Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Een klein uurtje voor het einde van de kindermiddag, wandelde ik met mijn grote kinderwagen het hobbelige terrein De Valreep op. Ik had voor deze aangelegenheid even extra de tijd genomen om mijn outfit bij elkaar te rapen. Het moest er natuurlijk wel een beetje uitzien alsof ik er altijd zo nonchalant bijloop. Onderweg was ik Marian tegengekomen. Ze liep op blote voeten, waardoor ik zeker wist dat zij naar de zelfde happening op weg was. Toch vroeg ik haar of ik de goede kant opliep.In haar hand zag ik een bakje waar rode en blauwe bessen in lagen. Ze stopte, glimlachte naar Dakini en zei dat we samen konden gaan. Het eerste wat ik zag was een jongeman van een jaar of 30 die aan het boksen was. Hij droeg geen handschoenen, maar stond in een zwart t-shirt en idem broek met gebalde vuisten in de ruimte voor hem te stoten alsof hij zo meteen de ring in moest gaan. Schuin achter hem zaten 5 Spaanssprekende jongens met allemaal lange dreadlocks. Eén van de 5 draaide zich naar mij om en

Praten over seks, ik heb er mijn werk van gemaakt. Op de vrijdag geef ik lessen over seksualiteit aan een groep die ik: 'The Happy Virgins' noem. Het zijn heel enthousiaste leerlingen in de leeftijd van 17 en 18 jaar. Allen beweren maagd te zijn en door het soort vragen dat ze mij stellen, ben ik geneigd te denken dat het klopt.  Maar dat ze allemaal happy zijn is helaas niet waar. Gistermiddag zei een wat stillere meid opeens: 'Juffrouw, ik vind dit niet leuk, ik hou hier niet van'. We deden het vraag-maar-raakspel en de vraag van klasgenoot Demelsa over voorvocht en zaadcellen, deed haar een soort van kokhalzen. 'Deze lessen zijn zo erg', zei ze met een klagerige stem. 'Ik denk nooit aan seks en ik hou er niet van om erover te praten'. In gedachten ging ik terug naar mijn jeugd lang geleden. Als 3 jarige stelde ik mijn eerste vraag. Het had te maken met de zwangerschap van mijn moeder. Het antwoord van mijn moeder was kort en smerig (vond ik). Iet

Af en toe ontmoet ik andere moeders van hele jonge kinderen. We praten dan over hoe we het doen, waar we trots op zijn en wat tegenzit. Soms ontmoet ik moeders die precies weten hoe het allemaal moet. Ik word daar altijd een beetje recalcitrant van. Ten eerste omdat het mij confronteert met mijn eigen visie op opvoeden en de vraag hoe prefect die visie nu eigenlijk is. Ten tweede omdat ik diep van binnen denk te weten dat er geen perfecte manier van opvoeden is. Want wat voor soort kinderen krijg je dan van die perfecte manier? Oftewel hoe is volgens jou het perfecte kind? In mijn opinie is dat een kleine Boeddha. Een kind zonder egocentrische neigingen, met een volledig ontwikkelde intuïtie en wijsheid, vol van vreugde en mededogen, zonder angst of welke storende emotie dan ook. En ja ik hoor je denken; 'Dat kan helemaal niet!'. Omdat dus dat perfecte kind niet door een opvoeding gecreëerd kan worden, geloof ik niet in 1 manier om je kind richting te geven. Zo hoorde ik

28 Jaar geleden vroeg iemand aan mij: ‘Hoe oud is jouw moeder?’ 42 Zei ik en het klonk heel oud. Nu ben ik zelf 42 en bedenk dat het niet zo oud is als ik toen dacht. Zo is dat wanneer het om leeftijd gaat. Je zal jezelf niet zo snel oud vinden, want ja je innerlijke stem blijft altijd dezelfde, zonder leeftijd feitelijk. Wat heb ik tot nu toe allemaal wel of niet bereikt vroeg ik me vandaag even af. Hier volgt een lijst: Op Curaçao als vier jarige zat ik op klassiek ballet. Het pakje was prachtig zacht roze zoals de rozen in de vaas. Maar rechtop lopen en een trotse houding hebben, werden nooit mijn tweede natuur. Ik haalde na de 2e keer op te gaan, mijn zwemdiploma A in zwembad Rozendaal, na een gouden tip van klasgenoot Marieke over hoe 1 minuut te kunnen watertrappelen. 1 Keer in mijn leven heb ik gedoken van de rand van het zwembad, koppie onder, water in mijn neus. Eén keer en nooit meer. Een waterrat zal ik nooit worden. In de zesde klas kreeg een bijrol in de eindmusical.

