Zo stil had ik haar nog nooit gezien
Vandaag mocht ik 1 dag chillen met hele oude mensen in de huissoos van een verzorgingshuis voor bejaarden. Ik keek mijn ogen uit. Eerst maakte ik kennis met Jannie, ze zat in haar blauwe fleece hes naast de receptie waar ik me om half tien moest melden. Er werd thee voor me gehaald terwijl ik bij Jannie kwam zitten. Ik vroeg haar, zoals ik dat de rest van de dag aan elke bewonder die ik sprak zou vragen, of ze uit Amsterdam kwam. 'Ik ben in de Willemsstraat geboren, maar heb later achter het raam op de Zeedijk gewerkt', vertelde ze met een Amsterdamse tongval. 'Heel veel drank en tabak, maar nu ben ik gestopt, onze lieve heer heb me gehollepe'. Ik wilde weten of ze dat op de nonnenschool geleerd had, met slechts een knikje beaamde ze mijn vermoeden. In het restaurant, dat ook de huissoos genoemd werd, ontmoette ik mevrouw Newton. Ik moest heel dicht bij haar komen zitten, anders kon ik haar schorre stem niet verstaan. Ze sprak met veel handgebaren waarbij ze steeds we