Food for thought
Sinds afgelopen dinsdag begin ik pas om 11:00 uur 's ochtends te eten en eet ik niks meer na 19:00 uur. Nou is dat voor veel mensen niks bijzonders, voor mij wel moet je weten. Een reden om vroeg mijn bed uit te springen, is de gedachte dat ik weer mag eten. Vorige week maandag heb ik voor het eerst in mijn 47 jarige leven 38 uur gevast. Het was een buitengewoon bijzondere ervaring. Ik heb me rot gelachen. Om de 10 minuten dacht ik: 'Nou dan ga ik nu even wat eten', gevolgd door een schok en een inwendige Nee! Dit herhaalde zich zo'n 50 keer, toen nam de frequentie af. Dat ik veel met eten bezig ben weet ik, maar dat het zo op de voorgrond was, had ik niet door. Ik vond het heerlijk om eens uitgebreid te kijken naar mijn lichamelijke sensaties. Het geborrel in mijn maag, bleek mee te vallen, meer 'protest' kwam er eigenlijk niet. Het werd me ook meteen duidelijk wat mijn grootste craving was, het water liep me bij de gedachtes daaraan steeds door de bek.