Liefdesverdriet. Nee het gaat helemaal niet om mijzelf, het gaat om het liefdesverdriet van mijn lieve zoon en ik voel het, ik voel het zo diep. Ik hield van de liefdesrelatie die hij had. Bekeek het van een afstandje. Zwaaide ze uit voor het raam wanneer ze samen in een stevige omhelzing op 1 scooter de straat uitreden. Hing aan hun lippen wanneer ze hier af en toe kwamen en hun belevenissen vertelden. Op een avond reed ik met ze in de auto bij mijn ouders vandaan. De hele weg naar huis vertelden ze om de beurt hoe ze elkaar hadden leren kennen. Alle liefdevolle details passeerden de revue. Hoe ze elkaar op straat tegen waren gekomen. Hoe ze toevallig dezelfde geheimtaal gesproken hadden. Hoe hij een paar dagen later een lied geschreven had voor haar met de titel: Ben je er wel klaar voor? Hoe zij niet geloofd had dat hij dat echt zelf gemaakt en gezongen had in 10 minuten tijd. Hoe ze allebei iets geks hadden met piepkleine gaatjes, er jeuk van kregen bij het aanzicht ervan. Hoe

Inti doet sinds een paar maanden aan kickboxen. Hij is ontzettend fanatiek. Drie avonden per week komt hij hongerig thuis en doet hij, tijdens het opeten van zijn opgewarmde maaltijd, verslag van de rake klappen die hij her en der heeft uitgedeeld. Hoewel het mij in eerste instantie een goed tijdverdrijf leek, ben ik nu toch wat minder enthousiast. Het is een sport die natuurlijk gepaard zal gaan met vele blessures Gisteravond klaagde Inti opeens over pijn in zijn onderbeen. Of we alsjeblieft naar de huisarts konden gaan. Ik stelde eerst een paar vragen om erachter te komen of de pijn kickboxgerelateerd zou zijn. Inti raakte hierdoor geïrriteerd: ‘Denk je soms dat ik me aanstel of zo?’ was zijn reactie op mijn vragen.‘Inti, ik zal morgenochtend naar de huisartspraktijk bellen voor het maken van een afspraak en nee dat kan nu niet meer want het is al avond’. Vanochtend werd ik wakker doordat Patrick uit bed spong, hij had zich verslapen. Nadat Dakini en ik beneden kwamen, was het

Lieve Dakini Fiore, Je bent al weer 1 jaar. Meisje van me, popskie, wiebele wozioo, boevekindje, lieve lieve schat. Wat heb ik jou goed leren kennen jouw eerste levensjaar. Het begon in mijn buik, wat een actief kindje, trappelen en draaien, een echte Wiebele woozio dus. Eenmaal geboren, bleek je niet alleen beweeglijk te zijn, je houdt er ook erg van om op 1 van ons te liggen. De eerste 6 weken van je leven lag je zo elke nacht boven op mij. Nu gebeurt dat heel af en toe nog. Vaker lig je ’s nachts lekker tussen ons in. Halverwege de nacht kruip je dan op Patricks kussen of dat van mij. En wanneer je wakker bent, trek je net zo lang aan mijn haar totdat ik ook wakker ben. Eenmaal uit bed, ben je niet te stoppen. Je gaat direct op je eigen speeltafeltje af en begint stuk voor stuk al je speelgoed op de grond te gooien. Maar wanneer ik in de keuken bezig ben en jij er in je kinderstoel bij zit, vind je dat ook allemaal prima. Met je vingers in je mond bekijk je me hoe ik bezig be