeite om alle stappen plus de website te onthouden, toch beloofde ook ik me netjes aan te melden.
Buiten besloten we alsnog even naar de Mazzo te gaan. Helemaal achterin was een speciale kinderhoek met speelgoed en banken. We bestelden thee, vervolgden onze moederverhalen, lieten onze schoenen aan en gaven onze baby's eindelijk te eten.
Mailin Fleur Landvreugd
Nadat ik de Rozengracht was overgestoken, liep ik door de Laurierdwarsstraat richting de Elandsgracht. Op de hoek zag ik plots de English Bookstore. Voor het raam hing een poster met de mededeling dat er elke woensdagochtend om elf uur een babyspeelgroep is. Ik keek opzij en zag nog net hoe twee moeders met hun buggy's naar binnen glipten
In de winkel zag ik een trap naar beneden met een pijl erbij. Daarop stond vermeld dat je voor kinderboeken een verdieping lager moest zijn. De vrouw achter de balie, waar ik me aanmeldde en een kruidenthee bestelde, zei iets over schoenen en dat die aan moesten blijven. Het klonk onlogisch. Ook mocht er niet gegeten worden. Hoe dat met borstvoeding geven zat, durfde ik niet te vragen.
Beneden zag ik twee moeders met hun baby op de grond tegenover elkaar zitten. De ene had haar schoenen uit en de andere haar Dr. Martens aan. Nadat ik eerst met mijn laarzen aan in een lotushouding probeerde te zitten, besloot ik toch mijn laarzen maar uit te trekken. Het voelde een beetje als spijbelen.
Er kwamen steeds meer vrouwen de trap af met op hun arm een baby. Ik zag een baby met veel haar, één zonder haar, één met veel tanden, één zonder tanden, één die steeds gniffelde, één die heel boos keek, één die bijna kroop en één die stil op zijn rug lag. Maar mijn Dakini was de grappigste, ze schreeuwde keihard door de ruimte...aandacht graag. Alle moeders keken verschrikt op. Daarna klom ze boven op het stille baby'tje dat houten puzzelstukjes in z'n mond propte. Ik liet haar d'r gang gaan totdat een moeder een gilletje gaf. Dakini klom er weer af op zoek naar de volgende uitdaging.
Er waren allerlei moeders, ik was de oudste maar de enige echte Hollander.
Er werd van alles met elkaar gedeeld. Een moeder vertelde dat haar man niet begreep dat een baby wel eens andere kleding aan moet.
Een andere dat haar man moest leren dat hij niet moest zeggen dat hij moe was, tegen zijn thuis-bij-baby-zittende vrouw. Ik hoorde een vrouw vertellen over haar eerste nachtelijke uitje en één over haar laatste nachtelijke slaapje. We hadden veel met elkaar gemeen.
Opeens stond de vrouw van achter de balie voor ons.'Ik moet verder met de winkel', zei ze een beetje binnensmonds. In een mum van tijd werden alle baby's van de grond geraapt en in hun winterjasjes gehesen. Hier en daar hoorde ik er één protesteren, ook Dakini vond het niks.
Nadat ik de speelgoedjes in de daarvoor bestemde manden gemikt had, liep ik achter de moeders aan de trap op. In de winkel stonden ondertussen wel 8 buggy's, de één nog kleuriger dan de andere. 'De volgende week moeten jullie je wel aanmelden via de website', zei de baliemevrouw een beetje streng. Op haar laptop liet ze ons snel zien hoe dat moest. Het kostte me moeite om alle stappen plus de website te onthouden, toch beloofde ook ik me netjes aan te melden.
Buiten besloten we alsnog even naar de Mazzo te gaan. Helemaal achterin was een speciale kinderhoek met speelgoed en banken. We bestelden thee, vervolgden onze moederverhalen, lieten onze schoenen aan en gaven onze baby's eindelijk te eten.
Mailin Fleur Landvreugd
Reacties
Een reactie posten