Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Liefdesverdriet. Nee het gaat helemaal niet om mijzelf, het gaat om het liefdesverdriet van mijn lieve zoon en ik voel het, ik voel het zo diep. Ik hield van de liefdesrelatie die hij had. Bekeek het van een afstandje. Zwaaide ze uit voor het raam wanneer ze samen in een stevige omhelzing op 1 scooter de straat uitreden. Hing aan hun lippen wanneer ze hier af en toe kwamen en hun belevenissen vertelden. Op een avond reed ik met ze in de auto bij mijn ouders vandaan. De hele weg naar huis vertelden ze om de beurt hoe ze elkaar hadden leren kennen. Alle liefdevolle details passeerden de revue. Hoe ze elkaar op straat tegen waren gekomen. Hoe ze toevallig dezelfde geheimtaal gesproken hadden. Hoe hij een paar dagen later een lied geschreven had voor haar met de titel: Ben je er wel klaar voor? Hoe zij niet geloofd had dat hij dat echt zelf gemaakt en gezongen had in 10 minuten tijd. Hoe ze allebei iets geks hadden met piepkleine gaatjes, er jeuk van kregen bij het aanzicht ervan. Hoe

Inti doet sinds een paar maanden aan kickboxen. Hij is ontzettend fanatiek. Drie avonden per week komt hij hongerig thuis en doet hij, tijdens het opeten van zijn opgewarmde maaltijd, verslag van de rake klappen die hij her en der heeft uitgedeeld. Hoewel het mij in eerste instantie een goed tijdverdrijf leek, ben ik nu toch wat minder enthousiast. Het is een sport die natuurlijk gepaard zal gaan met vele blessures Gisteravond klaagde Inti opeens over pijn in zijn onderbeen. Of we alsjeblieft naar de huisarts konden gaan. Ik stelde eerst een paar vragen om erachter te komen of de pijn kickboxgerelateerd zou zijn. Inti raakte hierdoor geïrriteerd: ‘Denk je soms dat ik me aanstel of zo?’ was zijn reactie op mijn vragen.‘Inti, ik zal morgenochtend naar de huisartspraktijk bellen voor het maken van een afspraak en nee dat kan nu niet meer want het is al avond’. Vanochtend werd ik wakker doordat Patrick uit bed spong, hij had zich verslapen. Nadat Dakini en ik beneden kwamen, was het

Lieve Dakini Fiore, Je bent al weer 1 jaar. Meisje van me, popskie, wiebele wozioo, boevekindje, lieve lieve schat. Wat heb ik jou goed leren kennen jouw eerste levensjaar. Het begon in mijn buik, wat een actief kindje, trappelen en draaien, een echte Wiebele woozio dus. Eenmaal geboren, bleek je niet alleen beweeglijk te zijn, je houdt er ook erg van om op 1 van ons te liggen. De eerste 6 weken van je leven lag je zo elke nacht boven op mij. Nu gebeurt dat heel af en toe nog. Vaker lig je ’s nachts lekker tussen ons in. Halverwege de nacht kruip je dan op Patricks kussen of dat van mij. En wanneer je wakker bent, trek je net zo lang aan mijn haar totdat ik ook wakker ben. Eenmaal uit bed, ben je niet te stoppen. Je gaat direct op je eigen speeltafeltje af en begint stuk voor stuk al je speelgoed op de grond te gooien. Maar wanneer ik in de keuken bezig ben en jij er in je kinderstoel bij zit, vind je dat ook allemaal prima. Met je vingers in je mond bekijk je me hoe ik bezig be

