Ik had vele dromen

28 Jaar geleden vroeg iemand aan mij: ‘Hoe oud is jouw moeder?’ 42 Zei ik en het klonk heel oud. Nu ben ik zelf 42 en bedenk dat het niet zo oud is als ik toen dacht. Zo is dat wanneer het om leeftijd gaat. Je zal jezelf niet zo snel oud vinden, want ja je innerlijke stem blijft altijd dezelfde, zonder leeftijd feitelijk.
Wat heb ik tot nu toe allemaal wel of niet bereikt vroeg ik me vandaag even af. Hier volgt een lijst:

Op Curaçao als vier jarige zat ik op klassiek ballet. Het pakje was prachtig zacht roze zoals de rozen in de vaas. Maar rechtop lopen en een trotse houding hebben, werden nooit mijn tweede natuur.
Ik haalde na de 2e keer op te gaan, mijn zwemdiploma A in zwembad Rozendaal, na een gouden tip van klasgenoot Marieke over hoe 1 minuut te kunnen watertrappelen. 1 Keer in mijn leven heb ik gedoken van de rand van het zwembad, koppie onder, water in mijn neus. Eén keer en nooit meer. Een waterrat zal ik nooit worden.
In de zesde klas kreeg een bijrol in de eindmusical. Als puber reageerde ik op elke oproep voor een casting, deed ooit een screentest voor een IKON jeugdserie. Ik werd het niet, want zo stond in de brief; ‘De acteurs die jouw ouders moeten spelen, lijken niet op jou’. Daarna op mijn 20ste deed ik auditie voor de toneelschool. Na de 2e ronde mocht ik niet meer doorgaan. Mijn droomwens om actrice te worden liet ik varen.

Mijn Mavo diploma haalde ik op mijn sloffen, mijn Havodiploma met iets meer moeite. Wat ik me vooral herinner van wat er aan theorie in me gepropt werd, is de kunstgeschiedenis. Tijdens mijn schooltijd droomde ik vaak over later als ik oud genoeg zou zijn om mijn eigen keuzes te maken. Tegenwoordig droom ik vaak over keuzes die ik heb laten liggen in mijn jongere jaren.
Ik begon een liefdesrelatie waaruit mijn oudste zoon Angel voortkwam. Het moederschap, ik had er sinds mijn 17e al met smacht naar uitgekeken. Eindelijk had ik dan mijn kind en de felbegeerde “jonge moeder” status. Als een trotste pauw liep ik door Amsterdam Oud-West en het VondelPark om mijn pracht kind aan een ieder te showen.

In Amsterdam begon ik aan de Sociale Academie, die sinds dat jaar geen Sociale Academie meer mocht heten. Na het eerste jaar waar ik met vlag en wimpel voor slaagde, scheidde ik en startte het co-ouderschap. Er veranderde veel, ik begon mijn eigen vriendschappen te creëren, leefde helemaal op, begon mijn persoonlijkheid te ontwikkelen. Vier jaar studeerde ik, elk jaar deed ik minder mijn best. Zwanger van Luna in het laatste jaar van mijn studie, leek mijn interesse in spiritualiteit groter dan die in wetenschap. Ik haakte af.
Via vrienden, literatuur, films, eigen ervaringen en vragen kwam ik terecht bij het Boeddhisme. In eerste instantie was het een groot gevoel van thuiskomen, daarom dacht ik dat dat voor al mijn vrienden en familie hetzelfde zou zijn. Niks was minder waar. Met mijn enthousiaste verhalen die als ondertoon een overtuigingsdrang hadden, dreef ik mensen eerder van me af dan dat ze naar me toe kwamen met belangstellende vragen. Ik moest leren dat het mijn eigen pad is en niemand erop zit te wachten door mij overgehaald of omgepraat te worden. Een pijnlijke eenzame les. Pas toen ik de drang om anderen te inspireren kon loslaten, kreeg het Boeddhisme een meer serieuze rol in mijn leven.


Na weer een scheiding besloot ik om te gaan studeren voor een kindvriendelijke baan. Het eerste jaar op de PABO was ik heel dankbaar voor de hulp die ik van mijn netwerk kreeg. Zonder al die extra handen, oren, ogen, woorden, materie, liefde en support had ik het never nooit gered. Na het jaar dat ik met prachtige cijfers afrondde, ontmoette ik de sterke man in mijn leven; Patrick Hooiveld. Hij kwam als een geschenk uit de hemel, een Griekse god op een wit paard, een rots in de branding, een toy boy met verantwoordelijkheidsgevoel en het hart op de juiste plaats. Door zijn hulp en aanwezigheid werd de PABO kinderspel.
Nadat ik mijn diploma behaald had, bedacht Patrick nog een leuke uitdaging: mijn rijbewijs. Na 555 lessen had ik ook dat papiertje op zak.

Vorig jaar december bedacht ik dat ik op het gebied van een kunstzinnige carrière heel veel kansen heb laten liggen. Ik had vele dromen op dat gebied en die zijn niet uitgekomen. Voor veel van die dromen ben ik nu echt te oud, te onervaren of mist er een grote zak met geld. De gedachte dat ik veel mogelijkheden onbenut heb gelaten, maakte mij droevig en vulde mij met schaamte. Het hoort een beetje bij the midlifecrisis waar ook ik met open ogen in tuimel. Nu train ik mezelf al een paar maanden met bedenken wat ik wel kan en heb bereikt. Tevreden zijn. Het klinkt zo simpel maar is soms zo moeilijk. Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd.
42 Jaar alive and kicking, wat is er mooier om gezond te zijn, 3 kinderen en een sterke man in mijn leven te hebben, mijn familie levend en wel, een baan, een huis, een auto voor de deur, of om de hoek geloof ik, geld op de rekening, een glas met bubbels in mijn hand….Proost….het leven er is om gevierd te worden!