20 Jaar geleden kwam je op deze wereld. Ik kan het me nog goed herinneren. “Een wolk van een baby, wat een schat”, zei iedereen die een blik in de kinderwagen wierp. En ja dat kon ik alleen maar beamen. Je groeide op tot een vrolijk jongetje, dat hield van de boel bekijken in groot familiegezelschap en wiens eerste woord ‘bal’ was.  In de zomer van het jaar dat je twee werd, veranderde er veel in je jonge leven. Opeens had je twee huizen, twee slaapkamers, twee verschillende werelden. Het verwarde je, zag ik, en ik merkte dat de constante wisseling nooit op het voor jouw juiste moment plaatsvond. Na weer een paar jaartjes, kreeg ik een nieuwe relatie en kreeg jij er een broertje bij. Er veranderde weer heel veel, opeens was er een man bij gekomen die zich met jouw leven bemoeide, had je een broertje dat veel aandacht opeiste en een moeder die met haar hoofd in de wolken liep. In die tijd ontdekten ze op school dat jij het type: ‘stille wateren hebben diepe gronden’, was. Je sco

In drie Havo zat ik en we zouden natuurkunde krijgen. De bel was nog niet gegaan en ik liep het op Jeroen Jansen na, lege lokaal binnen om te gaan zitten. Hij had een plek helemaal vooraan naast de ingang. In zijn agenda bewaarde hij iets en zodra de eerstvolgende klasgenoot het lokaal binnenkwam en zijn tafel passeerde, pakte Jeroen het en liet het zien. "Dit is Mailin, toen ze nog op Curaçao woonde". De klasgenoot, schoot in de lach, draaide zich vlug om naar mij, toen weer terug naar het plaatje en liep vervolgens zwijgend naar zijn plaats. Ik zag op de foto een naakt Afrikaans kind met een opgezwollen hongerbuik en een gezicht vol bromvliegen. Alle klasgenoten die het lokaal binnenkwamen, kregen de foto te zien. Allen, ook de meiden waarvan ik dacht dat ze mijn vriendinnen waren schoten in de lach. Niemand protesteerde of gaf Jeroen een opmerking. De docent kwam binnen, hij zag Jeroen met de foto bezig en zei: 'Berg dat op, we gaan nu beginnen met de les'. De rest

Een paar weken geleden ging ik naar een voorlichtingsavond voor ouders op de school van mijn 15 jarige zoon. Het thema van de avond was; het gebruik van alcohol en cannabis bij jongeren. Van tevoren dacht ik: 'Ik ben benieuwd of ik nog niets nieuws te horen zal krijgen'. Het bleek een razend interessante avond te zijn waarop ik verschillende zaken belicht kreeg waar ik als moeder en ex-blower zelf nooit opgekomen was. Eén van de dingen die mij aan het denken gezet had, was dat je kind simpelweg verbieden, vaak averechts werkt. Thuis besprak ik mijn nieuwe bevindingen met mijn verloofde. Allebei trokken we de conclusie dat de kans heel groot is dat zoonlief vroeg of laat aan het experimenteren zal gaan met drugs. Het past namelijk wel bij zijn onderzoekende, thrill seaking karakter. Zelf groeide ik op in een klein stadje in het oosten van dit land. Mijn ouders beleefden hun jeugd in Utrecht en bleven in de roemruchte 'jaren 60' ver weg van alles dat met drugs, vrije s

Het was extreem stil en leeg in de Mazzo waar ik gisterochtend binnenliep in de verwachting er een moedergroep te treffen. Ondanks de stilte stelde ik de bijna overbodige vraag. Of er nog meer moeders binnen waren. Nee schudde het meisje achter de bar dat met alle gemak van de wereld mijn dochter had kunnen zijn. Niet zozeer om hoe ze eruit zag maar meer om hoe jong ze overkwam. In één zwierige beweging draaide ik mezelf en de kinderwagen om en na een "Nou, dag!" verliet ik de Mazzo net zo opgetogen als ik hem was binnen gekomen. Buiten liep ik toch even een paar stappen door voor ik stil ging staan. Waarschijnlijk had ik me vergist in de dag. Nadat ik de Rozengracht was overgestoken, liep ik door de Laurierdwarsstraat richting de Elandsgracht. Op de hoek zag ik plots de English Bookstore. Voor het raam hing een poster met de mededeling dat er elke woensdagochtend om elf uur een babyspeelgroep is. Ik keek opzij en zag nog net hoe twee moeders met hun buggy's naar binnen g